“XVI is de perfecte instapgame voor wie onbekend is met de wereld van Final Fantasy”

Het team van Creative Business Unit III belooft ons dat deel XVI van de immens populaire Final Fantasy franchise een mix wordt van high fantasy en real-time combat. En dat de game het meeste zal aanleunen bij delen I tot VI maar dan gemaakt met moderne technologie van de superkrachtige PS5. Mooie beloftes. En klinkt alvast veelbelovend. Of CBU III ook daadwerkelijk de torenhoge verwachtingen kan inlossen, dat lezen jullie in deze review.

Waarom Wel?

High Fantasy

Wat is dat nu eigenlijk? High fantasy, of beter gekend als epische fantasy. Het is een subgenre waarbij de actie zich hoofdzakelijk afspeelt in fictieve werelden en dat gekenmerkt wordt door zijn epische toon. Je kent het wel. Het soort verhaal waar Final Fantasy al jaren een patent op heeft.  In deel XVI duiken we in het fictieve rijk Valisthea. Een land rijk aan mothercrystals, niet te verwarren met motherboxen beste DC-fans. Die glimmende grondstoffen zorgen voor Aether en dat is de energie die nodig is om magie te gebruiken. Maar wanneer de kristallen uitdoven, raakt het land in oproer. 

Te midden van al dat geweld bevindt zich Clive, Shield of the Grand Duchy of Rosaria. Als speler volg je hem op drie belangrijke momenten in zijn leven. Als prille tiener, als stoere twintiger en als wijze dertiger. Hij maakt deel uit van één van de vele provincies die FFXVI rijk is.  Clive is de dominant van Valisthea. Hij bezit de krachten van de Phoenix, de vuur Eikon. Fans van de serie herkennen hierin onmiddellijk de Eidolons of Aeons uit vorige games, want ook in deel 16 bouwt de franchise verder op zijn roemrijk verleden.

Er gebeurt héél wat in deze game. Er zijn politieke intriges, er wordt oorlog gevoerd en er zijn meer personages dan je op twee handen kan tellen. Om het overzicht te behouden hebben de ontwikkelaars een handig feature toegevoegd aan de game: ATL (Active Time Lore). Dat kan je het beste beschouwen als een korte samenvatting van de huidige gebeurtenissen in de game. En ATL kan je overigens raadplegen op elk moment, wat dan weer een godsgeschenk is voor gamers die FFXVI maar sporadisch willen spelen: je bent namelijk heel snel terug up to date. Het is in zijn toegankelijkheidsopties dat Final Fantasy zich als de beste-van-de-klas ontpopt.

Accessiblity en accessoires

Een erg positieve evolutie in de gamesmarkt is dat ontwikkelaars eindelijk beseffen dat niet alle spelers op dezelfde manier hun game spelen. En dat het hun verantwoordelijkheid is om zo veel mogelijk gamers te laten genieten van hun fantastisch product en dat op de manier dat deze gamer dat zelf wil. Er is geen slechtere ervaring dan zeventig euro neer te tellen om dan te beseffen dat een game bijvoorbeeld véél te moeilijk is.

Alvorens je eerste stappen te zetten in Valisthea word je geconfronteerd met je eerste belangrijke beslissing. FFXVI biedt namelijk twee modes aan: Story Focused en Action Focused. In de eerste modus krijg je een aantal accessoires die de combat aanzienlijk makkelijker maken waardoor je je eenvoudigweg kan concentreren op het, toch wel complexe, verhaal. Action-mode dient voor de meer doorwinterde gamers die op zoek zijn naar meer uitdaging. Je kan overigens op elk moment switchen. Het maakt de vijanden wat sterker en houdt vooral minder je handje vast.

Net zoals ATL zijn de Timely accessoires een geweldige toevoeging aan de game. Er zijn er zes in totaal. Timely Strikes zorgt ervoor dat je complexe knoppencombinaties met een druk op de knop kan uitvoeren. Heel fijn als je de noodzakelijke vingervlugheid mist. Timely Focus helpt Clive dan weer door de tijd te vertragen wanneer een vijand hem aanvalt. Je krijgt als speler dan nog snel de kans om een inkomende aanval te ontwijken. Met Timely Evasion voelt Clive zich helemaal ontastbaar. Deze accessoire zorgt er namelijk voor dat je altijd een inkomende aanval ontwijkt, als je die kan ontwijken.

In ware FF traditie zijn er ook aanvallen die je natuurlijk niet kan ontwijken. Met de ring van Timely Healing rond je vinger hoef je je nooit nog zorgen te maken over je health want je potions worden automatisch gebruikt. En tenslotte is er de Vriendschapsring of beter Timely Assistance, die zorgt ervoor dat je companion automatisch wordt aangestuurd. Oh ja, je krijgt een kick-ass wolf als side-kick. Het maakt dat het zestiende deel kan gespeeld worden door elk type speler. Van ervaren JRPG-veteraan tot klungelige noob.

Wie nu bij zichzelf denkt, jezus kerel, dat maakt de game wel heel gemakkelijk! Die speelt Final Fantasy XVI best in de Action Modus, daarin zijn de vijanden wat sterker en start je dus zonder je ringen.

Game+ en de Leaderboards

Deel XVI is de perfecte instapgame voor wie nog nooit kennismaakte met de wereld van Final Fantasy. Je hebt geen voorkennis nodig en alle mechanics worden geduldig en mondjesmaat uitgelegd en aangeleerd. Ben je toch onzeker over hoe je een vijand kan verslaan dan is er de Arete Stone in je hideaway (zo heet je uitvalsbasis) waarin je in een trainingsmodus kan sparren tegen verschillende vijanden. Het is ook op die plaats dat FFXVI zich omvormt naar een meer competitieve modus. Want ook voor gamers die zich door het verhaal willen haasten, valt er na het einde nog veel te doen. Het duurt overigens een dikke dertig uur om de main campaign uit te spelen. Verdubbel die tijd als je ook nog alle sidequesten wil voltooien.

Wie weinig of geen interesse heeft in het verhaal kan Final Fantasy meer als een hack’n slash georiënteerde game spelen. De combat is hectisch en vloeiend en door de mogelijkheid om de layout van je controller aan te passen voelt het alsof je een gestroomlijnde moordmachine bent. Van de moderne FF games – en daarmee bedoel ik de versies die zijn afgestapt van turn-based combat – heeft deel 16 de meest verfijnde combat. De game is zich hiervan ook duidelijk bewust en speelt in zijn Game+ mode meer in op het ranken op de wereldwijde leaderboards. Je kan dan deelnemen aan de Chronolith Trials. Een mode waarin je probeert om de snelste tijd te halen en dat onder stevige restricties. Alleen weggelegd voor de allerhandigsten onder ons.  Of de koppige doorzetters.

Verder biedt het zestiende deel alles wat je mag verwachten van een Final Fantasy game. Prachtige graphics – de lichtinval in het bos is niks minder dan betoverend – ondersteund door epische cut scenes. Mijn persoonlijke favoriet is de cinematic cut scene. Die komt alleen voor tijdens bossfights en haalt Clive even uit de het gevecht om hem iets héél cools te laten doen. Wat dat is dat laat ik aan jullie om te ontdekken. De muziek is bombastisch en de volharders worden beloond met erg fijne personages. Final Fantasy XVI is wederom een schot in de roos maar mist een paar belangrijke elementen om beschouwd te worden als een meesterwerk.

Waarom Niet?

Oneven tempo

FFXVI verspilt geen tijd en gooit de speler vanaf de start midden in de actie. Maar die vliegende start wordt al snel onderbroken en vooral tijdens de eerste uren van de game is de pacing, de snelheid waarmee het verhaal zich ontwikkelt, op zijn zachts uitgedrukt oneven. Het is geen eenvoudige taak om de complexe world-building, die nodig is om Valisthea tot leven te brengen, op een behapbare manier bij de speler te brengen. In de eerste uren wordt de flow van de game te vaak onderbroken om vloeiend aan te voelen.  Korte combat wordt afgewisseld met cutscenes. En zo gaat het wel een paar uur door. Voor een game die prat gaat op zijn open-world aanpak, beteugelt hij zijn spelers erg strak in de eerste uren. Dat voelt te restrictief aan.

Het duurt ook gewoon echt te lang om de personages te leren kennen. Vooral Clive, de main character, wekt weinig sympathie op. Als volwassene is hij het type brombeer waar we zijn van beginnen houden, denk maar aan Kratos. Het grote verschil is echter dat de God van de Oorlog zich omringde met interessante personages, vanaf het begin van de game. Daar slaat deel 16 niet in. Het duurt te lang voor de side-characters zich ontplooien en de uiteindelijk motivatie van Clive voelt, naar Final Fantasy normen, nogal flauwtjes aan.

Complex verhaal

Deel XVI doet bij momenten denken aan een HBO fantasy reeks met draken en tronen…Hoe heet die ook alweer? We rollen van het ene complot in het andere. De wereld is doorspekt van intriges en het is lang niet duidelijk wie iedereen is of wat de meeste personages nu willen bereiken? FFXVI kraakt onder zijn eigen gewicht. Het slaagt er niet in om de overvolle wereld tot één geheel samen te brengen. Maar ook dat is een teken van de nieuwe richting die Final Fantasy als franchise wil uitgaan. Dat is er vooral één waarbij het verhaal eigenlijk van veel minder belang is.

Een kwestie van persoonlijke smaak

De design richting waar Final Fantasy naartoe gaat doet denken aan de Batman films. Eerst had je de versie van Burton. Die waren heel fantasierijk en gotisch. Op het cartooneske af. En toen kwam Christoper Nolan en die maakt één van de beste trilogieën ooit. Hij zette Batman in een realistische setting. Waar deel 14 en 15 de Final Fantasy franchise in een meer gegronde, meer realistische setting bracht, zet XVI deze toon verder. 

Meer dan ooit ogen de personage minder flamboyant dan vroeger, minder kleurrijk en excentriek. Clive lijkt erg op Geralt uit de Witcher. Beide dragen hetzelfde soort harnas en zwaarden. Fans van deze meer realistische stijl zullen zich er niet aan storen maar ik blijf Final Fantasy onlosmakelijk verbinden met visuele flair, in zijn level designs en in zijn karakter modellen.

Met deze meer down-to-earth approach verdwijnt een deel van de magie. Met dit soort realisme komt ook een meer volwassen toon. Final Fantasy groeit op en lijkt meer op een Japanse versie van Game of Thrones dan op de FF games van weleer. Het is een stijlkeuze die een breder publiek aanspreekt, maar ook één die de fans van het eerste uur nostalgisch doen terugdenken aan lang vervlogen tijden.

---