“Grand Theft Auto: The Trilogy is op Switch een rampzalige, onspeelbare, grafische flop”

De review van de PC-versie lees je hier.

Onlangs besloot ik de originele American Pie-film nog eens te herbekijken. Goeie film, toch?! Eenmaal bij de aftiteling aangekomen, beklaagde ik me dat ik de goede herinneringen aan de film definitief om zeep had geholpen. Ik bewees mezelf nog maar eens dat remakes, reünies en comebacks veelal geen goed idee zijn. Normaliter zou ik dan ook deze GTA: The Trilogy – The Definitive Edition niet in huis halen én al helemaal niet op de Switch. Hoe dan ook is het mijn plicht om jullie van miskleunen op vlak van games te behoeden. Langs deze weg zou ik jullie dan ook deze titel sterk afraden.

Zijn de gebundelde games – net zoals American Pie – in de kern ‘slecht’ en nam mijn jeugdige naïviteit indertijd het heft in handen toen ik de game speelde? Nee, helemaal niet. Grand Theft Auto III, Grand Theft Auto: Vice City en Grand Theft Auto: San Andreas waren en zijn tot op vandaag ware toppers die hun tijd vooruit waren. Het is dan ook meer dan eens de moeite om jonge snaken eens het echte werk te tonen op een PlayStation 2 en meteen een geschiedenisles te geven over hoe het allemaal begon. Geef de jeugd echter niet één van de drie geremasterde versies in handen; ze zouden wel eens een heel vertekend beeld kunnen krijgen van onze goeie ouwe tijd.

Rampzalig

Ik heb de drie games in chronologische volgorde enkele uurtjes gespeeld. Beginnen deed ik dus met GTA III; de eerste titel op PlayStation 2 en ook meteen de eerste 3D-implementatie van het GTA-concept. Bij aanvang van de game valt meteen op hoe leeg en hoe ‘dom’ de wereld wel niet is. Dat is uiteraard een artefact uit de tijd van toen; in 2001 was er namelijk niet zo bijster veel rekenkracht aanwezig in de hardware. Voeg daarbij het feit dat developers in hun prille schoenen stonden qua PlayStation 2-ontwikkelingen en je hebt meteen een verklaring beet voor de relatieve saaie/dode wereld van GTA III. Los van onze huidige verwenbaden van AI, levendige werelden en oogverbluffende graphics is het – normaliter – wel eens leuk enkele jaren terug te gaan en te zien hoe het allemaal begon.

Hier is dat jammer genoeg het geval niet. Wat mij als eerste opvalt zijn de modellen die werden  ge(her)bruikt en waarbij quasi letterlijk het aantal polygonen werd opgeschroefd. Gevolg? Een resem personages en ridicule objecten die het origineel gewoonweg teniet doen. Het heeft van weg van het gerestaureerde kunstwerk (en tevens meme) waarbij Jezus werd omgetoverd naar een bebaarde aardappel. Alles wat kon verkeerd lopen, is gewoonweg verkeerd gelopen. De gezichten hebben de meest uiteenlopende vormen, handen worden plots platte schijven en de armen van personages zijn minstens even langs als hun benen. Dit is totaal onacceptabel voor een game die het genre uitvond. Meer zelfs; ik word er zelfs een beetje kwaad van.

Onspeelbaar

Los van het feit dat heel wat frappante fouten in de game te wijten zijn aan idiote automatisatie-processen, is de engine waarop deze Switch-versie draait simpelweg te flauw. In de drie games erger ik me mateloos aan de vele framedrops die soms wel enkele tienden van een seconde blijven hangen. Niet alleen is dit verre van aangenaam om te spelen, het verhindert me simpelweg om verder doorheen de game te ploeteren. Zo moest ik GTA III simpelweg staken omdat ik niet voorbij een race-missie raakte. Toegegeven; racen in GTA is niet één van mijn specialiteiten, al ligt de stortvloed aan framedrops hier aan de basis van mijn soft lock.

Ook in San Andreas spelen de framedrops mij parten. Zo speelde ik meermaals een missie waarbij ik per moto een lid van een andere gang moest zien te achtervolgen en te doden. Op zich vergt de missie heel wat oefening en coördinatie tussen sturen en schieten. Dat geheel wordt nu overgoten met een sausje aan framedrops waardoor het allemaal net nog iets moeilijker wordt. Dit heeft tot gevolg dat de missie simpelweg niet meer leuk is en voor meer frustratie zorgt dan genot.

Grafische flop

En dan heb ik mijn mond nog niet over gedaan over de graphics en gebruikte textures. Van deze versies van wat ooit prachtgames waren, zou Rockstar het schaamrood op de wangen moeten krijgen. Deze remake is gewoonweg het schoolvoorbeeld van hoe bepaalde automatisaties en gebrek aan liefde en passie voor een game resulteren in een scharminkel zoals Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition dat geworden is. Texturen die véél te laat in beeld komen, muren van enkele vierkante meter die opgebouwd werden uit hetzelfde lapje baksteen van 50 op 50 centimeter, absurde lichaamsverhoudingen; je houdt het niet voor mogelijk.

Het wereldwijde web staat dan ook vol lachwekkende bugs zoals een wagen die in grootte toeneemt bij het slalommen op de weg. Of wat dacht je van de Tuff Nut Donuts-winkel? In de originele San Andreas kon je er niet naast kijken; een winkel met op het dak een gigantische donut met daarnaast een gigantische moer (de Tuff Nut). In de ‘opgepoetste’ versie is de moer, net zoals de donut, een mooie gladde donut geworden. Dit voorbeeld is opnieuw een stille getuige van de automatisaties die werden doorgevoerd en een gebrek aan testen, passie voor de originele games en gewoonweg logisch nadenken…

---