“The Devil In Me wordt de engste uit de reeks”

Supermassive Games zit niet stil. Amper een paar maanden na de release van hun succesvolle The Quarry, keren ze terug met het finale hoofdstuk in de Dark Pictures Anthology-reeks. In deze reeks beleven we telkens een apart kortverhaal met nieuwe personages, een nieuw concept en nieuwe manieren om je de stuipen op het lijf te jagen. Na een uur spelen, durf ik zeggen dat dit nieuwste deel het potentieel heeft om het engste verhaal te worden dat Supermassive ooit heeft verteld.

Zoals we gewend zijn van Supermassive, krijgen we ook in The Devil In Me een nieuwe cast aan personages voorgeschoteld, die als slachtoffer mogen dienen voor de gruwelijkheden als we ergens een foute keuze maken.

Ditmaal gaat het om een filmcrew die proberen een doorbraak te maken door een televisieserie te maken omtrent H.H. Holmes, Amerika’s eerste seriemoordenaar. De game speelt zich af in een replica van Murder House, opgericht uit respect voor de slachtoffers van eerdergenoemde krankzinnige killer. Een gigantisch herenhuis, afgezonderd op een eiland en gevuld met enge, robotachtige poppen. De setting heeft alvast heel wat potentieel om voor veel schrikmomenten te zorgen.

Angstaanjagende nieuwe gadgets

Ik begon de speelsessie met Charlie, de leider van de filmgroep en ook de meest impulsieve van alle personages. De game introduceert je tot de setting en de personages door Charlie op zoektocht te sturen naar een pakje sigaretten. Ondertussen verken je de lobby en enkele kamers van het herenhuis, waar je naar mijn vermoeden redelijk wat door zal mogen backtracken.

Na een ietwat kalme introductie, duurt het niet lang voor de spanning langzamerhand begint op te bouwen. Veel geflipte moordscènes heb ik nog niet gezien, maar gek genoeg zijn die momenten niet meer de engste. Iets later speel je met Erin, de assistente van Charlie, en krijg je de mogelijkheid om met een speciale filmmicrofoon door de muren te luistervinken. Al snel hoor je allerlei afschuwelijke geluiden die je tenen doen krommen, en ben je bij het nemen van iedere stap extra op je hoede. Ik twijfel er niet aan dat een aantal gevoeligere mensen het bij deze momenten zullen opgeven, en ik blame ze niet.

Extra gameplay mechanics

Op vlak van het verhaal heb ik nog heel wat te ontdekken in The Devil In Me, maar op het vlak van gameplay ben ik heel wat wijzer geworden na één uur speeltijd. Supermassive heeft met deze titel een poging gedaan om een frisse wind te doen blazen op dit aspect. Voor het eerst heb je een inventory met objecten, die je op de juiste momenten moet gebruiken. Lichte puzzelelementen zijn voor het eerst aanwezig, en voegen wel degelijk wat toe aan de ervaring.

Je moet je nog niet verwachten aan Resident Evil-achtige escape room puzzels, maar momenten als kasten op de juiste plek verplaatsen of met een filmstatief een boek op een boekenkast vinden zijn wel aanwezig. Ik hoop stiekem dat het niet blijft bij deze simplistische puzzels en dat je verderop ook wat uitdagende raadsels zal moeten oplossen. De tijd zal het uitwijzen.

Mankementjes bij de graphics

Elke game die Supermassive ontwikkelt, mag genieten van beeldschone graphics en ultrarealistische gezichtsanimaties, gecombineerd met getalenteerd acteerwerk. Dat laatste is hier zeker aanwezig. Ieder personage zit goed in z’n rol en brengt overtuigend z’n dialoog over naar het grote scherm.

Alleen had ik bij deze game meer dan eerder het gevoel dat sommige van de personages als robots bewegen. Soms zie je Erin met gapende ogen een draai van 45 graden maken met haar hoofd, terwijl andere personages als Charlie er ontzettend realistisch uitzien.

Over het algemeen ziet The Devil In Me er uitstekend uit, maar als je oplet zie je dat sommige van de details er niet uitzien. Animaties van vloeiende wijn in een wijnglas bijvoorbeeld, zagen er zeer gedateerd en zwak uit. Hopelijk kan dit alles nog een extra oppoetsbeurt krijgen voor de finale release.