“The Chant doet bij momenten aan The Last of Us denken”

Alle goeie horror games (en films) starten met een hoofdpersonage dat een domme beslissing neemt. Zo ééntje waarvan je tegen je scherm roept: NIET DOEN, waarvan je op voorhand weet: dit gaat niet goed aflopen. En gelukkig zijn er, voor ons entertainment, zo van die virtuele dommeriken. Een Halloween release zat er niet in voor The Chant maar fans van het survival horrorgenre mogen deze alvast niet links laten liggen. *slaat op de gong.

Waarom Wel?

Kosmische horror en yoga

Jess Briars is het slachtoffer van dienst. Na een erg moeilijke periode in haar leven besluit ze om naar de Prismic Science Spiritual Retreat op Glory Island te trekken. Wat een rustig weekend zou worden vol yoga, klankschalen en oorkaarsen draait uit in een Lovecraftiaanse nachtmerrie wanneer een mislukte meditatie de poorten naar de hel opent. Of beter naar The Gloom, een soort van psychedelische dimensie vol vreemde en ronduit beangstigende wezens. Met haar positieve gedachten en een bosje brandende salie in de aanslag zal Jess zich een weg moeten banen door de monsters en het geheimzinnig verleden van Glory Island ontrafelen.

The Chant kiest voor een erg originele setting: notabene een retraite. Een niet bepaald voor de hand liggende setting. Hoewel het eindeloos herhalen van een mantra inderdaad wel klinkt als een soort van onheilspellende bezwering zijn affirmaties en detox thee niet bepaald efficiënte wapens in de strijd tegen het buitenaardse. Maar ontwikkelaar Brass Token knoopt het geheel voortreffelijk aan mekaar. Hun inspiratie haalde ze uit de trippy horrorfilms van de jaren 70. Een tijdperk waarin er veelvuldig werd geëxperimenteerd met allerhande geestverruimende drugs. En dat is ook te merken aan het monsterdesign van The Chant.

De Gloom creatures zijn een mix van organische vormen met bloemen. Het ene moment splijt het hoofd van een soort misvormde tijger open om een prachtige maar giftige bloem te tonen, het andere ga je een gigantische pad met etterende puisten te lijf. The Gloom heeft een misselijkmakende schoonheid die moeilijk te omschrijven valt en vooral moet beleefd worden. Hier en daar sijpelen de architecturale invloeden van de seventies door met een geodome, dat is een tent in de vorm van een halve bol, als centrale hub van de game.

The Chant doet bij momenten aan The Last of Us denken. Met vergelijkbare creature design en gameplay. En beschouw dat maar als een compliment van de bovenste plank.

Solide gameplay

The Chant trekt zijn esoterische thema door in zijn gameplay. Onder het motto van een gezonde geest in een gezond lichaam, zijn de kerncomponenten van Jess: Mind, Body en Spirit. De Mind-meter zorgt er voor dat Jess niet panikeert. Je kan hem vullen door wat lavendel te eten overigens, dat kalmeert haar gedachten. Want eens ze in paniekmodus slaat kan je niet meer vechten, alleen maar vluchten. Body points, spreekt voor zich. En met Spirit kan je special skills unlocken, zoals een paar grijpgrage skeletten die hun slachtoffer vasthouden of een stel scherpe rotsen dat uit de grond rijst.

Het zijn geen wereldschokkende features maar ontwikkelaar Brass Token heeft wel voor een piekfijne uitvoering gezorgd. En het is de aandacht voor de kleine details die bijdragen aan het angstgevoel van Jess. Zo bestaat de combat voor een groot deel uit de vijanden opzij duwen en wegrollen wanneer ze aanvallen. Die rol is in haar geval eerder een struikel. Het ziet er knullig uit maar werkt wel én je voelt als speler meteen dat Jess geen vechtersbaas is. Tenzij iemand de laatste kombucha zwam heeft opgegeten, dan kan ze verdorie erg gemeen worden.

Tijdens de gesprekken met de andere deelnemers op de retraite kan Jess kiezen uit verschillende antwoorden. Je raadt het al: gebaseerd op Mind (rationeel), Body (brutaal) of Spirit (empathisch). Het maakt echter geen fuck uit wat je antwoordt. Dus wil je de klootzak uithangen? Grijp gerust je kans!

Waarom Niet?

Mist originaliteit

Er valt weinig aan te merken op The Chant maar het had fijn geweest mocht er toch wat originaliteit in de game zitten. Behalve dan de setting in de retraite. Het survival horrorgenre bestaat uit een aantal tropes die ondertussen tot vervelens toe zijn herhaald. De elektriciteit valt uit en je moet een zekering zoeken om die te herstellen. Er hangt een giftig gas in een kamer en dat kan je alleen verdrijven door een vliegwiel op de pijpleiding te plaatsen.

En oh ja, wanneer de game zich afspeelt op een eiland ben je verplicht om een creepy vuurtoren te bezoeken. Wie dit soort games vaak speelt zal die typische locaties maar al te goed herkennen. Daar mist The Chant een kans om dieper in te gaan op het verhaal dat de game wil vertellen, om wat broodnodige originaliteit in zijn puzzels te steken.

Puzzels is overigens wat overdreven. Er zitten geen echte raadsels in de game. De enige moeilijkheid is om het juiste item te vinden en ook dat is héél eenvoudig. The Chant is namelijk een 100% lineaire game. Ondanks het gevoel op te wekken dat je bepaalde keuzes kan maken, is dat in realiteit niet zo. Je volgt gewoon de huidige quest en de game begeleidt je naar de exacte locatie en het bijhorende item. Het benadrukt de valkuilen waar vele moderne survial horrorgames in trappen.

Bij ontwikkelaar Brass Token lijkt dit echter een bewuste keuzes. Het zorgt er namelijk voor dat nieuwe gamers makkelijk kunnen instappen in The Chant en zo mogelijk de smaak te pakken krijgen voor het genre.

Mag het wat meer zijn?

The Chant is een mid-price game. Hij staat dus niet geprijsd aan de normale 70 à 80€ maar wel aan 39€ en dat is pas op het einde helemaal duidelijk waarom.  Je speelt de game namelijk op een goeie vijf uur uit. Dat is voor de doorsnee gamer op een avondje. En ondanks dat er drie verschillende eindes zijn, is de herspeelbaarheid erg beperkt. Er is geen New Game+ en er zijn te weinig keuzes die de game significant beïnvloeden. De hogere difficulties zijn wel behoorlijk pittig, dus wie nog een uitdaging zoekt op dat vlak zit wel goed.