“Bayonetta Origins zou hoog in de eindejaarslijstjes kunnen eindigen”

Wat is het eerste dat je te binnen schiet wanneer je aan een heks denkt? Een veel te grote punthoed? Een vliegende bezemsteel? Of misschien een harige wrat? Dacht je aan Malafide? Dan klopt dit zeker. Maar deze review gaat niet over een Disney schurk. Wel over de strijdvaardige Umbra heks Bayonetta. Hier lees je waarom de trouwe fans teleurgesteld zullen zijn maar ook waarom dit één van de knapste games op de Switch is.

Waarom Wel?

Een sprookjesachtig begin

Zoals de naam al doet vermoeden keren we met Bayonetta Origins terug naar haar jeugdjaren. Naar een tijd waarin ze nog gewoon Cereza heette trouwens. Een tijd waarin ze als tienjarige meid de onweerstaanbare drang voelde om kattenkwaad uit te halen. En uiteraard brengt haar dat maar al te vaak in problemen.

Op een avond raakt ze verdwaald in het Avalon bos, de plaats waar de hele game zich afspeelt, een wonderachtig woud gevuld met schrikwekkende monsters. Gelukkig is ze niet alleen. Cereza wordt vergezeld door haar trouwe knuffel: Cheshire, een lappenpop bezeten door een angstaanjagende demon.  Het onwaarschijnlijke duo sluit een deal: de jonge dame helpt het beest zijn thuis te vinden en het vriendelijk monster helpt de heks-in-wording om haar opgesloten moeder, te bevrijden. 

Het verhaal klinkt als een modern sprookje en zo wordt het ook tot leven gebracht in de game. De prachtige pastelkleurige tekeningen worden begeleid door de rasperige stem van de verteller. Ze leest voor, zoals het een sprookje betaamd, uit een boek. Door de pagina’s om te slaan kan je progressen in de cutscenes. Er gaat zoveel aandacht naar de details – erg typisch voor Japanse games – dat je duidelijk merkt dat dit een werk is waar veel tijd en liefde is ingekropen. Cereza and the Lost Demon breekt voorgoed met zijn verleden. Een gedurfde keuze die ook merkbaar is in de graphics en in de gameplay.

Knapste game op de Switch?

Het is niet overdreven om te beweren dat Bayonetta Origins één van de mooiste games op de Switch is. En dat heeft die helemaal te danken aan zijn uitzonderlijke tekenstijl. Voor fans van anime en cartoons is die het best te vergelijken met de magische stijl van Studio Ghibli en het organische van het Ierse Cartoon Saloon. De game slaagt erin om de Oosterse schattigheid te mengen met een paar oprechte angstaanjagende momenten. De Japanners hebben daar zelfs een woord voor: Gurokawa!

Zowel de designs van de levels als die van de personages zijn van hoogstaande kwaliteit. Het éne moment dool je door het sprookjesbos, het andere lijkt het alsof je in een psychedelisch konijnenhol duikt. Wat een te gekke beleving. En Cereza and the Lost Demon is niet alleen op grafisch vlak een hoogvlieger, ook de gameplay en de manier waarop de game omgaat met zijn spelers zijn van de bovenste plank.

Voor elk type gamer

Elke gamer kent wel een game die hij/zij omschrijft als fantastisch maar waar één element in zit dat pure razernij met zich meebrengt. Een boss fight die veel te overtuned is of een veel te moeilijke puzzel. Wel Bayonetta Origins is een voorbeeld van hoe je als ontwikkelaar omgaat met elk soort gamer. De game doet alle moeite van de wereld om iedereen een goeie tijd te bezorgen, door de moeilijkheidsgraad aan te passen bijvoorbeeld. Speel je liever Cereza and the Lost Demon voor het verhaal? Geen probleem: je kan alle damage uitschakelen.

Heb je geen gevoel voor ritme? No worries: er zit namelijk een gameplay mechanic in die gebaseerd is op getimede events. Dat is niet voor iedereen fijn en al zeker niet als je die handelingen vaak moet herhalen. Dus wat doet de game? Die vraagt je beleefd of je graag zou willen of de A. I. het overneemt? Wat een vriendelijke jongens toch die Japanners. Dit is het soort van toegankelijkheid die elke game zou moeten bevatten, want niet alle gamers spelen op dezelfde manier. Of je nu op zoek bent naar een fixe uitdaging of gewoon een relaxe ervaring, je kan beide hier vinden.

Waarom Niet?

Cereza is niet Bayonetta

CatLD is op alle vlakken een geweldig sprookje maar de trouwe fans zullen ongetwijfeld erg teleurgesteld zijn. En dat heeft alles te maken met de verwachten rond het personage van Bayonetta. Hoewel de game duidelijk is in zijn intenties om een origine verhaal te vertellen, kent de Umbra heks met de ellelange benen en gitzwarte haren wel een grote schare fans over de hele wereld. Die trouwe fans lopen mogelijk niet warm voor Cereza and the Lost Demon. Zeker omdat de game zo drastisch breekt met het concept van zijn voorgangers.

Tijdens het spelen vroeg ik me af of het niet beter had geweest dat PlatinumGames in plaats van te kiezen voor een reboot van een bestaande IP, gewoon een nieuw personage had uitgevonden? Uit hetzelfde universum en nog steeds verbonden met Bayonetta maar geen jongere versie van de revolverheldin. In die zin in Origins een kind van zijn tijd. We beleven nu éénmaal een periode waarin gamestudios weinig risico’s durven nemen en een ommezwaai zoals the Lost Demon gaat vlotter over de toonbank wanneer er een gekende naam aan verbonden is.

Geen co-op

Dit is geenszins kritiek op de game maar wel een wens of eerder het vaststellen van een gemis. Cereza en haar monsterlijke kompaan zijn te bedienen via de linker en de rechter joy-con van je Switch en de gameplay van beide personages is zo gelinkt met mekaar dat de game smeekt om in co-op gespeeld te worden. Het is de grootste gemiste kans van Bayonette Origins. Het had een fantastische game uitstekend gemaakt.

---