“Diablo IV is een absolute topgame”

Na het spelen van beide beta’s was ik al zeer positief over Diablo IV. Omdat ik opgegroeid ben met de reeks heb ik na zoveel jaar nog steeds een zwak voor deze franchise. De ontelbare loot kan er natuurlijk ook iets mee te maken hebben, wie zal het zeggen. Ik ging deze keer met een Rogue, tijdens de beta’s met een Sorcerer, op pad in Sanctuary. En alsof de duivel ermee gemoeid was, kwam ik uit op de volgende conclusie.

Waarom Wel?

Verhaal met diepgang

Blizzard is al jaren heer en meester in het vak der CGI-filmpjes. In deze Diablo IV is dat niet anders, maar ze hanteren deze prachtige beelden op een iets andere manier. Hierdoor zorgen ze (althans voor mij) dat het verhaal meer naar voor wordt geschoven. Vroeger werden we getrakteerd op een CGI-scene bij het begin/einde van een game of na het voltooien van een act. Nu krijgen we doorheen de vele missies heel wat van deze fantastische scenes voorgeschoteld.

Het verhaal speelt zich vijftig jaar na de gebeurtenissen uit Reaper of Souls-uitbreiding van Diablo III af. In die tijd was het overal koek en ei in Sanctuary, maar daar dachten enkele duivelse aanbidders anders over. Ze roepen namelijk Lilith, de dochter van Mephisto (Lord of Hatred) op. In een mum van tijd zorgt ze ervoor dat Sanctuary terug in de doffe ellende van weleer verkeerd.

Wanneer je de game opstart krijg je de keuze uit vijf personages: Barbarian, Rogue, Sorcerer, Druid en Necromancer. Met één van deze personages achtervolg je de terreur die Lilith aanricht. Verspreid over acht acts, als je de prologue en epilogue meetelt, ontdek je wat een duivelse invloed deze dame heeft op Sanctuary. Naarmate het verhaal zich ontplooit, zal het één en ander duidelijk worden wat de exacte bedoeling is van Lilith en ontrafel je heel wat mysterie omtrent haar ontstaan.

Bekende koppen, maar voldoende variatie

Tijdens de beta’s was ik een chain-lightning Sorcerer, maar voor de review vond ik het interessanter om met een ander personage aan de slag te gaan: de Rogue. De combinatie tussen melee en ranged gaf me de moed om uit de schaduw te treden en als een sluwe rakker een dagger in iemand zijn torso te planten. Het verschil met de Sorcerer en Rogue is immens, wat natuurlijk normaal is. Toch is het aangenaam om te zien dat ondanks we weer met dezelfde classes moeten spelen, er enorm veel variatie zit tussen de vijf personages.

Met één personage kan je ook heel wat richtingen uit, zodat je met één class zelfs verschillende speelstijlen kan hanteren én op deze manier wederom een andere spelervaring krijgt. Met de Rogue was ik gestart met een duidelijke mix tussen melee en ranged. Bij lvl 25 wou ik de test ondergaan en een andere build uitproberen. Ik ging voor de penetrating shot build (zoek maar even op) waar het gooien van daggers, gecombineerd met het afschieten van pijlen doordrenkt in het gif de normaalste zaak van de wereld is. Ik plaatste vallen met gif, waardoor heel wat demonen dringend op zoek waren naar het nummer van het antigifcentrum. Als klap op de vuurpijl was het dashen met Vex de Rogue doorheen de gedrochten van de hel kinderspel.

Wanneer je het verhaal uitspeelt en een bepaald level haalt, kan je ervoor kiezen om de moeilijkheidsgraad te verhogen. Hierdoor kan je Nightmare Dungeons bezoeken en kans maken op nieuwe en uiteraard betere loot. Dat de game zo nog uitdagender wordt is een statement.

Yggdrasil van een skill tree

Het is duidelijk dat de skills in Diablo IV als nooit tevoren de gameplay beïnvloeden. Alvorens ik mijn skillpunten gebruik, check ik steeds welke kant ik op kan. Als je toch één of meerdere punten verkeerd steekt of je wil een andere build uitproberen, kan je steeds respeccen. In het begin kan je dit gratis, maar als je stijgt in level zal de kost mee stijgen om je skill-punten te hergebruiken.

Je skills zijn onderverdeeld in basic, core, ultimate en je hebt ook nog drie andere benamingen die specifiek zijn voor de class waar je mee speelt. In Sanctuary zal je ook heel wat dungeons kunnen clearen, waar je telkens een aspect vrijspeelt. Bij elke dungeon kan je zien voor welke class deze aspect is voorzien. Je kan dan deze op een item plaatsen, waardoor je met je personage kan profiteren van een boost.

Elke class heeft ook nog eens zijn specifieke quest, waarbij je bij het voltooien van je persoonlijke quest getrakteerd wordt op je eigen xp en vaardigheden. Bij het schrijven van deze review heb ik natuurlijk nog niet kunnen genieten van enige endgame aspecten, maar als je nu ziet wat je allemaal al kan, wordt het ongetwijfeld een feest. Wanneer je lvl 50 wordt ontgrendel je bijvoorbeeld het Paragon Board. Zo krijg je toegang tot buffs voor je statistieken en enorm krachtige bonussen. Het grote verschil met Diablo III is dat het bord deze keer een specifieke bestemming heeft voor elk personage.

Indrukwekkende sfeer en grafische pracht

Diablo III was naar mijn bescheiden mening de kleurrijkste van de reeks. Ik was dan ook zeer blij dat Blizzard terug greep naar de roots en we weer zoals in Diablo II de duistere en grimmige pracht mochten aanschouwen. Het grafische aspect in Diablo IV is om duimen en vingers van af te likken. Vooral de vele details die aanwezig zijn, zijn om van te smullen.

Afgehakte hoofden die van een afgrond rollen is al knap, maar als je progressie maakt verandert ook het uitzicht van Sanctuary. Deze keer is Sanctuary één grote open wereld en is deze onderverdeeld in vijf regio’s. Sneeuw, bos, moeras, woestijn en bergen zijn de locaties die je trotseert in je avontuur. Het valt je misschien ook niet direct op, maar in elk gebied passen de vijanden zich aan. In Fractured Peaks (sneeuw) vecht je met vijanden die dikker zijn aangekleed om zich te beschermen tegen de koude.

Sanctuary is groot, eerder gigantisch. Het is dan ook zeer handig dat je in act IV de controle krijgt over een mount. Hierdoor kan je sneller door het landschap reizen. Je mount kan je ook aanpassen naargelang je mogelijkheden. Zo kan je behaalde trofeeën aan je paard hangen, om te laten zien hoe stoer je wel bent.

Dat ik al heb genoten van de grafische pracht is duidelijk te lezen, maar de sfeer is nog beter dan het visuele. Vooral het stemmenwerk zorgt ervoor dat ook hier het verhaal een machtige dynamiek krijgt. Ook hier zijn de details enorm aanwezig. Storm, regenval en het gezang van prachtige stemmen zijn enkele dingen die me opvielen.

Waarom Niet?

Kans op herhaling

Herhaling is de grootste vijand van dit genre. Heel wat spelers genieten steeds van het grindfestijn, maar ook een groot deel hebben het gehad na het uitspelen van het verhaal. Eigenlijk is dit bij een game als Diablo niet de bedoeling om na het uitspelen van het verhaal ermee te stoppen, maar net door te zetten, zodat je je personage nog krachtiger maakt.

Natuurlijk moet je dan heel wat dingen opnieuw doen, en dat is toch dikwijls de doorn in het oog. Het zal enorm afhangen wat Blizzard gaat doen met de aankomende seizoenen en battle pass. Kunnen ze spelers die Diablo spelen enkel voor het verhaal toch overtuigen verder te doen spelen? Wat misschien ook voor bepaalde spelers een reden is om sneller te stoppen met deze Diablo IV, is het feit dat het op sommige vlakken wel allemaal iets te vertrouwd aanvoelt.

Ondanks dat er heel wat variatie is tussen de personages, kan ik me levendig voorstellen dat er spelers zijn die zich afvragen waarom er geen nieuwe classes zijn gemaakt voor deze game. Uiteindelijk is het elf jaar geleden dat we nog konden genieten van een nieuwe Diablo game.

Cosmetische shop

Vroeger had je de action houses, waar je zowel voor-als tegenstanders in had. Nu zit er in de menu een shop Dit is een duidelijk teken dat Blizzard op die manier extra geld wil verdienen op kap van zijn spelers. Pay to win zou uitgesloten zijn als we Blizzard mogen geloven, dus laten we hopen dat dit in de toekomst niet verandert. Het is ook enkel cosmetische shizzle die je met je platinum coins kan kopen. Die coins kan je het best vergelijken met de V-bucks uit Fortnite. Die je enkel kan aankopen of misschien in de toekomst met de battle pass deels kan verdienen door deze te voltooien.

---