“Moonscars is een geslaagde poging tot een zoveelste 2D Soulslike”

Soulslikes hier, Soulslikes daar, Soulslikes overal! Sinds From Software’s formule populariteit wist te vergaren, zien we bijna niets anders dan ontwikkelaars, zowel klein als groot, die dat succes proberen te reproduceren. Tegenwoordig is het al niet bijzonder meer als een game als Moonscars de formule naar twee dimensies wil overzetten, maar gelukkig bevat de game ook heel wat interessante elementen die de titel best wel uniek maken.

Moonscars is een 2D Soulslike die ik persoonlijk veel vond lijken op Blasphemous. Beide titels zijn gemaakt door indie-studios, kennen een zeer niche en artistieke visuele stijl en voegen bloederige combat toe aan 2D platforming om de game boven de rest van de competitie te laten uitsteken. Enkele bijgestrooide ideeën maken van Moonscars een betere game dan Blasphemous.

Waarom Wel?

Prachtig visueel stijltje

Laat ik eerst het meest voor de hand liggende pluspunt naar boven halen: het visuele stijltje. Moonscars maakt gebruik van een impressionistisch geschilderd stijltje, iets wat ik zelden tot nooit eerder gezien had. Focus je je op individuele elementen in de omgeving, dan is Moonscars niet zo mooi.

Doe je dat niet en kijk je naar het geheel, dan is elk beeld in Moonscars een kunstwerk op zich. De gevechtsanimaties komen ook goed uit de verf in dit stijltje, om nog maar te zwijgen over het spattende bloed van je vijanden eenmaal je ze raakt. Visueel is er echt niets aan te merken op Moonscars’ bijzondere stijltje.

Bloederige, pittige combat

Zoals het een Soulslike beaamt, is Moonscars geen walk through the park. Sterker nog, ik zou Moonscars haast bestempelen tot één van de lastigste Soulslikes. Tijdens je gevechten heb je een dodge-knop, maar het zijn vooral de parries die je onder de knie moet krijgen. Een welgetimede parry kan meerdere vijanden tegelijk stunnen, richt veel meer schade aan en duwt de vijanden soms ver genoeg weg om ze in spikes te spiezen. Vlotjes kunnen parryen is echter makkelijker gezegd dan gedaan.

De combat voelt op ieder moment wel lekker bloederig aan, waardoor je zelfs na een aantal sterfgevallen de goesting blijft behouden om verder te spelen. Dat is dankzij de degelijke variatie aan vijanden, en ook de extra wapens zoals een hamer of een lans die je tijdens je runs kan vrijspelen. Het einde van elk level wordt gekenmerkt door een eindbaasgevecht, en die zijn me in deze game zeer goed bevallen. Elke boss oogt uniek, en voelt als een echt obstakel die je moet overkomen door de aanvalspatronen van iedere baas goed aan te leren. Niets nieuws voor Soulslike-fanaten, maar wel kwalitatief.

Klei als gameplay mechanic

In Moonscars speelt klei een heel grote rol. Feitelijk speel je met een mannetje van klei, die elke keer gedupliceerd wordt als die naar de hub zou teleporteren. De taak is dan aan jou om je eigen kloon kopje kleiner te maken om je tweede wapen terug te winnen. Daar stopt de invloed van klei niet. Ook in het verhaal speelt klei een grote rol. Zo zie je vriendelijke NPC’s waarvan een kleien kloon wordt gemaakt, die dan vervolgens kan transformeren in een pittige vijand voor jou. In de gameplay is deze mechanic wel een frisse toevoeging, terwijl het verder vooral bekend terrein is.

Waarom Niet?

Verhaal is veel te cryptisch

Net als veel Soulslikes, is het verhaal in Moonscars erg cryptisch en verwarrend. Daarmee bedoel ik het hoofdverhaal, waarvan ik nog steeds niet heel goed snap wat er precies gaande is. In de hub zie je een opgesloten versie van jezelf hangen aan kettingen, verder heb je een aantal NPC’s die je spullen verkopen en je ziet ook een pratende kat nu en dan terugkeren voor wat raadselachtige conversaties. Al snel gaf ik het op om een betekenis te zoeken in het verhaal, maar gelukkig kon ik wel genieten van de visuele stijl, de sfeer en de mysteriositeit van enkele van de NPC’s.

Aantal ernstige bugs

Het is zeldzaam als een nieuwe game zonder bugs releaset, en dat is ook bij Moonscars niet het geval. Zeker voor de officiële release kampte ik met een aantal ernstige problemen. Eentje gaf me een wit scherm waar ik blind m’n weg moest zoeken naar een portaal om de game opnieuw te laden. Een andere bug maakte me onverslaanbaar, waardoor ik door spikes kon lopen en honderd keer geraakt kon worden zonder dood te gaan. Dit zijn jammer genoeg geen kleine bugs, en ze gooien zeker roet in het eten. Gelukkig zijn er ondertussen een aantal patches uitgebracht die deze ernstige irritatiepunten voor een groot deel gefixt hebben.

---