“Call of Duty: Vanguard schiet met scherp in z’n multiplayer”

Voor het eerst sinds 2017 trekt COD terug naar het strijdtoneel van de Tweede Wereldoorlog. Sledgehammer Games staat ook voor het eerst sindsdien terug aan het roer. Vanguard is dus de spirituele opvolger van WWII maar moet vooral Black Ops: Cold War van vorig jaar doen vergeten. Is deze voorlinie bekwaam genoeg om ons allemaal plat te bombarderen?

Waarom Wel?

World War tour

Naar stilaan vertrouwde traditie serveert COD een drieluik aan games in één: campaign, multiplayer en zombies. Ik vrees zo stilaan tot een uitstervend ras te behoren maar ik keek enorm uit naar de campaign van deze COD, vooral omdat Sledgehammer met WWII een prachtige interactieve oorlogsfilm bracht.

Vanguard brengt het origineverhaal van de Special Forces tijdens de slotmomenten van de Tweede Wereldoorlog. Flashbacks brengen je over heel de wereld: van de dag voor D-Day en de besneeuwde Siege Of Stalingrad tot de broeierige Noord-Afrikaanse woestijn en de Pacifische eilanden.

De campaign brengt je weer een actiefestijn dat vaak volle gas gaat en meer dan voldoende filmische momenten biedt. Intens, spannend en ondergedompeld in een Hollywood-saus: Call Of Duty levert weer goed werk, al is het niet de meest geslaagde campagne ooit. Desalniettemin vliegen de 4 à 5 uren voorbij.

Multi-map-festijn

Na het emotionele opwarmertje van de story mode dook ik in de multiplayer. Vorig jaar bracht Cold War amper 8 maps op launch, waardoor er een acuut gebrek aan content was. Vanguard maakt niet dezelfde fout: 16 core multiplayer maps en nog eens 4 extra in de nieuwe Champion Hill mode. Daar ben je ten minste uren zoet mee.

Er is variatie genoeg om heerlijk lang verloren te lopen. De settings zijn knap, kleurrijk en mooi afwisselend. Bocage is een prachtig overgroeid dorp, Oasis een lieve lustige mix van groen en zand. Dome brengt briljante fast-paced actie en is een uitschieter qua fun-gehalte. Ook Tuscan en Berlin leveren lekkere slagvelden. Licht destructieve omgevingen zijn een leuke feature. Bovenal zien de maps er grafisch knap uit.

In deze maps kan je aan de slag met een nieuwe lading wapens, gadgets en perks. Intussen heeft COD meer dan ooit een formule gevonden om je in vast te bijten. Je levelt, unlockt alle wapens en ander oorlogstuig, stelt je ideale klasse samen en gaat voor elke camo. De balans qua gunplay zit relatief goed. Ik werd niet oeverloos vaak door hetzelfde wapen neergemaaid. Het blijft een heel sterke formule die enorm snel plezier kan opleveren.

Keep on patrollin’

Ook qua game modes is het de vertrouwde pap die nog altijd goed te brokken is. Dé nieuwkomer die er uit schiet is Patrol, waarbij een constant bewegende Hardpoint gevangen moet worden. Lekker tactisch én hectisch, wat mij betreft een schot in de roos. Ik ben minder enthousiast over Champion Hill, waarbij acht teams van twee of drie spelers het tegen elkaar opnemen. Geld oprapen, battle royale systeem, afwisselende rondes: deze mode hoort thuis in Warzone, maar voelt vreemd aan bij Vanguard.

Ook nieuw zijn de verschillende “combat pacings”. Je kan in de playlists kiezen voor Blitz, Assault of Tactical. Wil je pure chaos waarbij je elke vijf seconden een granaat gooit, iemand neermaait én een vlammenwerper tegen je broek krijgt? Blitz brengt de ravage. Wil je tactisch flankeren en in alle rust de ideale sniperpositie bemannen? Tactical brengt intensiteit.

In de praktijk komt dit iéts minder tot uiting maar de aanwezigheid zorgt voor nog meer keuze om te spelen hoe jij wilt. COD stond nu nooit écht gekend voor de meest tactisch geavanceerde shooter te zijn. Schieten willen we doen!

Een nieuw hoofdstuk zombies

Het derde deel van Vanguard is de alom geprezen en geliefde zombie mode. Treyarch nam z’n geesteskind opnieuw in z’n armen en brengt met “Der Anfang” een nieuw hoofdstuk. Honderden zombies wachten opnieuw om massaal vleeshopen voor je voeten te worden. Als volleerde zombie-killing-machine die ronde 50 al zag passeren in het verleden breekt mijn hart. Wat een belachelijk slappe hap is me dit.

Waarom Niet?

Verwaarloosde vleeseters

Wat COD deze jaargang aan de zombie-fans serveert is nauwelijks te verantwoorden. Ok, we krijgen binnen een maand een “échte” story driven map, maar het slabakt wel al even langer. De juiste beslissing had geweest om een jaar achter de schermen nieuwe content te maken en een volgende keer te knallen. Wat we nu krijgen is een inspiratieloze, saaie en tergend trage ervaring.

De enige map beschikbaar op launch is een multiplayer-map met een ander laagje verf. In de setting van Stalingrad mag je verschillende mini-rondes afwerken met telkens andere objectives en soms een stukje uniek level. Het speelt enorm zoals Outbreak van Cold War, maar dan met enorm veel kleinere, beperkte maps en minder diepgang.

Je stelt een klasse samen met enkele basic perks en ongeïnspireerde upgrades. Zelfs je ge-pack-a-punched wapen heeft geen unieke alien-look meer. Alles aan deze modus schreeuwt dat er vlug vlug wat klaargemaakt moest worden. De zombiemodus op zich zou ik genadeloos buizen. Dit is maximaal een 4. Helaas zijn ook de andere twee componenten verre van perfect.

Vergeetbare abilities

Zoals gesteld is de campaign van Vanguard best genietbaar maar korter dan ooit. Op minder dan vijf uur klokte ik af, waarbij dan nog eens bijna een uur aan cutscenes zat inbegrepen. Ze zijn langer dan ooit, wat zeker mag, maar slepen vaak aan en halen vooral onnodig snel het tempo eruit. Je hart zal meermaals sneller bonzen maar lang blijft dit tempo nooit behouden.

Je doorspeelt de story met vijf verschillende operators die elks hun eigen unieke abilities hebben. Een leuk idee maar één dat nooit tot z’n recht komt, aangezien je per operator geen volledig uur aan de slag zal gaan met z’n kunstjes. Je vergeet al snel dat deze extraatjes er zijn. Toch: speel deze campaign zeker, want het blijft kwaliteit.

Een gekende smoel

De multiplayer is duidelijk de sterkste component van deze editie. In m’n eerdere previews zei ik dat Vanguard een identiteitscrisis had tussen WWII, Cold War, Modern Warfare en z’n eigen smoel. Die eigen smoel is gelukkig veel meer aanwezig nu. Op het misplaatste Champion Hill na is de Wereldoorlog-sfeer sterk zonder meer.

Er is langs de andere kant weinig noemenswaardigs nieuws. Meer dan ooit is COD formalistisch geworden, en dat jammer genoeg na de piek van enkele jaren geleden. Knalplezier blijft wél overduidelijk aanwezig. Je zal makkelijk tientallen uren zoet zijn met deze shooter, als je geen nood hebt aan zombiefeestjes.

---