“Scorn is voor mij één van de grootste teleurstellingen dit jaar”

De game waar ik al meer dan twee jaar naar uitkijk is verschenen. Scorn kreeg in juni 2016 voor het eerst een teaser trailer maar verscheen pas op mijn radar in de loop van 2020 tijdens de presentatie van de Xbox Series X|S. Sinds dat moment heb ik de game nauwlettend in de gaten gehouden en toen een jaar geleden een veertien minuten durende gameplay trailer de wereld ingestuurd werd, telde ik de dagen bij wijze van spreken af tot de release.

Dat de game geen alledaagse first person ervaring ging worden, was vrijwel meteen duidelijk. Laat net dat één van de aspecten zijn waarom ik mij zo verheugde op Scorn. De mysterieuze en onheilspellende wereld waarin de game zich afspeelt, kon ik eindelijk verkennen. Is al dat wachten het nu waard geweest?

Waarom Wel?

Een kunstwerkje

Scorn is een first person horror adventure game in een nachtmerrieachtige setting die sterk beïnvloed is door de werken van H.R. Giger. Ook wie nog nooit van deze naam gehoord heeft (wat mij ten sterkste zou verbazen), gaat ongetwijfeld velen van zijn werken herkennen. Zo was hij onder andere verantwoordelijk voor de concept art van de films Alien, Aliens, Alien 3, Prometheus en Dune. Voor de film Alien won hij in 1980 zelfs een oscar. Hij ontwierp bijvoorbeeld ook de microfoonstandaard voor de metal band KoRn, dewelke overigens niets met deze game te maken heeft.

Wie Scorn opstart, gaat de invloed van H.R. Giger meteen merken. De spelwereld waarin je gedropt wordt, geeft meteen het gevoel in een science fiction film beland te zijn. En wat voor eentje. Elke locatie, voorwerp en vijand in de game is een kunstwerk op zich. Vaak nam ik minuten de tijd om de hele omgeving in mij te laten opgaan. Het is me nooit eerder overkomen dat ik zo veel heb genoten van het level design. Dat deze game meer dan zes jaar in ontwikkeling is geweest, hoeft niet te verbazen. Op grafisch vlak is alles tot in het kleinste detail afgewerkt.

In december worden de Game Awards uitgereikt. Eén van de categorieën is ‘Best Art Direction’. Als Scorn hier niet als winnaar uit de bus komt, kan je spreken van een regelrechte schande.  

Headset opzetten aub

Niet alleen de mensen die verantwoordelijk zijn voor de art in de game verdienen lof. Ook wie gewerkt heeft aan de audio verdient een dikke pluim. Want wat zijn goede graphics zonder een goede sound, toch? De hele mysterieuze en lugubere sfeer die in de game nadrukkelijk aanwezig is, wordt nog intenser door de sound. Heel aanwezig, maar toch subtiel.

Geen stemgeluiden, geen muziek, maar wel een sound waarbij spanning en een soort van ongemak constant de bovenhand nemen. De sound past perfect bij de game en bij de sfeer die de ontwikkelaar wenst te creëren en zou zomaar gebruikt kunnen worden voor een film zoals Alien. Het is dan ook ten zeerste aangeraden om deze game met een headset te spelen om zo volledig ondergedompeld te geraken. En liefst van al met de lichten uit.

Waarom Niet?

Zucht, nog een puzzel…

Tot zover al het goede over deze game. Want op vlak van gameplay wist Scorn mij enorm teleur te stellen. Op voorhand werd wel aangegeven dat het oplossen van puzzels een belangrijk onderdeel van de game zou worden, echter werd er niet verteld dat dit ook het enige gameplay aspect zou zijn. En dit zorgde ervoor dat ik het na een dikke twee uur echt wel had gehad met deze game. De enige reden dat ik de game volledig heb uitgespeeld, is voor het schrijven van deze review. Ook al wist ik dat de game maar vijf à zes uur duurt, het voelde veel langer aan.

Wanneer je de game start, ben je nog helemaal overdonderd door de spelwereld waarin je terecht komt en los je de puzzel nog met veel plezier op. Dit is trouwens een must om naar het volgende level te gaan. Eens daar aangekomen, wacht er opnieuw een puzzel om verdere progressie te maken. Het is pas in het derde level dat er voor het eerst een vorm van combat in de game zit. Al is het woord combat hier overdreven. Het is eerder een vorm van ontwijken want het wapen dat je ter beschikking hebt, werkt meer tegen dan mee. Als de frustratiebarometer na het oplossen van de zoveelste puzzel nog niet in het rood is gegaan, zal het dat nu zeker doen.

… en nog een puzzel

Het oplossen van puzzels is een gameplay aspect dat in vele survival horror games aan bod komt. Ook hierin is Resident Evil de pionier. Maar de puzzels in Resident Evil zijn tenminste genietbaar en kunnen binnen aanzienbare tijd opgelost worden. Hierdoor wordt het ritme en de spanning niet doorbroken. Maar meer en meer survival horror games beginnen de focus voornamelijk te leggen op puzzels die vaak heel vergezocht zijn en doen grijpen naar een walkthrough. Vanaf het moment dat ik hier een beroep op moet doen, is de hele spelervaring naar de vaantjes. En wanneer de meeste walkthroughs alleen maar de oplossing geven zonder uit te leggen hoe deze bekomen is, besef je hoe vergezocht het allemaal is.

Mijn eerste indruk over de game, die zo geweldig goed was, werd vliegensvlug weggewist. En wegwissen was ook het eerste dat ik deed met de game nadat de credits van het scherm rolden. Gelukkig beschik ik over Game Pass en heb ik geen veertig euro voor deze game betaald.

Geen horror

Scorn wordt deels omschreven als een horror game maar is het wat mij betreft helemaal niet. Er zit niet één jump scare in deze game of een moment waarbij ik het benauwd kreeg. Het is pure science fiction. En science fiction hoeft niet altijd gekoppeld te worden aan horror. Wel komt er heel wat gore aan te pas bij Scorn. Maar deze liet mij op geen enkel moment ongemakkelijk voelen, ook niet met een volle maag. De gore vult enkel een artistieke functie in en is niet echt gemaakt om angst in te boezemen. De enige momenten van spanning die ik ervaarde, ontstonden door de sound. Deze deed soms vermoeden dat er iets akeligs op de loer lag maar tevergeefs. Het was weeral een verdomde puzzel.

---