“Het verhaal van A Plague Tale: Requiem grijpt je meteen bij de keel”

Het verhaal van A Plague Tale: Requiem speelt zich af drie jaar na de gebeurtenissen uit het origineel. Amicia en haar jongere broer Hugo, die The Prima Macula draagt, zijn nog steeds op de vlucht voor Vitalis Bénévent en zijn huurlingenleger. Het jonge duo zet koers richting de kust van Aquitanië om veiligere oorden op te zoeken en om antwoorden/oplossingen te vinden voor Hugo. Één ding is zeker, Amicia zal opnieuw tot het uiterste moeten gaan om haar broer te redden…

Tip van het huis: Om mee te zijn met het verhaal raad ik aan om A Plague Tale: Innocence te spelen en zo een totaalbeeld te krijgen van dit geweldig huzarenstukje van Asobo Studio.

Waarom Wel?

Never alone, always together

Of toch bijna altijd. In sommige hoofdstukken wijk je van je zus haar hand af of omgekeerd. Die keren dat Amicia of Hugo hun eigen hachje moeten zien te redden dragen enorm bij aan de spanning in de game. De chemie tussen beide, en hoe ze een lach en een traan delen straalde af op mezelf. Die unieke familieband hield me constant aan mijn scherm gekluisterd. Samenwerken met Hugo of andere personages om een puzzel op te lossen of (ongezien) voorbij een groepje soldaten te komen creëert een band.

Het is een trip van geluk en leed die tot het totaalpakket van Requiem behoort. Je hoeft geen moeite te doen om je in te leven in het verhaal, het gaat gewoon automatisch. Het verhaal is zo aangrijpend dat je niet anders kan dan zelf alles uit de kast te halen om het jonge duo te helpen in hun strijd om te overleven. Het laat je met andere woorden niet ongevoelig. Het pad bewandelen in een wereld die letterlijk naar de ratten is en waarin je het lelijke en het mooie ervaart van een mens in zo’n pandemie. Het doet iets met een mens geloof me.

Een levendige spelwereld

Het Frankrijk van de jaren 1400 ziet er werkelijk adembenemend uit in Requiem. Mijn mond viel open wanneer we door een markt liepen in een stad waar de ratten (nog) geen dood en verderf gezaaid hadden en alles nog peis en vree was. Het spel is bruisend en leeft. Geen NPC’s die je zielloos aanstaren maar interactie met je hebben, weliswaar heel subtiel maar dat is genoeg om mee bij te dragen tot deze geweldige ervaring.

Voetstappen in het zand, de weerkaatsing van het licht op het water of een smeulende kar pompoenen zijn enkele voorbeelden die me vol verstomming deden slaan. Het was alsof ik net getuige was van de uitvinding van het kanon. De vele prachtige uitzichten die de game te bieden heeft kan je dan weer vastleggen met de uitgebreide fotomodus die je het best kan vergelijken met die uit Ghost of Tsushima.

Geen HUD en dat is goed

Ok, genoeg superlatieven. Tijd om eens wat te schrijven over de gameplay en mechanics want die zitten meer dan snor. Naargelang je speelstijl krijg je sneller punten bij een bepaalde categorie en vul je de meters van je (passieve) perks, prudence, agressive en opportunism. Ben je een directe persoon tijdens conflicten dan ga je meer de weg inslaan van agressor. Hou je liever van het betere sluipwerk dan gaat de game meer toe leunen richting de stealthy perks. Die derde, opportunism, geeft je dan weer voordelen bij het gebruiken van je omgeving.

Daarnaast viel me ook op hoe clean alles is wegens het quasi volledig ontbreken van een HUD op het scherm. Laten we aub een petitie starten dat dit een must moet zijn voor iedere single player. De gameplay zit goed en het ontbreken van een HUD draagt mee aan het cliché gezegde, het speelt als een film. Het tempo gaat goed op en af en houdt de vaart in het verhaal.

Wat je zelf craft, craft je beter

Tijdens chapter 2 leer je hoe het craftingsysteem werkt en die is min of meer hetzelfde als in Innocence. Vergaar grondstoffen en bouw bommen of andere projectielen met verscheidene functies, wanneer je maar wilt. Je uitrusting verbeteren gebeurt dan weer aan werkbanken verspreid over de spelwereld.

Zorgvuldig omgaan met je grondstoffen is een must wanneer je een puzzel moet oplossen of je een weg moet zien te banen tussen patrouillerende soldaten. Hoe verder in het spel, hoe uitgebreider de mogelijkheden zonder dat het onoverzichtelijk wordt.

Waarom Niet?

Stoemme rattenbug

Ik moest al heel hard gaan nadenken om iets negatiefs te kunnen schrijven over deze titel. Een heel eind in hoofdstuk twee werd mijn constante positieve verwondering omgezet in ergernis. Ik was net gestorven door de ratten en belandde daar terug middenin wanneer de game herlaadde. Ik was dus genoodzaakt het volledige deel van dat hoofdstuk opnieuw te spelen. Een kleine smet op een voor de rest quasi perfecte game.

---