“Dead Island 2 mept grotesk en generiek op een luchtige en vertrouwde toon”

Een ijzersterke fysiek moet hij hebben, die jogger van de allereerste Dead Island 2-trailer. Al sinds 2014 loopt hij populair te wezen op YouTube. Soms dachten we dat er nooit nog een game zou komen van deze prachtige zombie-teaser. Drie developers en meerdere jaren in development hell later kan de loper eindelijk de finish zien. Dead Island krijgt 12 jaar na het origineel eindelijk een volwaardige opvolger. Maar kan zelfs zombievlees té rot en over datum zijn?

Waarom Wel?

Van development hell naar HELL-A

Het is nogal een achtbaanrit geweest, de productie van Dead Island 2. Het heeft genoeg zombiepoten in de aarde gehad en ons geduld is ferm op de proef gesteld. Gelukkig is er nooit echt een acuut tekort aan zombiegames. Toch had Dead Island een relatief unieke formule in 2011, waarbij de focus lag op heerlijk gore melee combat en prachtig tropische locaties. Developer Techland zag af van het DI2 project en bracht ons later de even heerlijke zombiereeks Dying Light.

Dead Island 2 zet het verhaal van de reeks verder maar staat even sterk als standalone. Voor spelers van het origineel (en Riptide) zijn er leuke accenten, voor nieuwkomers is alles duidelijk. Er is een nieuwe zombie outbreak, en dit keer is die… niet op een eiland, vreemd genoeg. DI2 brengt ons naar Los Angeles, dat herschapen is tot de groteske speeltuin bijgenaamd HELL-A.

Glitter & glamour

Vanaf het begin wordt duidelijk dat Dead Island 2 zichzelf niet te serieus neemt, en dat voelt heerlijk aan. De focus ligt op karikaturen van karakters, een over-the-top storyline en een grappige, nonchalante kijk op een gruwelijk gore outbreak. Het verhaal draait vooral rond de glitter en glamour van Hollywood en enkele hautaine, omhooggevallen VIPs die zichzelf al nauwelijks konden verzorgen in de normale wereld.

De storyline is grappig en lichthartig en zelfs nog een beetje meeslepend. Ik had niet verwacht dat het me allemaal tóch mooi mee zou krijgen. Als ervaren rot in het zombiegenre heb ik zowat alles al gezien, maar Dead Island 2 probeert nog wel een semi-unieke insteek te geven. Qua gameplay wordt er ook gekozen voor een luchtere toon waarbij de focus gaat naar stijlpunten, slow-mo kills en heerlijk bloederige combat.

De grootste gek in de moshpit

Dead Island 2 speelt als een mix van z’n voorganger en Dying Light (minus de parkour). Beide games stammen (ondanks de nieuwe developer Dambuster) duidelijk van hetzelfde idee af. Melee combat is nog steeds de name of the game. Je verzamelt pijpen, knuppels, messen, staven en alles wat je kan vinden om duchtig te meppen. Je kan deze ook upgraden met elektriciteit, vuur of andere gadgets.

Je karakter is ook behendig genoeg om te schoppen, kloppen en zelfs de heerlijk herkenbare flying kicks uit te delen. De grootste gek in de moshpit, met andere woorden. Er zijn ook guns maar die krijgen pas veel later een secundaire rol. In HELL-A mep je jezelf een weg doorheen de heerlijk kleurrijke rijkeluishuizen van Bel Air, Beverly Hills, de stranden van Venice Beach en andere toeristische hotspots. Het is geen eiland, maar het voelt nog steeds zo aan.

Skills for kills

Bij aanvang kan je kiezen uit enkele personages die elks hun eigen uitgesproken karakter én skillset hebben. Deze skillset zal meebepalen hoe jouw speelstijl eruitziet. Later kan je deze verder uitwerken via de skill deck, om zo extra trucjes en kunstjes te leren. Combineer dat met de scherpste wapens van je workbench en ideale gadgets van de traders en je hebt een ideale zombie murder kit.

Dead Island 2 doet een uitstekende job door je steeds een bad ass gevoel te geven. Je profileert jezelf al snel als de redder van een groepje relatief hulpeloze verstekelingen. Je trekt onverschrokken en arrogant op pad in een wereld die grafisch meer dan redelijk is. Ik had schrik omdat deze game al zo lang in ontwikkeling was, maar alles valt mee. Top is het niet, een teleurstelling evenmin.

Waarom Niet?

Dertien-in-een-dozijn

Dead Island 2 heeft meer dan z’n tijd genomen en het zombielandschap is er intussen niet minder druk bevolkt op geworden. Ondanks z’n enkele unieke insteken voelt deze game dus meer dan ooit aan als een dertien-in-een-dozijn zombiegame. Er zijn zeker typerende kenmerken maar je weet exact wat je kan verwachten van deze titel. Daarom speelt hij natuurlijk niet minder lekker.

Keycards overal

De combat en gameplay zit vrij goed, al durft het soms wel wat clunky aanvoelen. De hit detection is soms vreemd. Nog meer werkten de missiedoelen op mijn zenuwen. Heel vaak volg je hetzelfde patroon. Ga naar daar, “Oei de deur/poort/hek/doorgang is op slot”, zoek een keycard of een circuit breaker. Ik ben de tel verloren hoe vaak ik die zoektocht op gang heb moeten zetten.

Ook de vele “investigate”-stukken vallen tegen. Ineens een potje detective tijdens mijn moordpartijen, het haalde het tempo helemaal naar beneden. Qua mission objectives is er heel, héél weinig creativiteit.

Hier en daar werd ik aangenaam verrast door originele bossfights. Verder vecht je vaak tegen gekende vijanden, in gekende settings, met gekende wapens en gekende strategieën. Dead Island 2 volgt een ouwe, getrouwe formule.

Gebroken machete

Doorheen m’n playthrough werd ik geconfronteerd met enkele kleinere bugs. Soms laadde een objective niet in en moest ik even herstarten. Hier en daar vallen wat schoonheidsfoutjes voor. De vreemdste design keuze vind ik dat wanneer je sterft, de wear-and-tear van je wapens niet reset.

Toen ik een gevecht met m’n fantastisch geüpgrade machete net verloor, mocht ik het opnieuw doen zonder, aangezien die nu gebroken was. Het maakt jouw taak er dus enkel moeilijker op.

AC/DC still rocks

Op een bepaalde manier is Dead Island 2 als een nieuw album van AC/DC. Bad ass, rock ’n roll en met een geheel eigen toets, maar je hebt het écht wel al eens allemaal gehoord. Uniek is het totaal niet meer, maar toch swingen je heupen voor je het weet en headbang je stilletjes mee.

---