“Saaiheid troef in Asterix & Obelix: Heroes”

Asterix en Obelix doken geregeld op in mijn jeugdjaren. Zowel de strips, tekenfilms als de live-action films kon ik smaken. Doorheen de jaren speelde ik heel wat videogames met de Galliërs. Vooral de arcade-game en die op de Super Nintendo konden me enorm bekoren. Voor deck-building games heb ik ook een zwak, dus de combinatie van deze twee kon toch moeilijk mislopen. Alhoewel…

Waarom Wel?

Kaarten met de dapperste der Galliërs

Het is steeds een leuk weerzien, in welke vorm dan ook, met de dapperste Galliërs ooit. Ik was enorm benieuwd hoe de combinatie met een deck-building game zou uitwerken. Uiteindelijk zijn er al heel wat goeie deck-building games op de markt, dus voorbeelden genoeg. 

Over het verhaal van Asterix & Obelix Heroes kan ik zeer kort over zijn. De Romeinen zijn iets van plan, ze willen kost wat kost de Galliërs in hun dorp houden, zodat ze ongestoord hun gang kunnen gaan. Helaas komt dit aan de oren van Asterix en co en ze trekken op avontuur om dit uit te dokteren. Je beschikt over een starters-deck met kaarten, die onderverdeeld zijn in vier categorieën. Aanval, verdediging, genezen en specialiteiten. 

Dit geldt ook voor je team. Je speelt met drie helden en een support. De drie helden zijn onderverdeeld in dezelfde klasse als je kaarten, krijger, beschermer en genezer. De support kan niet aanvallen en ook geen schade oplopen van de tegenstanders. Deze heeft enkel als functie om bij zijn/haar beurt de motivatie, health en pantser hoog te houden, of eventueel de tegenstander te voorzien van zwakheden. 

De motivatie zit tot hiertoe nog goed

Het aspect motivatie is een cruciaal punt in deze deck-building game. Door succesvolle overwinningen te boeken, zal de motivatie van het gehele team hoog blijven. Dit zorgt ervoor dat je aanvallen optimaal worden uitgevoerd, ook het genezen en het toedienen van pantser gebeurd zoals het hoort. Wanneer je met je team behoorlijk wat schade incasseert, zal de motivatie echter dalen. Hierdoor doe je met een bepaalde aanvalskaart in plaats van 10 schade, nog maar 8 schade. Dit loopt doorheen het volledige systeem van de game door. 

Je zal je motivatie en health ook kunnen verbeteren wanneer je toekomt aan een kampvuur. Deze zal je geregeld op het spelbord aantreffen. Hier kan je kiezen om het team te voorzien van wat leven, motivatie of individueel kan je ze snacks geven die ook extra xp-boosts geven. 

Op het spelbord zal je ook heel wat schatkisten kunnen openen, obstakels moeten overwinnen en ook telkens een geheime plaats weten te onthullen. Op zich ziet dit er allemaal nog wel in orde uit. Tot ik ongeveer een half uur met de game bezig was en het nostalgische enthousiasme opzij kon schuiven. 

Waarom Niet?

Toverdrank gevuld met saaiheid

Je speelt Asterix & Obelix Heroes op een spelbord. Op het eerste zicht kon ik deze aanpak nog smaken, tot ik zag hoe de animaties op het scherm werden getoond. Asterix is de pion op het bord en je krijgt als speler de keuze welk pad je neemt richting het einde van het hoofdstuk. Kies je het pad waar je de meeste vijanden moet trotseren, dan ga je voor de meeste schatkisten of ben je benieuwd wat de geheime plaats is. 

Je zou toch verwachten dat een game met deze personages voorzien is van de nodige animaties. Helaas kan ik deze ballon onmiddellijk doorprikken. Het team dat deze animaties heeft voorzien, die zijn als kind zeker in een ketel gevallen gevuld met een toverdrank der saaiheid. Asterix schuift over het bord, zelfs als je een kruising tegenkomt en je moet op een bepaald moment terug achteruit, keert het personage zich zelfs niet om. Het schuift letterlijk achterwaarts terug naar de plaats waar hij eerst stond. 

Je komt op verschillende plaatsen terecht in de deck-building game maar ook hier is saaiheid de troefkaart. Elk gevecht dat je aan gaat gebeurd op dezelfde plaats. Op een bepaald moment start je je eerste gevecht op het bord waar wat water is, toch krijg je een achtergrond van een bos. Dezelfde achtergrond wordt telkens opnieuw gebruikt in datzelfde hoofdstuk. Dit is trouwens bij elk hoofdstuk het geval. 

Herspeelbaarheid is nodig, maar zal je toch niet toepassen

Je zal doorheen je avontuur heel wat kunnen ontgrendelen, zeker als je weet dat je per hoofdstuk verschillende paden kan bewandelen om alles op 100% te krijgen. Zo ook met het vrijspelen van je personages. Er zijn er in totaal 22 waarmee je kan spelen. Wie dit als speler wil voltooien krijgt van mij persoonlijk de medaille van moed en zelfopoffering, want ik kan bijna niet geloven dat iemand deze game voor 100% wil uitspelen. 

Op alle vlakken zie je dat de ontwikkelaar geopteerd heeft naar de herspeelbaarheid van de game, maar dat ga je als speler nooit toepassen. Simpelweg omdat de game enorm saai aanvoelt. Niet alleen tijdens het schuiven op het spelbord, maar ook tijdens de combat. Je speelt dus met drie helden en één ondersteuner. Wanneer je een aanvalskaart selecteert zou je denken dat Obelix een goeie oplawaai aan een tegenstander zal uitdelen, maar hij blijft zelfs op de plaats staan waar het gevecht is begonnen. 

Het maakt niet uit welke kaart je selecteert, de bewegingen van de personages zijn identiek of eerder gezegd het blijven stilstaan ervan. Ik snap echt niet dat hier geen enkele vorm van animatie is gebruikt, dat zou de game een pak aangenamer maken. 

De bard Kakofonix laat zijn stempel na

Wie de strips of andere media kent van Asterix & Obelix weet normaal wie Kakofonix is. Het is de dopszanger, die van zichzelf vindt dat hij briljant is als muziekmaker, maar toch niet begrijpt waarom hij op het einde van de strips telkens wordt vastgekneveld aan een boom door de andere bewoners.

Volgens mij heeft hij ook de muziek van deze game gemaakt, want dit is niet om aan te horen. Het is steeds hetzelfde saaie deuntje dat je te horen krijgt en dat begint om een bepaald moment echt op de zenuwen te werken. Onbegrijpelijk. 

Elk personage in deze game gebruikt kaarten van hetzelfde deck, buiten de ondersteuners, deze hebben een eigen deck. Je kunt dus voor je drie helden telkens kiezen uit een deck van 30 kaarten. Het leuke aan dit soort games is het ontgrendelen van nieuwe kaarten. Ook hier falen ze in hun opdracht, want je begint pas echt een verschil te ontdekken, wanneer je al over de helft van de game zit. 

Een kaartspel zonder liefde

Elk personage heeft zijn eigen troefkaart met elk hun specifieke krachten, maar ik heb deze kaarten amper moeten gebruiken om overwinningen binnen te halen. De spullen die je uit de schatkisten haalt, kan je ook pas gebruiken na het voltooien van het hoofdstuk. Tussen de hoofdstukken door kan je dan in de taverne terecht, waar je je heldencollectie kan bekijken, je deck kan bewerken, uitdagingen kan bekijken en via een merchant nieuwe kaarten en dergelijke kan kopen.

Je kan ook je helden pas sterker maken, wanneer je genoeg kaarten van dat personage vindt. In het begin heb je vijf kaarten nodig en je moet denk ik wat geluk hebben, waar je bepaalde kaarten vrijspeelt, want in mijn speelbeurt van toch iets meer dan tien uur heb ik amper kaarten van Asterix ontvangen, waardoor ik deze kleine Galliër snel op de bank moest plaatsen. Het aantal kaarten dat je nodig hebt om je helden tot een maximum van 5 sterren te krijgen wordt ook steeds vergroot, waardoor het wederom duidelijk wordt dat de ontwikkelaars opteren naar herspeelbaarheid. Een gebrek aan liefde voor de personages en alles eromheen is meer dan duidelijk. 

Trailer

---