“Eyes in the Dark is een uitstekende roguelite”

Eyes in the Dark: The Curious case of One Victoria Bloom is een twin stick sidescrolling roguelite, een genre dat tegenwoordig heel popular is bij kleinere ontwikkelaars. De sleutel tot succes is een originele invalshoek om het genre nieuw leven in te blazen, Eyes in the Dark doet wel degelijk een aantal pogingen om te vernieuwen. Het hele spel is zwart-wit, en op vlak van gameplay staan licht en duisternis centraal.

Waarom Wel?

Visuele Yin en Yang

Eyes in the Dark trekt meteen de aandacht met z’n visuele stijltje. Personages, insecten en omgevingen; alles is in zwart-wit maar ook erg knap getekend! De cutscenes zijn enorm geïnspireerd uit de stille films van vroeger, aangezien je personages eerst ziet praten en vervolgens een zwart beeld met ondertitelingen ziet. Ook tijdens het spelen ziet alles er indrukwekkend uit. Op het eerste zicht lijkt dit misschien een spel voor jongere mensen, maar als je de vieze insecten ziet die je moet verslaan kantelt de game bijna naar een horror game.

Flashlights zijn de nieuwe machine guns

Als de graphics het lokmidddel zijn, dan is de gameplay de reden waarom je Eyes in the Dark steeds opnieuw blijft spelen. In tegenstelling tot een spel als Enter the Gungeon maak je in deze game geen gebruik van grof wapengeschut. In plaats daarvan krijg je een heleboel verschillende flashlights die op een verschillende manier licht over de kamer verspreiden.

Je gewone flashlight kan veranderd worden in een Darth Maul-achtige lightsaber die langs twee kanten licht verspreid, terwijl je ook voor bubbels licht kan kiezen die vanop een afstand licht kunnen verspreiden. Andere flashlights imiteren een shotgun van lichtstralen of een machinegeweer dat snel kleinere lichtkogels naar de insecten afvuurt. Stuk voor stuk kennen de flashlights hun voor- en nadelen, maar het belangrijkste is dat ze ontzettend lekker voelen om af te vuren.

En een slingshot

Naast je flashlight krijg je nog een tweede wapen dat je uit gevaarlijke situaties zou kunnen redden: een slingshot. Dit is je secundaire wapen dat je pas kan gebruiken als je genoeg schade hebt aangericht met je flashlight om een balk op te vullen. Ook hier heb je veel verschillende formaten, zoals firecrackers die een groter gebied met licht consumeren. Voeg daar jetpacks, een dodge mogelijkheid en allerlei andere modifiers aan toe en je hebt een uitstekend arsenaal om de duisternis van dit gigantische herenhuis te overleven. Bovendien is het niet te ontkennen dat een donkere kamer volpompen met licht iets voldoenends en rustgevends heeft, net als het wassen van huizen in Power Wash Simulator.

Roguelite aspect is goed uitgewerkt

Eyes in the Dark is een roguelite, en dat aspect van de game is er nog ééntje dat goed uitgewerkt is. Iedere run word je beloond voor hoeveel bosses je hebt kunnen verslaan, en hoeveel sparks je hebt kunnen verzamelen. Sparks gebruik je om in shops upgrades of health te kopen, of net om een extra slot op je flashlight of slingshot vrij te maken. Na elke run krijg je een aantal boeken, die je kan gebruiken om je extra voordelen te geven in je run. Na het verslaan van een boss krijg je tevens de keuze uit enkele yin en yang opties.

Waarom yin en yang? Omdat je één positief en één negatief effect tezamen moet kiezen dat voor de rest van de run zal gelden. Onder andere meer positieve perks voor deze keuzes kan je vrijspelen met die boeken. Het systeem gaat nog veel verder dan dat natuurlijk, want bepaalde upgrades met bepaalde flashlights combineren maakt deze veel effectiever. Experimenteren is de sleutel om de beste combo voor jou te vinden en zo ver mogelijk te geraken in een run. Constant word je in dilemma’s gedropt die je run positief of negatief kunnen impacteren.

Waarom Niet?

Veel backtracken

Een nefast aspect aan roguelites dat je vaak ziet terugkomen is backtracking. Aangezien je constant nieuwe runs moet beginnen, moet je vaak dezelfde levels opnieuw spelen. Dat is hier niet anders, en het is hier zelfs nog net iets erger als in je gebruikelijke Roguelite. Eyes in the Dark is gesplitst in vier chapters, waarbij je verschillende objectives krijgt. In de eerste chapter moet je bijvoorbeeld drie kamers met drie bosses uitspelen, terwijl je bij chapter drie en vier maar liefst negen bosses moet verslaan en daarna nog een final guardian moet verslaan.

Het probleem hiermee is dat je bij die volgende chapters al de eerder gespeelde levels helemaal opnieuw moet doen. Gelukkig zijn deze randomly generated en zien ze er nooit helemaal hetzelfde uit, maar die eerste levels worden verderop een echte sleur om door te komen. Afhankelijk van de volgorde waarin je ze speelt, worden ze moeilijker. Dit maakt de game wel interessanter, aangezien je strategisch kan kiezen om de eerste levels op het eind te doen. Aan de andere kant zet dit je niet echt aan om ‘nog een run te proberen’.

Sommige elementen niet goed zichtbaar in zwart-wit

Hoe mooi het stijltje van deze game ook is, het neemt niet weg dat een aantal elementen in dit stijltje helemaal niet zo goed opvallen. Meer dan eens is een run van mij beëindigd doordat ik een projectiel of vijand gewoonweg niet had gezien. Vaak komt dit niet voor, maar één klein foutje kan gemakkelijk een uur aan vooruitgang teniet doen. Bovendien zijn de spikes in deze game echt amper te zien. Ik garandeer je dat je de eerste keer een spike op zal springen omdat je gewoonweg niet doorhad dat je daar niet op kon springen. Op dat vlak hadden deze elementen wel iets duidelijker mogen visualiseren, al zit hier ook net de uitdaging van het spel in.

---