“The Dark Pictures Anthology: The Devil In Me is behoorlijk teleurstellend”

Je kan veel zeggen van ontwikkelaar Supermassive, maar je kan niet zeggen dat ze stil zijn blijven zitten in 2022. Na de release van The Quarry, een volwaardige, grote horrorgame die zich kan meten met Until Dawn, kunnen we nu smullen van hun volgende release. Ditmaal draait het om The Dark Pictures Anthology: The Devil In Me, het vierde en ook finale hoofdstuk van het eerste seizoen van deze horrorkortverhalen.

Waarom Wel?

Seriemoordenaar H.H. Holmes in de belangstelling

Kijkend naar de populariteit van de nieuwe Netflix-reeks Dahmer, kunnen we niet anders dan constateren dat verhalen rond seriemoordenaars trendy zijn de dag van vandaag. Supermassive liet zich inspireren door de fascinerende geschiedenis van Henry Howard Holmes, Amerika’s eerste officiële seriemoordenaar, om het verhaal van The Devil In Me te schetsen. Officieel is de moordenaar opgepakt en veroordeeld voor 27 moorden, al ligt het volledige aantal slachtoffers wellicht veel hoger. Tijdens zijn terechtstelling vertelde Holmes dat hij mensen vermoordde, omdat de duivel in hem dat van hem vroeg. Vandaar dus The Devil In Me.

Hoe sluit dit aan bij het verhaal van dit laatste Anthology-deel? In dit verhaal volg je een filmcrew die een herenhuis gaat onderzoeken, dat ter ere van H.H. Holmes is opgesteld. De crew hoopt op die manier boeiende footage op te nemen voor hun nieuwe crimiserie, die Holmes centraal zou zetten. Wat ze niet weten, is dat het herenhuis gecontroleerd wordt door een freak die animatronics bestuurt, en die ook allerlei valstrikken kan triggeren om de bewoners de stuipen op het lijf te jagen.

Slachtoffers door dit helse attractiepark gidsen

Net als bij de vorige games van Supermassive, krijgt de speler in The Devil In Me de taak om al deze personages door de hel te loodsen. Hierbij maak je keuzes, zowel groot als klein, die de afloop voor deze personages serieus kan beïnvloeden. Een voorwerp aan het juiste personage geven op het juiste moment, kan leven of dood betekenen voor dit karakter. Na al de games die Supermassive gereleased heeft, is dit voor de meesten onder ons bekend terrein. Er zitten niet bijzonder veel dilemma’s in deze titel, en vaak merk je direct na je beslissing of je een correcte of foute keuze hebt gemaakt. Op dat vlak is The Devil In Me zeker niet de sterkste of meest innoverende titel van de reeks.

Intense achtervolgingsccènes

Het duurt eventjes voor The Devil Me op gang komt, maar eenmaal de moordenaar het getreiter beu is, komen we in een aantal intense achtervolgingsscènes terecht. Tijdens deze momenten kan de minste foute druk van de knop een sterfgeval voor je favoriete personage betekenen, wat de druk nog hoger legt. Je kan het jezelf ook voor het eerst moeilijker maken door een moeilijkheidsgraad te kiezen. Een hogere moeilijkheidsgraad is enorm streng voor de timing, zeker van de hartslagmomentjes. Uiteindelijk bleven deze segmenten me het meeste bij nadat de credits aan het rollen waren.

Waarom Niet?

Houterige, saaie gameplaymomenten

Ik ga met de deur in huis vallen: niemand koopt dit genre games voor de gameplay. Afgezien van de boeiende, afwijkende paden speel je deze games vooral voor een filmische ervaring waarbij het verhaal en alles daarrond boeiend moet zijn. Helaas zitten er in The Devil In me veel te veel momenten waar gameplay centraal staat, en dan bedoel ik dat niet op een positieve manier. Vaak zal je simplistische puzzeltjes moeten oplossen zoals kasten op de juiste plek te verschuiven, en dat met een ontzettend sloom en houterig lopend personage. Je hebt voor het eerst ook een inventory-scherm waarmee je bepaalde gesloten deuren kan openen etcetera, maar nooit is het interessant. De oplossing voor de puzzels worden je meestal in de schoot geworpen, waardoor deze segmenten redundant worden en de handrem zetten op het tempo van de game.

Niet memorabel of origineel genoeg

Ook op vlak van verhaal, opbouw en ontknoping weet The Devil In Me niet te overtuigen. Voor de uren aan opbouw die de personages doormaken, zijn er niet genoeg momenten die voldoening kunnen geven. De sterfgevallen of keuzes die je maakt, voelen als aftreksels van dilemma’s uit eerdere games zoals Until Dawn. In z’n geheel voelt het aan alsof Supermassive een goed concept heeft gevonden, en alles errond heeft opgevuld met lichtjes aangepaste trucjes uit eerdere games. Voor een veteraan van deze games als mezelf is dat best wel een teleurstelling gebleken.

Te veel focus op collectibles, niet genoeg op totems

Veel mensen zullen mij kunnen volgen als ik zeg dat Until Dawn één van de sterkste games is in dit genre interactieve horrorgames. Een van de aspecten dat ik zo goed vond aan Until Dawn, waren de totems die via kleine flash forwards je kunnen behoeden voor gevaar. Deze zijn ook in The Devil In Me weer aanwezig, maar in een ontzettend kleine mate. Degene die je ziet, helpen maar weinig in het beïnvloeden van je keuzes. In plaats daarvan vind je overal op de grond muntjes, die je later kan spenderen aan virtuele diorama’s. Een bijdrage die voor mij niet had gehoeven, want de animatie om deze muntjes op te rapen duurt een paar seconden, en ze dragen nihil bij aan het verhaal.

---