“Xenoblade Chronicles 3 is dé reden om de Nintendo Switch aan te schaffen”

Het zijn fantastische tijden voor fans van het JRPG-genre en daar lijkt voorlopig geen einde aan te komen. Vijf jaar na de sequel lanceert developer Monolith Soft deel drie in de Xenoblade-saga. En dat als exclusive voor de Nintendo Switch. Om met de deur in huis te vallen: XC3 is een fantastische game. Hoe fantastisch? Dat lezen jullie in deze review.

Waarom Wel?

Keves versus Agnus op Aionios

Als drie van deze vijf woorden op wartaal lijken dan hoef je je geen zorgen te maken. Het is niet ongewoon dat RPG’s complexe werelden creëren die bewoond worden door de vreemdste snuiters.  Deel 3 bouwt verder op de mythologie uit de vorige games. Op de planeet Aionios zijn er twee rivaliserende naties. De Keves, een technologisch ontwikkeld volk dat hun geloof in de wetenschap legt en in de bouw van indrukwekkend machines. Gigantische mecha die bestuurd worden door de beste soldaten. De Agnus staan daar loodrecht tegenover. Zij zweren bij Ather en vinden hun heil eerder in het magische dan in het technologische.

Er zou geen goeie videogame zijn zonder wat georkestreerde toevalligheid en zo gaat het ook in Xenoblades 3. Wanneer drie Keves soldaten oog in oog komen te staan met drie Agnus strijders besluit het zestal de handen in mekaar te slaan en hun beide naties te redden van de ondergang. Wie gekend is met het genre weet dat dit soort conflicten en allianties het recept vormt voor een game die zowel op mechanics leunt als op een geweldige storyline.

Diepgaand verhaal met verassend volwassen thema’s

XC3 neemt de tijd om zijn ingewikkelde wereld stap voor stap te ontvouwen en dat is ook echt nodig. Een game die zo zwaar rekent op zijn personages, heeft er alle baat bij om zijn spelers een stevige band te laten opbouwen met één, of alle zes, van de hoofdpersonages. En het zijn stuk voor stuk leuk geschreven karakters.

Noah, Lanz en Eunie zijn de Keves soldaten en Mio, Sena en Taion de Agnus. Elk team heeft een off-seer, die belast is met de taak om de energie van overleden soldaten te harvesten en te gebruiken om zijn team te poweren. Een luguber maar helaas noodzakelijk iets. De soldaten van Aionios leven overigens maar tien jaar en hun hele bestaan staat dus in het teken van oorlog voeren. Iets wat het jonge zestal al snel in vraag stelt. Xenoblades Chronicles 3 is een verrassend volwassen verhaal met existentiële thema’s die moeiteloos doorheen de hoofdlijnen van het verhaal worden geweven.

Waar deel 3 veel serieuzer is dan zijn voorgangers, ook donkerder in toon, is er wel veel plaats voor humor. Gelukkig maar, want de game durft bij momenten erg deprimerend te zijn. De manier waarop het zestal onderling de draak met mekaar steekt en de vaak kleurrijke personages die je op je zoektocht tegenkomt, zorgen ervoor dat de game te allen tijde leuk aanvoelt en nooit verzinkt in een downer feestje. Maar het is vooral de combat die Xenoblades 3 één van de beste JRPG’s op de Switch maakt.

Trapsgewijs leren vechten

Het overgrote deel van de tijd in XC3 zal je al vechtend doorbrengen. En ik overdrijf niet als ik schrijf dat deze game één van de meest complexe maar ook beste combat systemen heeft. Om dat alles onder de knie te krijgen neemt de game je graag bij de hand. Na een dikke twintig uur spelen, krijg ik nog steeds tutorials voorgeschoteld. XC3 neemt zijn combat bloedserieus. De gevechten zijn een mix van oud en nieuw. Traditiegetrouw stel je een team op van zes personages waarvan je er slechts één zelf bestuurt maar waarbij je wel onderlinge kan switchen. De rollen zijn eenvoudig: Aanvallers, Verdedigers en Healers. Er zijn er die meppen, er zijn er die de vijand afleiden en er zijn er die een pleistertje plakken als het dreigt mis te lopen. Niks nieuws voor de doorwinterde JRPG-soldaten. De lead heeft drie skills te zijner beschikking en een ultimate die zich oplaadt door de drie standaard skills te gebruiken. Simpel en efficiënt, dus tijd om wat uit te breiden.

Naast je standaard arsenaal heb je de Arts, dat zijn special skills die je kan unlocken door bepaalde opdrachten tot een goed einde te brengen. Extra power moves die kunnen gecombineerd worden met andere teamleden tot Fusion Arts en die je toelaten om vijanden te debuffen. Meer ervaren gamers zullen ze al snel combineren in de dodelijk Chain Attack die vooral erg noodzakelijk wordt op hogere difficulties. Dankzij de Arts kan je ook bepaalde build van een personage maken. En er zijn niet alleen rollen maar ook klasses. Pew, dat wordt wel veel. Er zijn er maar liefst zesentwintig. De meeste met ronkende namen zoals: Medic Gunner, Flash Fencer of Soulhacker. Ze bepalen overigens welke Arts, skills en wapens een personage kan gebruiken. En om ze te bekomen zal je ook hier bepaalde opdrachten succesvol moeten afronden.

Koppeltjes vormen

En als dat allemaal nog niet genoeg zou zijn, is er het proces van de “Interlinking”. Binnen het zestal vormen zich specifieke koppels. Die kunnen op hun beurt met elkaar fuseren tot één enorme gedaante die Ouroboros heet. Deze machtige wezens gebruiken krachtige Ouroboros Arts om korte metten te maken met zelfs de meest geduchte tegenstanders. Snel zijn is echter de boodschap want zodra de tijd om is, keren je personages weer terug naar hun afzonderlijke gedaanten.

Klinkt dat allemaal wat overweldigend? Wel, dat is het eerlijk gezegd ook. Ondanks de goeie tutorials zullen nieuwere spelers zich mogelijk wat verloren voelen. Maak je echter geen zorgen: je hebt een dikke honderd uur om alles onder de knie te krijgen want dat is hoelang je zal nodig hebben om de campaign uit te spelen. Doe daar nog een dikke vijftig bij voor de sidequesten en je voelt dat de term “waar voor zijn geld”, meer dan geldt voor Xenoblades Chronicles 3.

Waarom Niet?

Is het allemaal te veel?

Met zo’n rijke wereld en diep combat systeem is het makkelijk om overweldigd te raken. En voor wie nog nooit een JRPG speelde is XC3 geen goed startpunt, zelfs ondanks dat de game er wel in slaat om firstimers perfect te begeleiden. Er is namelijk een combat modus waarin je werkelijk niks moet doen. De AI (artificiële intelligentie) van de game neemt alle beslissingen voor je. Je kan dus vanuit je luie zetel rustig toekijken hoe je team de vijand de pan in hakt. Nu, die AI werkt niet altijd feilloos. Een paar keer werd mijn team door ‘domme’ beslissingen verslagen, dus een oogje in het zeil houden is geen overbodige luxe.

Bestaat er zoiets als een game die te lang is? Indien ja, dan zou Xenoblades Chronicles 3 misschien wel eens in aanmerking kunnen komen. Om de game uit te spelen zal je negentig tot honderd uur moeten investeren en dat is behoorlijk veel. Voor sommige gamers, zoals mezelf, een godsgeschenk. Voor anderen kan dit de reden zijn om nooit aan de epische queeste te beginnen. En begrijpelijk. Grinden is niet voor iedereen weggelegd. En je zal er aardig wat van moeten doen. Dat is héél veel game in een klein pakketje.

Het allergrootste nadeel van Xenoblades Chronicles 3 zit hem echter in de beperkingen van de Switch hardware. Een toestel dat ondertussen een vijftal jaar oud is en dat is te vooral te merken aan de grafics. De karaktermodellen, vooral de mecha’s, zien er piekfijn uit maar de achtergronden laten echt te wensen over. Die zien er vaak ronduit lelijk uit. Of je dat een probleem vindt, dat maak je best voor jezelf uit. Het is duidelijk dat Monolith Soft de grenzen van wat grafisch kan op de Switch heeft opgezocht.

---