“Valkyrie Elysium is één van de teleurstellingen van jaar“

In mijn dromen zit ik dit jaar in de finale van de Slimste Mens en stelt Erik van Looy mij de volgende vraag: “Wat weet jij over de games van de Japanse ontwikkelaar Square Enix?” Die vraag is mij namelijk op het lijf geschreven. Ik zou het volgende antwoorden: rijke werelden, fantastische personages en een diepgaand verhaal. Het is dan ook erg jammer dat Valkyrie Elysium niks van deze geweldige elementen te bieden heeft. Je kan in deze review lezen waarom de game één van de teleurstellingen van jaar is.

Waarom Wel?

Een game beïnvloedt door Noorse mythologie

In alle eerlijkheid, voor Marvel mij vertrouwd maakte met de blonde dondergod Thor had ik nog nooit van de All-Father Odin gehoord, laat staan van het einde der tijden, Ragnarök. Voor mij was dat niet meer dan de tweede sequel van die alom geliefde Marvel franchise. In Valkyrie Elysium worden we echter ondergedompeld in de wereld van de Noorse Goden. 

Odin, de god der goden, zit met de handen in het haar. Wanneer de Asgaardse oorlog nagenoeg de volledig wereld vernietigt, rust zijn enige hoop op Valkyrie om de verloren zielen te begeleiden naar Walhalla en orde op zaken te stellen. Als speler kruip je dus in de huid van de Walkure Valkyrie. Een blondine die ergens het midden houdt tussen een Viking en een Victoriaanse lolita. Maar het is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken want de dame kickt ass als nooit tevoren. En dat voor het eerst in glorieuze 3D.

De vorige vier Valkyrie games, waarvan de eerste werd uitgebracht in 1999, waren namelijk uitsluitend 2D turn-based.  Square Enix is ervan overtuigd dat ze een nieuwe start moeten nemen met de Valkyrie franchise. Een beslissing die overduidelijk gedreven is door het uitstekende combat in de game.

Robbertje vechten? Check!

De ontegensprekelijke sterkte van Valkyrie Elysium ligt in zijn chaotische combat. Het verheft de game uit zijn turn-based roots en duwt hem in een modern jasje. Het drijft het tempo op en daarbij ook de moeilijkheidsgraad. Hoewel Elysium nergens vernieuwend is, vormt de verzameling van alle afzonderlijke elementen wel een coherent geheel. En bovendien vloeit de combat erg vlot en is het verdomd leuk om je oppermachtig te wanen.

Net zoals de meeste moderne action RPG’s zijn de gevechten gebaseerd op een combinatie van button mashing en de daaruit vloeiende finishers. De divine arts dienen als de spells van dienst en de Einherjar zijn de zielen van gevallen soldaten die je aan je zijde kan summonen. Denk aan de Aeons uit de Final Fantasy games maar dan minder visueel indrukwekkend.

Met de Soul Chain kan je dan weer je beste Scorpion imitatie doen. De ketting dient om je vijanden naar je toe te trekken of vliegensvlug naar je doel te zwiepen. Voeg daar nog de traditionele skills tree aan toe en je krijgt de klassieke JRPG-formule die Square Enix tot een kunstvorm heeft verheven.

Toegankelijk voor nieuwkomers

De game doet overigens zijn uiterste best om gamers van alle niveaus te verwelkomen en bouwt gestaagd de moeilijkheidsgraad op. Dat gaat van eenvoudige combinaties tot het soort vingeracrobatie dat alleen is weggelegd voor de echte pro’s onder ons. De tutorials zijn eenvoudig en duidelijk. En een belangrijk aspect is dat je ongestraft een move kan leren tot je hem onder de knie hebt alvorens je in een effectieve knokpartij wordt gegooid.

Wie dus nog nooit een actie RPG gespeeld heeft hoeft zich geen zorgen te maken. Zijn de combo’s toch te uitdagend voor je? Dan kan je de game ook gewoon op easy spelen. De mode, volgens de makers, om je vooral te concentreren op het verhaal. Het is alleen jammer dat dat verhaal in kwestie zo weinig voorstelt.

Waarom Niet?

Waar gaat deze game eigenlijk over?

Wie zich ooit al gewaagd heeft aan een JRPG weet hoe complex het er vaak kan aan toegaan. Ingewikkelde onderlinge verhoudingen, werelden met eigen regels en begrippen waar je meer dan eens het lexicon voor dient te raadplegen. Als fan van het genre aanvaard je graag die complexiteit. Maar Valkyrie Elysium is gewoon verwarrend. Het helpt ook niet dat het hoofdpersonage niet bepaald sympathiek is en wel een héél beperkte woordenschat heeft. Al na een paar uurtjes was ik volledig verloren.

Want wat wil die Odin nu net bereiken? En wie zijn in godsnaam al die verschillende personages? Maar nog erger, het kon mij allemaal een worst wezen. VE steekt zo weinig tijd in de opbouw van zijn personages dat het moeilijk wordt om er een band mee op te bouwen. En memorabele protagonisten hoeven helemaal geen spraakwatervallen te zijn. Denk maar aan Kratos of Gerald of Rivia. Beide niet bepaald rad van tong maar wel héél coole kerels.

Noch Valkyrie, noch Odin of één van de nevenpersonages laten een blijvende indruk na. Ze zijn het soort generieke meuk waar je een dikke tien jaar geleden als ontwikkelaar nog mee weg geraakte maar anno 2022 is dit gewoon slecht.

Zelden zo’n lelijke game gezien

Kan je je nog herinneren wanneer je voor de eerste keer Shadow of the Colossus speelde op je PS2? De enorm uitgestrekte landschappen en reusachtige vijanden, het was ongetwijfeld vernieuwend voor die tijd. Maar zou je nog tevreden zijn met een game die er twintig jaar later nog steeds zo uitziet. Als je antwoord op deze fundamentele vraag ja is, dan zit je goed. Maar is het antwoord een resolute nee, dan zal je net zoals ik, je afvragen waarom een PS4 game er in godsnaam zo lelijk uitziet.

Ik overdrijf, Valkyrie Elysium ziet er uiteraard beter uit dan een PlayStation 2 game maar het design van de levels is zo verouderd dat het zal aanvoelen alsof je aan het retro gamen bent. Gigantische lege omgevingen zonder enige NPC’s die aanvoelen als een doodse stad.

Deels de bedoeling van de game omdat het past in de verhaallijn maar die blokkige bijna Minecraft-achtige dungeons zijn al lang achterhaald.

---