“House of the Dragon levert alles wat je verwacht van een spin-off”

Drie jaar nadat de laatste vlammen doofden rond Game of Thrones is kwaliteitshuis HBO terug met een spin-off die de veelbelovende titel “House of the Dragon” krijgt. Kan deze prequel de wrange nasmaak van het ondermaatse achtste seizoen van GoT wegspoelen? Of staat de fans een nieuwe teleurstelling te wachten? Lees het in onze spoiler-vrije review.

Waarom Wel?

Big Budget, knappe cast

Streaming is big business en daar horen enorme budgetten bij. Een slordige 20 miljoen dollar per aflevering dat is wat HBO ophoestte om Het Drakenhuis er piekfijn te laten uitzien. Voor Game of Thrones is dat bedrag overigens nooit boven de 15 miljoen gestegen. Dus met zo’n enorme schatkist kan het natuurlijk visueel niet mislopen. Maar eerst een korte introductie:

House of the Dragon speelt zich twee eeuwen af voor de gebeurtenissen uit Game of Thrones. Op de Ijzeren Troon zit de nobele en rechtschapen koning Viserys Targaryan. Een rol die wordt vertolkt door de Brit Paddy Considine. Het soort acteur waarvan je zegt: van waar ken ik die ook alweer? Wel je kent hem vast en zeker van Peaky Blinders of van andere HBO reeksen zoals The Third Day en The Outsider. De rol van zijn jonge dochter wordt op overtuigende wijze ingevuld door Milly Allcock als prinses Rhaenyra Targaryan. Maar de absolute ster van de serie is niemand minder dan de elfde Doctor himself: Matt Smith. Hij neemt de rol van prins Daemon Targaryan voor zijn rekening. En hij heeft zijn duivelse naam niet gestolen want al vanaf de start maakt hij het zijn adellijke broer knap lastig.

In goeie ouwe Game of Thrones traditie zit de serie tjokvol personages waarvan de meeste het op mekaar gemunt hebben. De plot staat bol van intriges en politieke spelletjes. Religie en seks gaan hand in hand. En gevoelige kijkers wees gewaarschuwd want net zoals GoT is HotD erg brutaal.  De eerste aflevering zet meteen de toon wat geweld betreft. Er wordt een hand afgehakt, een hoofd én de balzak van een onfortuinlijke rebel en dat allemaal in volle ongecensureerde glorie.

Knappe kostuums en sets

Een belangrijk aspect van een fantasy serie is natuurlijk hoe de kostuums en de sets er uitzien. Het maakt of kraakt de geloofwaardigheid. En waar de lat dankzij The Rings of Power erg hoog is gelegd, hoeft het Drakenhuis hiervoor zeker niet onder te doen. Ondanks een verschil van een indrukwekkende twintig miljoen dollar per aflevering werd er veel aandacht besteed aan het opnieuw tot leven wekken van Westeros en zijn inwoners. Met als absolute hoogtepunt het armor van drakenrijder Daemon Targaryan. Dankzij een dreigende combinatie van een gitzwarte helm met drakenvleugels en een stoer maar stevig harnas lijkt hij wel uit een Dragon Age game geplukt. Ook de Crab Feeder, één van de slechteriken in House of D, krijgt een vervaarlijk uitziend masker dat zowel afschuw opwekt als respect afdwingt. Maar ondanks al die pracht en praal legt deze prequel geen foutloos parkour af.

Waarom Niet?

Meer van hetzelfde, te veel van hetzelfde

Je moet het HBO nageven, de Amerikaanse studio die vooral bekend staat om zijn torenhoge kwaliteit, is erin geslaagd om met Game of Thrones het fantasy genre naar kijkers te brengen die er een afkeer van hadden. House of the Dragon doet exact hetzelfde. In essentie is het een dure versie van jouw favoriete dagelijkse soap. Na een letterlijk vliegende start, op de rug van een draak, vervalt het eerste seizoen in dezelfde valkuilen als zijn immens populaire voorganger. En dat is in eindeloos en oeverloos gebekvecht bij kaarslicht. Elke aflevering is gevuld met koningen en koninginnen en hun kinderen en hoe de ene met de andere moet trouwen. Het wordt al snel erg vermoeiend en vaak ronduit vervelend maar ook verwarrend. Want met zoveel personages en benamingen heb je een notitieboekje nodig om alle gekonkelfoes bij te houden.

Elke aflevering is gebouwd naar het goeie ouwe Game of Thrones voorbeeld. Het tempo kruipt verder met een gestage slakkengang om dan naar een indrukwekkend slot te racen. Het zou oneerbiedig zijn om te stellen dat je alleen de eerste en de laatste vijf minuten hoeft te bekijken maar in realiteit is dat wel zo. Wat er in de andere vijftig minuten valt, is te vaak ronduit oninteressant. En bovendien weinig relevant voor de vooruitgang van de plot. Als kijker dommel je al snel in een soort slaapverwekkende formule. Want je weet al bij de start van elke aflevering wat je mag verwachten.  House of the Dragon weet op geen enkel moment te verrassen en speelt het tien afleveringen lang op veilig.

Ik zie niks! Of toch wel, slechte CGI!

De derde aflevering van het wereldwijd gehate achtste seizoen van Game of Thrones was zo donker gefilmd dat het Twitter universum er met veel plezier memes over maakte. Je zou dus denken dat ze bij HBO hun les wel hebben geleerd. Mis! In aflevering 7 van Huis Draak is het weer zo ver. Zo donker gefilmd dat alleen kijkers die onder de meest optimale omstandigheden hun TV-scherm instellen er konden van genieten. Opnieuw werd Twitter boos en opnieuw verdedigde HBO de keuze om zo donker te filmen. Een spreekwoordelijke slag in het gezicht van de vele fans. Want niet iedereen zit natuurlijk op een peperdure TV te kijken.

Wat we je dan wel kan zien, is de soms ondermaatse CGI (Computer Generated Images) van de draken. Dat is op zich best verrassend en teleurstellende voor een show met de naam House of the Dragon. Gelukkig is het meer uitzondering dan regel en hoef je als kijker er ook helemaal niet wakker van te liggen.

---