“Vampire: The Masquerade – Swansong doet het RPG-genre alle eer aan”

De nacht maakt mij vrolijker dan de dag. Met mijn bleke huid moet ik oppassen niet te verbranden in de zon. Een kruisteken heb ik al niet meer gemaakt sinds mijn plechtige communie. Knoflook probeer ik te allen tijde te vermijden. Sommige mensen hun bloed kan ik drinken. En volgens velen zie ik er veel jonger uit dan mijn werkelijke leeftijd. Wie gelooft in vampieren, zou durven twijfelen aan mijn sterfelijkheid. En als er nu één mythisch wezen is waarin ik wel eens zou willen veranderen, is het een vampier. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat ik voor Pragalicious mijn (vampieren)tanden graag in de nek van deze review zette.

Een kleine maand geleden verscheen Vampire: The Masquerade – Bloodhunt (uitgegeven en ontwikkeld door Sharkmob AB), een free-to-play Battle Royal third person shooter. In 2004 verscheen Vampire: The Masquerade – Bloodlines. Een vervolg hierop is al enige tijd in de maak maar werd al meermaals uitgesteld. Begin vorig jaar werd er zelfs van ontwikkelaar veranderd en een nieuwe release datum is nog niet gegeven. En dan is er ook nog Vampire: The Masquerade – Swansong, waarover deze review gaat.

Hoewel de titel van de games het laat uitschijnen, hebben Bloodhunt, Bloodlines en Swansong niets met elkaar te maken. Alle drie hebben ze een andere ontwikkelaar en uitgever. De verhalen en gameplay zijn compleet verschillend. Wat deze games wel met elkaar gemeen hebben is dat ze gebaseerd zijn op Vampire: The Masquerade, een RPG table top game, dat voor het eerst in 1991 verscheen en werd uitgegeven door White Wolf Game Studio’s Inc. De setting waarin dit spel gesitueerd is, noemt men de World of Darkness. Tot zover de vergelijking.

Waarom Wel?

Een RPG Pur Sang

Het genre RPG wordt de laatste jaren te pas en te onpas gebruikt wanneer men een videogame gaat categoriseren. Het is ontstaan uit table top games, waarin je als speler de rol van een personage speelt in een fictieve setting. Spelers nemen zelf de verantwoordelijk op voor het uitvoeren van hun rol. De acties die worden ondernomen, slagen of mislukken volgens een formeel systeem van regels en richtlijnen. Het meest bekende voorbeeld hiervan is Dungeons & Dragons.

Maar hoe zit dat nu in videogames? Een RPG singleplayer game gaat de nadruk leggen op de statistische karakterontwikkeling van je personage(s) waardoor de ervaring van het spel bij iedereen anders kan zijn. Goede voorbeelden hiervan zijn Disco Elysium, The Witcher 3: Wild Hunt en The Elder Scrolls V: Skyrim. Ook zijn er heel wat games die zichzelf omschrijven als een RPG zoals Assassin’s Creed Valhalla maar zijn dit eigenlijk niet. Ontwikkelaars omschrijven hun games maar al te graag als zijnde RPG’s omdat dit één van de meest populaire en bestverkopende genres is.

Maar het is niet omdat je veel verschillende wapens en outfits ter beschikking hebt, dat je kan spreken over een RPG. De skill tree en keuzemogelijkheden in dialogen hadden bij Assassin’s Creed Valhalla nauwelijks tot geen invloed op de uitkomst en ervaring van de game. Dit is anders bij Vampire: The Masquerade – Swansong, dat zichzelf wel een echte RPG mag noemen. Een vertellende RPG. Met zijn unieke benadering tot gameplay, legt Swansong de nadruk op consequenties. Elke situatie dient zorgvuldig te worden geanalyseerd. Elke keuze die je maakt tijdens een onderzoek of sociale interactie met andere personages, kunnen een blijvende invloed hebben.   

Vampieren trio

In Vampire: The Masquerade – Swansong speel je als drie vampieren, die elk zijn of haar disciplines heeft die je naar eigen voorkeur kan upgraden. Naast deze disciplines bezit elk personage uit verschillende eigenschappen en vaardigheden die aan de hand van experience geüpgraded kunnen worden. Kies je voor intimidatie, verleiding of heimelijkheid? Of een beetje van alles? Aan jou de keuze.

Experience verdien je door succesvolle acties te ondernemen tijdens een scene. Dit kan zijn door bepaalde documenten en informatie te verzamelen en/of door een confrontation te winnen. Een confrontation is een dialoog met een ander personage waarbij je maar één of twee misstappen mag ondergaan. Hoe beter je dialoog skills, hoe groter de kans om de confrontation te winnen. Na elke scène zie je een overzicht van al jouw succesvolle acties, gemiste kansen en mislukkingen.

Wilskracht en honger

Heel veel games, of het nu een RPG is of niet, werken met een levens- en staminabalk. In Vampire: The Masquerade – Swansong worden deze vervangen door Willpower en Hunger. Aan elke scene begin je met een maximum aan Willpower en een minimum aan Hunger. Willpower kan ingezet worden om je slaagkansen tijdens een confrontation te vergroten en kan tijdens een scene aangevuld worden door bepaalde collectibles in de omgeving te vinden.

Hunger daarentegen wordt aangevuld door bepaalde acties uit te voeren. En wanneer een vampier te veel honger heeft, moet deze gestild worden met bloed. Dit kan door je tanden in een Human, een sterfelijke, te zetten. Je kan ervoor kiezen om deze Human volledig leeg te zuigen waardoor je honger volledig gestild wordt. Maar hierdoor verhoogt je Suspicion, wat ertoe kan leiden dat jouw gedaante als vampier ontmaskerd kan worden. En dat willen we te allen tijde vermijden.

Het is best dat je de Human in leven laat maar wel voldoende bloed drinkt om nog een aantal verdere acties te kunnen ondernemen. Je tanden zetten in een Human kan nadat je een Safe Area hebt gevonden. Hier kan je in alle discretie je honger stillen.

Grafische pracht en praal

Ondanks het feit we toch al halverwege 2022 zijn en we al niet meer spreken over next gen maar over current gen, lijken game ontwikkelaars toch moeite te hebben met het uitbrengen van nieuwe spellen die het maximale uit een RTX 30-series grafische kaart kunnen halen. Natuurlijk zijn er uitzonderingen (denk hierbij aan First Person Shooters waarbij het makkelijker is om aan hoge frame rates te geraken) maar in het algemeen moet er gesleuteld worden aan de resolutie en/of de grafische instellingen om zo een stabiele 60 frames per seconds of meer te halen. Dit is helemaal niet het geval bij Vampire: The Masquerade – Swansong.

In 4K en met alle grafische settings op maximum, haalt het spel minstens 150 (!) frames per second. Dit hoge aantal wordt mede mogelijk gemaakt door Nvidia’s Deep Learning Super Sampling (oftewel DLSS). Deze kunstmatige technologie zorgt ervoor dat games hoge frame rates blijven halen wanneer je de grafische settings op hoog of maximaal zet. Maar 150 of meer frames per second is toch een uitzonderlijk hoog aantal, zeker voor een game in third person perspective. Eindelijk een nieuw spel dat het koelsysteem van mijn PC volop aan het werk kan zetten.

Waarom Niet?

Information overload

Bij aanvang van deze game was ik helemaal nieuw in de wereld van Vampire: The Masquerade. Termen zoals Kindred, The Embrace, Final Death, Ghoul en Primogen waren onbekend terrein. Van de vele Clans die in de game voorkomen, klonk enkel Nosferatu bekend in de oren. En ook maak je van bij aanvang al meteen kennis met de drie main characters en tal van NPC’s. Kortom heel veel termen en personages om te leren kennen. Alle informatie en achtergrond kan teruggevonden worden in de Codex in het hoofdmenu. Het viel mij snel op dat bij de meeste zaken enorm veel tekst en uitleg stond.

Bij één van de drie main charachters, Galeb, was de tekst eindeloos lang. Na eerst al zo’n twintigtal minuten te hebben besteed aan het doorlezen van alle terminologieën, kwam hier zeker nog eens 15 minuten bij om zijn bio te lezen, met een hele diepe zucht tot gevolg. Je kan er natuurlijk voor kiezen om al deze informatie te skippen en enkel te lezen wat je wil lezen.

Maar ik houd van details en wil altijd alles (of toch zo veel mogelijk) weten. En aangezien ik totaal geen achtergrond had over de wereld van Vampire: The Masquerade, leek enige vorm van bijscholing toch essentieel voor het verdere verloop van de game. Maar ik had liever alles beknopter gezien. Wie nieuw is in deze spelwereld, is gewaarschuwd.

Poppenkast

Daar waar de graphics er tijdens het spelen van de game nog geweldig mooi uitzien, lijken alle personages tijdens cutscenes en vooral tijdens het voeren van gesprekken omgetoverd te zijn tot levende poppen. En in deze game komen nogal wat conversaties aan bod.

Ook de lipsynchronisatie is aan de magere kant. En wanneer ik zeg mager, ben ik enorm mild. Soms bewegen de lippen helemaal niet, op andere momenten wanneer er niets gezegd wordt.

Het mag duidelijk zijn dat Jeff Dunham geen deel uitgemaakt heeft van het development team achter de game. Een ander groot contrast is de voice acting. Deze is van hoge kwaliteit bij de main characters maar laat wat te wensen over bij NPC’s.

---