“Outriders Worldslayer is een zeer genietbare uitbreiding die niks écht nieuws brengt”

Zelden was ik zo enthousiast om naar een virtuele wereld terug te keren als naar die van Enoch, thuis van de onbevreesde Outriders. De game werd vorig jaar enorm goed onthaald. Lauw qua verhaal, wauw qua actie. De looter-shooter slaagde erin een zeer loyale player base op te bouwen die nu getrakteerd wordt op de grote expansie van Worldslayer. Tijd om de hyperkinetische actie weer volledig te omarmen.

Waarom Wel?

Diepgang is voor mietjes

April vorig jaar werd Outriders gelost. Ik scoorde het een 8 en amuseerde me meer dan 35 uur met de campaign die zowel solo als co-op genietbaar was. Deze looter-shooter doet je constant veranderen van outfit en elke vijf minuten bouw je een nieuw superwapen op. De combat is belachelijk snel, chaotisch onoverzichtelijk en toch briljant genietbaar.

Veel meer dan een shooting gallery wás het uiteindelijk niet, met 18 verschillende gebieden tot de nok gevuld met aliens, tribes en ander gespuis. Van enige diepgang qua puzzels of gameplay scenario’s was er geen sprake. Dat hoefde ook niet, met constante action set pieces die verdomd verslavend werkten.

Herhaling zonder verveling

Waarom herhaal ik kort wat Outriders ook weer betekende als game? Omdat 90% perfect kan overgedragen worden naar Worldslayer. Het is een expansie in elke betekenis van het woord. Het breidt de main game uit zonder écht iets nieuws toe te voegen.

Vergis je niet: er zijn genoeg nieuwe zaken. Je ontdekt een mooie, gevarieerde collectie aan nieuwe gebieden. Je knalt met geweldige bad-ass uitziende nieuwe wapens. Je ontmoet vuile nieuwe creaturen en schrikwekkende mutaties. Er is zelfs een volledig verse skill tree die je met nieuwe skill points mag vullen.

Dit alles is heel mooi en mocht ook wel verwacht worden. Wat ik bedoel is dat de core experience nog altijd exact dezelfde is. Je zal geen nieuwe dingen leren maar eerder kleine variaties aanbrengen op je geliefde speelstijl. Daar is helemaal niks mis mee. Worldslayer is gewoonweg meer van hetzelfde.

Sci-fi vikings

Een nieuwe dreiging zorgt ervoor dat onze Outrider naar de ijskoude rand van de beschaving gaat op Enoch. Al snel maak je kennis met Ereshkigal, een rosse vlam die niet meteen op date met jou wil. De setting van je avontuur verandert constant en blijft interessant. Na enkele uren zat ik verwikkeld in een sci-fi viking epos waar ik niet snel uit wou.

Met de toevoeging van Apocalypse Gear, Pax Points, Ascension Levels en een volledig herwerkte endgame zijn er heel wat nieuwe tweaks om te leren. Ze werken allemaal naar behoren en worden perfect verwerkt met de bestaande content. Developers People Can Fly hadden al gezegd dat Worldslayer volledig apart ervaren zou kunnen worden. Alle nieuwe content is gecentreerd op de nieuwe gebieden van Enoch, de base game is onveranderd gebleven.

Grafisch zijn omgevingen nog steeds even knap en characters nog altijd even matig. Voor alles wat Worldslayer verderzet zijn er ook nog dezelfde haperingen.

Waarom Niet?

De muis is gekrompen

Ondanks mijn initiële interesse in de wereld en het verhaal van Enoch baarde de storyline van Outriders een muis. Bij Worldslayer lijkt die muis nog verder te krimpen tot een dwergmuis. Een handvol nieuwkomers wekken nul sympathie op en spreken constant zo mysterieus dat ik héél snel iets had van “Weet je, laat maar gewoon”.

Het is jammer om te zien hoe zo’n interessante wereld erin slaagt om een compleet vergetelijk en vooral slecht verteld verhaal te brengen. De campagne is gedaan op het moment dat ze nét interessant begint te worden. Qua tijdsduur is het best aan de korte kant als je het prijskaartje ziet. Op een vijftal uur bereik je makkelijk de credits.

Side quests zijn voor mietjes

Ik had gehoopt dat de side quests van Outriders ook een flinke tune-up zouden krijgen. Ik amuseerde me rot met de Hunted, Wanted en Historian quests. Helaas krijgt dit geen gevolg. Worldslayer wordt zo nog rechtlijniger dan ooit tevoren.

---