“Cocaine Bear is een gefaalde B(eer)-film”

Cocaine Bear is het soort film dat gebaseerd is op ideeën die schrijvers alleen maar krijgen wanneer ze stomdronken op café zitten. Net niet beneveld genoeg om van hun stoel te tuimelen maar ook niet nuchter genoeg om te beseffen dat het geen goed idee is. Het type film dat zo-slecht-is-dat-ie-weer-goed-wordt. Of CB een vermakelijke horror komedie is geworden, dat lezen jullie in deze review.

Waarom Wel?

Drugsverslaafde beer

Cocaine Bear gaat letterlijk over een aan het witte poeder verslaafde beer. Ja dat lees je goed en nee dit is geen mop. Bovendien is de film losjes gebaseerd op waargebeurde feiten. Dat wordt onmiddellijk duidelijk in de openingsminuten want daarin steekt regisseuse Elizabeth Banks het originele tv-journaal uit 1985.

Wanneer het vliegtuig van een corrupte agent dreigt neer te storten, gooit de man in paniek zijn coke uit het raam. De drugs belanden in een bos in Georgia waar ze door een hongerige zwarte beer worden opgemerkt. Dat beest vreet en snuift de hele lading naar binnen en verandert in een waarachtige killing machine. Dat is brute pech voor de dagtrippers die zich in het uitgestrekte woud bevinden want die vormen de perfecte snack. Opgepast woudlopers, hier komt bloeddorstige Pooh!

Kills en kolder

Niet geheel onverwacht is Cocaine Bear een brute prent geworden. Het bloed vloeit en de ledematen vliegen in het rond. Dat krijg je natuurlijk wanneer een zwarte beer witheet staat. Wie houdt van een mix van horror en komedie zit bij deze gebeiteld want er zit heel wat dwaze humor in de film. Vooral wijlen Ray Liotta, die je ongetwijfeld kent van meesterwerken als Goodfellas en Cop Land, overtuigt als ouder wordende gangster. Het zou overigens de mans’ laatste rol worden.

Waarom Niet?

B-film of niet?

Er bestaat in Hollywood zoiets als een B-film. Door de jaren heen veranderde de betekenis ervan al wel eens maar algemeen wordt aanvaard dat een film in die categorie een bescheiden budget heeft en een erg simpel scenario. De term wordt vaak gebruikt voor erg goedkope horrorfilms. En daar knelt nu net het schoentje.

Cocaine Bear wil heel graag tot die categorie behoren maar faalt daarin op alle vlakken. De film is te terughoudend en durft nooit echt voluit te gaan. Banks staat aan de afgrond – ik vrees ook letterlijk want dit is de zoveelste stinker uit haar carrière -maar durft er niet in te springen. Het blijft allemaal héél braafjes. En van een coke snuivende beer mag je toch wel wat geflipte actie verwachten.

Geen knipoog

Wat de film nog enigszins had kunnen redden is een dikke vette knipoog naar zijn publiek. Een soort van geestigheid waaruit blijkt dat de makers beseffen dat dit een dom verhaaltje is. Denk maar aan wat Ryan Reynolds zo meesterlijk deed met zijn Deadpool films. Maar zulke spitsvondigheid komt er nooit. Cocaine Bear blijft vastzitten in de middelmatigheid en is bovendien zelden echt grappig, angstaanjagend of spannend. Waar “Snakes on a Plane” Sam Jackson nog had om de spreekwoordelijke meubelen te redden is deze beer klaar om uit zijn miserie verlost te worden. Schot tussen de ogen en klaar is kees.

---