“Atomic Heart is een adrenalinekick gemaakt met liefde en schoonheidsfoutjes”

Developer Mundfish maakt z’n debuut op de gamemarkt met een lekker alternatieve FPS. In de wereld van Atomic Heart is de Sovjet-Unie de grote overwinnaar van WW2 en een absolute wereldmacht anno 1955. De technologische vooruitgang is aan ongeziene snelheid verdergegaan. Een leger aan slimme machines helpt het communisme verder. Tijdens de grote viering van de volgende cyberstap loopt het grondig fout. Er is werk aan de winkel, kameraad!

Waarom Wel?

Veel mosterd, lekkere mosterd

Atomic Heart haalt duidelijk z’n mosterd bij enkele heerlijke voorgaande FPS-games. De sfeer en setting is een blend van Bioshock: Infinite, Half-Life en Wolfenstein. Ook de combat gaat die richting uit, met een vleugje Doom, Terminator en Fallout. Het over-the-top gehalte doet evenzeer denken aan Titanfall. Er zijn heel wat invloeden die niet weggestoken worden, en toch is Atomic Heart ook uniek.

De wereld van Atomic Heart brengt zowel kleurrijke, uitgestrekte natuurgebieden als duistere ondergrondse laboratoria. Deze worden bevolkt door een breed gamma aan losgeslagen robotten, mislukte experimenten en dodelijke creaturen. Je speelt als Major Nechaev, de trouwe soldaat van het moederland die alles mag oplossen. Vanzelfsprekend is er meer aan de hand dan je eerst denkt.

Open mond

Het eerste uur van Atomic Heart speelde ik met opengevallen mond. Al komt het traag op gang en is het eerste halfuur eerder een tech demo, het kan ongelofelijk tellen als introductie. De grootse wereld vol adembenemende zichten en gebouwen dompelt je meteen volledig onder in de knappe sfeer. Grafisch ben ik onder de indruk. Ik had onmiddellijk zin om alles te ontdekken. Die goesting bleef groeien naarmate meer vijanden en wapens tevoorschijn kwamen.

Zelfbewuste handschoen

Je beschikt over een arsenaal aan wapens die zowel melee, ranged als special gaan. Je kan hakken met grootse bijlen, klassiek schieten met shotguns en machinegeweren én gebruik maken van energiewapens. Daarbovenop is je grootste wapen jouw Glove. Dit is een zelfbewust, pratend mechanisme genaamd Charles dat aan je hand hangt. Hiermee controleer je vuur, ijs, elektriciteit en zelfs de zwaartekracht.

Er zijn verschillende speelstijlen mogelijk dankzij de RPG-mechanics. Je beslist zelf of je upgrades plaatst richting jouw health, mind control of andere speciale krachten. Je bouwt nieuwe wapens en installeert speciale extraatjes. Tijdens combat kan je kiezen voor stealth of volledig Rambo gaan. De opties zijn gevarieerd, net als de vijanden. De gameplay verloopt vlot genoeg. Al moest ik lang wennen aan het tempo, eenmaal ik mee was genoot ik van de gevechten.

Best baboeshka ever

Het verhaal van deze titel wordt met de nodige humor gebracht. Er is een ingewikkeld complot gaande maar evenzeer neemt het zichzelf niet té serieus. De gesprekken tussen onze soldaat en z’n zelfbewuste handschoen zijn vaak grappig. Het allerbeste karakter is ongetwijfeld Granny Zina, de meest bad-ass baboeshka van deze wereld.

Deze game is best uitdagend en durft je vaak los te laten bij uitgestrekte gebieden vol vijanden en gevaar. Je zal meermaals sterven terwijl je de beste optie zoekt om je doel te bereiken. Toch is Atomic Heart is op z’n sterkst als het je iets meer bij de hand neemt tijdens de vaak adembenemende set pieces.

Muzikaal metaal

De vijf facilities (dit zijn de lineaire hoofdstukken) zitten boordevol interessante ontmoetingen. Doorheen de game geniet je ook van de muzikale kracht van Mick Gordon, die onder andere de soundtrack van Doom verzorgde. Ook muzikaal is het metaal dus enorm agressief. Helaas is het niet constant dansen geblazen.

Waarom Niet?

Neem me vast, laat me los

De verhouding tussen “neem m’n handje vast” en “zoek het zelf uit” in Atomic Heart geeft vaak een vreemd gevoel. Sommige stukken worden oeverloos lang gerekt, andere delen deden me nodeloos nadenken wat ik nu eigenlijk moest doen. Op vele vlakken wordt duidelijk dat Mundfish nog een jonge developer is. De learning curve is niet gebalanceerd.

Sleutels, tickets en tubes

Het verhaal komt te vaak terug tot een slakkengang door oninteressante missiedoelen. Er is een overvloed aan fetch quests en gesloten deuren die enkel opengaan door een onnodig ingewikkeld mechanisme. Lees: je zal heel vaak op zoek gaan naar 2 sleutels, 3 tickets of 4 tubes. Steeds wanneer ik heel benieuwd was naar wat er nu zou gebeuren, werd ik teruggezet tot een saaie zoektocht.

Misplaatste kogels

De interactie tussen de protagonist en z’n pratende handschoen is leuk maar er is véél te veel conversatie. Deze gaat vaak verloren of stopt plots omdat je vooruitgaat in de game. De automatische savepoints laten het eveneens soms afweten. Meermaals kwam ik terug met nog nauwelijks leven en een dodelijke kogel al richting m’n hoofd onderweg.

Tijdens mijn sessies kreeg ik te maken met enkele vervelende glitches. Zo zakte ik eens weg in de grond, bleven animaties hangen en dropte de framerate soms drastisch. Vele gebieden kennen een eindeloze spawn aan vijanden en dwingen je om aan een hoog tempo te handelen, wat niet altijd even aangenaam is. Ondanks de meerdere schoonheidsfoutjes blijft deze rit wel een fijne adrenalinekick.

---