“High on Life is low on fun”

Als Justin Roiland, maker van het fantastische Rick & Morty, samen met zijn studio Squanch Games op het idee komt om een first-person shooter te ontwikkelen. En deze dan ook nog eens onderdompelen in een sciencefiction saus van jewelste, dan krijg ik spontaan een gigantische pickle Rick. Wat het feest helemaal compleet maakt is dat de game gewoon op de Xbox Game Pass staat, dit kan toch nooit foutlopen… .

Waarom Wel?

Herkenbare humor

Wie Rick & Morty kan smaken, zit met deze High on Life goed, althans wat humor betreft. Op zich is het niks nieuws onder de zon, maar in de vorm van een videogame ervaar je het natuurlijk anders. Het verhaal is dan ook volledig van de pot gerukt, maar wat hadden we anders verwacht van Justin Roiland en zijn kornuiten.

We volgen het verhaal van een nietsnut die met zijn leven geen doel voor ogen heeft. Dat verandert onzettend snel, wanneer een kartel van aliens op onze planeet terechtkomt en de mensheid wil uitroeien, om er vervolgens drugs van te fabriceren.

Je komt per toeval in aanraking met Kenny, je eerste pratende pistool. De stem wordt voorzien door Justin Roiland zelf, en begeleid je in je knotsgekke avontuur. Je zal als bounty hunter door het leven gaan en het volledige kartel proberen op te doeken, zodat de mensheid wordt gered.

Karaktervolle wapens

Doorheen je avontuur zal je kennis maken met verschillende wapens, elk met hun eigen kwaliteiten. Pistool, shotgun en een mes zijn enkele van de wapens die op hun eigen ludieke manier in beeld komen. Daarnaast wordt elk wapen ook voorzien van het nodige stemmenwerk. Op zich is dit een heel amusante gimmick, maar na verloop van tijd ga je daar misschien wel anders over denken…

Het moordlustige mes Stabby was mijn favoriet. Bij het ontvangen van elk wapen krijg je ook een soort van upgrade, waardoor je je avontuur kan verderzetten. Of eventueel voor de spelers die dit verkiezen kunnen teruggaan naar voorgaande planeten, waar je op dat moment niet bij een bepaalde loot kist kon geraken.

Verzamelen is een keuze die je moet maken

Voor spelers met verzameldrang is er dus de mogelijkheid om terug te keren naar eerder bezochte planeten. Over elke planeet zijn kisten met loot verspreid. Voornamelijk zal je in deze kisten Peso’s aantreffen, dit is de munteenheid van het spel. Deze zuurverdiende centen kan je dan weer uitgeven bij een pawn shop in de hoofdstad. Per planeet kan je ook verkopers aantreffen die upgrades voor wapens, health en dergelijke verkopen.

Niet enkel kan je centen aantreffen in kisten, maar soms vind je ook upgrades of zelfs trading cards terug. Dit is natuurlijk enkel interessant als je de game voor de volle honderd procent wil uitspelen. Helaas kon mij dit niet boeien.

Waarom Niet?

Sfeer en gezelligheid

Wie me ondertussen al een beetje kent, weet dat ik enorm veel aandacht schenk aan sfeer. Soms is dit voor mij één van de belangrijkste factoren die een game maken of kraken. Helaas is het bij High on Life kraken. Bij de start van de game is het allemaal nog vrolijk en plezant, zeker wat betreft de pratende wapens, maar na een tijdje heb je het echt wel gehad.

Niet om het stemmenwerk zelf, want dat zit nog goed, maar doordat je geconfronteerd wordt met heel wat actie. En zo gaat dat stemmenwerk allemaal verloren of versta je er geen bal van. Wat me ook de stuipen op het lijf deed krijgen was de muziek in het spel.

Vooral wanneer je je begaf in de vele actiemomenten, werd ik er bloedirritant van. Of dit de bedoeling is van de makers, betwijfel ik ten zeerste en anders zijn ze meer dan geslaagd in hun opzet.

Interesse verdween snel

Naast sfeer is ook de amusementswaarde belangrijk in een videogame. High on Life is op zich amusant genoeg, maar niet voor lange tijd. Althans niet voor mij. Ik betrapte me er steeds op, meestal na ongeveer een uurtje, dat ik in twijfel geraakte of ik wel verder wou spelen. Dat heb ik amper met een game, meestal speel ik enkele uren na elkaar, steeds met veel plezier van de eerste tot en met de laatste seconde.

De variatie qua vijanden is pover. Ik denk trouwens dat Justin Roiland geel als favoriete kleur heeft, want heel wat vijanden waren ondergedompeld in het geel. Hoe dichter ik bij het einde van de game kwam, des te gelukkiger ik werd.

Einde der bugs

Op de koop toe werd ik ook nog eens getrakteerd op heel wat bugs, vooral wanneer ik dood ging werd ik prompt naar het menu van mijn Xbox gebracht. Game opnieuw opstarten en hopen dat het deze keer wel lukt, helaas …

Bij het verslaan van de eindbaas kwamen de credits op het scherm gerold en net zoals bij elke andere game wacht ik even af of er nog een fragment komt met een eventuele verklaring van het verhaal. Echter was het gedaan. Daar zat ik dan als een uil op een kluit. Echter na nader onderzoek blijkt dat je nog een geheim einde kan ontdekken, maar daar kon ik echter geen enkele seconde moeite voor doen (YouTube to the rescue). Waarschijnlijk lagen mijn verwachtingen veel te hoog voor deze High on Life, zeker als ik het vergelijk met Rick & Morty.

---