“The Matrix Resurrections is een straffe verrassing geworden”

The Matrix deed de filmwereld in 1999 op zijn grondvesten daveren. De mix van een intrigerend verhaal over een gevecht tussen mens en machine en de introductie van geweldige special effects zoals bullet time zorgde ervoor dat de film uitgroeide tot een megasucces.

Ik steek het niet onder stoelen of banken dat de film ook op mij een enorme indruk heeft nagelaten. Ik herinner met het gevoel waarmee ik de UGC in Antwerpen 22 jaar geleden buitenstapte nog als gisteren: leef ik óók in The Matrix!? Hoewel de twee films die na het origineel uitkwamen minder impact hadden bij het grote publiek, was ik wél overtuigd en moest ik in 2003 afscheid nemen van de reeks toen Revolutions in de zalen verscheen.

En zo bleef het jaren stil rond The Matrix. Akkoord, er verschenen nog twee games die zich afspeelden in de franchise, maar die waren naar mijn mening niet van het zelfde niveau als de filmtrilogie. Best verrassend want de regisseurs van de films, The Wachowski’s, keken nauw toe dat het verhaal van de games klopte en verbonden bleef met het door hen geschapen universum.

Ik was dan ook enthousiast toen bleek dat Lana Wachowski opnieuw in de regisseursstoel zou kruipen voor deze vierde Matrix-film. En toch zei iets in mij dat ik op voorhand niet té enthousiast moest zijn over deze nieuwe film. Want naar mijn mening was het verhaal met de originele trilogie dan ook mooi afgesloten en verteld.

Over de details van het verhaal ga ik het zeker niet hebben in deze review. Maar spoilers 100% vermijden is niet evident. Wil je volledig spoilervrij naar de bioscoop? Dan raad ik je toch aan om niet verder te lezen.

Waarom Wel?

Psychoses en waanbeelden

Zoals hierboven al aangegeven ga ik niet teveel vertellen of verklappen over het verhaal. Het enige wat je, ook na het zien van de trailers, kan opmaken is dat Thomas Anderson een normaal leven lijkt te leiden. En toch is er iets wat aan hem vreet, waardoor hij vragen begint te stellen bij alles wat er rondom hem gebeurd. Hij krijgt hulp van zijn psychiater, subliem vertolkt door Neil Patrick Harris, om zijn gedachten terug op de rails te krijgen.

Dat lukt niet altijd even goed, waarbij we getrakteerd worden op enkele heerlijke scènes waarin Thomas Anderson psychoses lijkt te hebben en met zichzelf worstelt. Keanu Reeves die languit in bad ligt met een badeend op zijn hoofd, is voor mij dan ook hét beeld van de film.

Een flinke dosis zelfspot

Aan de acteerprestaties van Reeves durfde ik op voorhand ook niet te twijfelen. Aan het verhaal om eerlijk te zijn wel. Want als je de vorige films gezien hebt, iets wat je écht wel moet doen als je naar deze Resurrections gaat kijken, kon je niet anders dan concluderen dat het verhaal van Neo en Trinity verteld was. Maar na het zien van deze vierde film, kan ik niet anders dan lovende worden spreken (of typen) aan het adres van Lana Wachowski en haar collega scriptschrijvers.

Ze zijn erin geslaagd om een betekenisvolle film neer te zetten die perfect past in het verhaal en universum van The Matrix. De keuzes die ze gemaakt hebben om bepaalde bekende gezichten wel of niet te hercasten, worden gaandeweg verduidelijkt en klinken ook nog eens best logisch. De nieuwe acteurs hoeven wat mij betreft dan ook niet onder te doen voor Keanu Reeves of Carrie-Anne Moss.

Dat er hier en daar iets te nadrukkelijk gedweept of teruggekeken wordt naar de vorige films, kijk ik met plezier door de vingers. Het past in het verhaal dat verteld moet worden. Bovendien is Wachowski zichzelf ook nog eens verdomd goed bewust over het feit van wat de wereld denkt over deze nieuwe film. En dat weet ze de nodige humor, zelfkritiek en -reflectie te verwerken in het verhaal dat je met plezier verschillende keren op het verkeerde been zet. Heerlijk!

Waanzinnig vette actie

De twee ingrediënten die wat mij onontbeerlijk zijn voor een goede Matrix-film vinden we gelukkig ook terug in deze Resurrections. Uiteraard houdt ook deze film de maatschappij opnieuw een spiegel voor de neus en legt hij ons weer enkele psychologische dilemma’s voor. In welke staat bevindt de huidige maatschappij zich en wat kunnen we doen om als mens beter te worden voor elkaar én de omgeving. Het lijken reeds platgetrapte vraagstukken, maar het heeft absoluut zijn plaats in deze prent.

En uiteraard mag ook de waanzinnige over-the-top actie niet ontbreken in een vierde Matrix-film. Er wordt gebruik gemaakt van de hedendaagse technieken om de actie realistischer in beeld te brengen. Maar je merkt dat Wachowski nog steeds de voorkeur geeft aan fysieke actie in plaats van al dat CGI-gedoe. Moest je eraan twijfelen: het spreekt voor zich dat bullet time opnieuw van de partij is. Het wordt bovendien ook nog eens op een erg originele manier gebruikt!

Waarom Niet?

Iets te snel afgehaspeld

De film duurt net zoals die andere grote blockbuster die vorige week verscheen 2 uur en 28 minuten. Toeval of niet, maar ook deze The Matrix Resurrections raast als een sneltrein voorbij waardoor ik me geen seconde verveeld heb in mijn bioscoopstoel.

Toch had ik het gevoel dat het de bedoeling was dat de film initieel iets langer moest zijn. De reden hiervoor is dat het verhaal in het derde luik van de film naar mijn mening iets te snel afgehaspeld wordt. Personages worden geïntroduceerd zonder enige backstory en ook bepaalde gebeurtenissen vinden plaats, zonder dat je daar weinig context bij krijgt. En omdat het verhaal bij de vorige The Matrix-films zo belangrijk was, vind ik het dan ook net zo jammer dat het nu lijkt alsof het verhaal niet tot in het kleinste detail is verteld.

Ik heb dan ook zo’n vermoeden dat er bij de DVD- of Blu-ray-release dan ook nog een director’s cut zal verschijnen die nog een half uur extra beeldmateriaal zal bevatten.

---