“Hitman 3 is een steengoede assassination game die zijn prijskaartje meer dan waard is”

Hitman 3, de laatste halte in de Providence-trilogie waarmee IO Interactive nieuw leven in de reeks blaast, ligt intussen in de rekken. Kort voor de release mocht Niels al aan de slag met de preview en daar had hij een heel positief gevoel bij. Gelukkig gaat de full release op hetzelfde elan lijn verder, zitten er geen addertjes onder het gras en is de game exact wat Niels ervan verwacht had: een mooie afronding van de trilogie waar agent 47 in stijl een punt achter zet. (Niels Schollaert)

Waarom Wel?

Gameplay is (gelukkig) meer van hetzelfde

Laat ons beginnen met het stokpaardje van Hitman 3, wat uiteraard de gameplay is. Want laat ons eerlijk zijn: niemand speelt Hitman voor het verhaal, wél voor de exotische en vooral talrijke manieren waarop je je targets een kopje kleiner maakt. Ook hier heb je opties zat om je doelwitten op de meest van de pot gerukte manier om het leven te brengen, gaande van iemand tussen de soep en de patatten de kop inslaan met een moersleutel of er de clip van je pistool op te legen, tot de meer artistieke en theatrale methodes zoals lusters naar beneden laten donderen of iemand een duwtje van een balkon geven.

Qua mechanics zijn er (op een camera waarmee je soms iets kan hacken na) geen wezenlijke verschillen te bespeuren met vorige titels en dat is voor alle duidelijkheid ook totaal niet nodig. De kern van de vertrouwde Hitman-formule werkt nog steeds prima en hoefde dus geen overbodige toeters en bellen (die waarschijnlijk meer slecht dan goed zouden gedaan hebben). Fans van de reeks kunnen hier dus instinctief induiken en zullen meteen moeiteloos kunnen beginnen aan hun killing spree.

Het vrijspelen, ontdekken en foutloos uitvoeren van die speciale moordtactieken geeft nog steeds enorm veel voldoening en is de reden waarom deze game zo’n hoog herspeelbaarheidsgehalte heeft. Initieel heb je namelijk geen toegang tot alle mogelijke strategieën per level en moet je deze unlocken door bv. shortcuts te vinden of bepaalde patronen / interacties van NPCs in te studeren. Knowledge is power mag je hier dus vrij letterlijk nemen, want hoe dieper je kennis van ieder level, hoe breder je opties om je targets uit te schakelen. Zelfs na verschillende keren iedere missie te hebben voltooid blijft het leuk om nóg meer manieren te ontdekken en je skills te perfectioneren.

Levels zijn een blokkendoos en zien er prachtig uit

De 6 levels in Hitman 3 zijn om die reden bijzonder groot en gelaagd. Het gebeurt dat je na verschillende playthroughs nog steeds voor het eerst verborgen gebiedjes blijft ontdekken die een nieuwe route openen, nieuwe informatie over een target prijsgeven of een nieuw moordwapen bevatten. Elk level is gigantisch en een echte zandbak aan mogelijkheden.

Grafisch zijn het ook pareltjes, zelfs op mijn mid-tier pc waarmee ik de hoogste en zotste visuele settings niet kan trekken. Lichtinval, de weersomstandigheden, weerspiegelingen, de sfeer van de omgevingen zelf… het oog voor detail is indrukwekkend en ik moest toch wel even slikken (in positieve zin weliswaar) wanneer ik ieder level de eerste keer binnenwandelde. Zelfs nadien in latere playthroughs had ik van die momenten waarop ik gewoon even stil stond om het landschap te bewonderen. En dan weet je dat de graphics goed zitten.

De enige uitzondering zijn de NPCs: hun gelaatsuitdrukking ziet er vaak nogal wacky en ongeloofwaardig uit, idem voor hun houterige animaties wanneer je er eentje killt. NPCs zijn grafisch niet in die mate brak dat het stoort en irritatie opwekt, maar in vergelijking met de pracht die Hitman 3 daarnaast op je beeldscherm tovert valt het toch soms wel op.

De game blinkt ook uit in het tot leven wekken van die uitgebreide, complexe omgevingen. Vaak stoot je in sandbox levels op het probleem dat ze nodeloos groot zijn en tot aan de rand gevuld met (eerder statische) objecten of NPCs, en dus toch levensloos en kil aanvoelen ondanks hun omvang. Dat had ik totaal niet in Hitman 3, ieder level zit vol kleine details, informatie en interacties tussen NPCs die het geheel leven in blazen.

Bovendien zijn de levels zeer groot, maar niet té groot. De game ondersteunt ook VR, wat die immersie naar verluidt verder ten goede komt, al heb ik zelf geen setje liggen om dat te testen en ik hier dus helaas niet over kan meepraten. Ook de missies uit Hitman 1 en 2 kan je zo in VR (of op de verbeterde “gewone” grafische settings) spelen, want die krijg je cadeau (op voorwaarde dat je ze al in je bezit had op hetzelfde platform als Hitman 3).  

Overkoepelend verhaal blijft een verplicht nummertje

Ik heb het al eerder gezegd: het verhaal van Hitman is bijzaak, ook in dit einde van de trilogie. Waar de gameplay enorm uitgebreid, gevarieerd en herspeelbaar is, zo cookie cutter, voorspelbaar en ongeïnspireerd is het verhaal. Toch een pluim voor IO Interactive want je merkt dat ze er wel moeite in hebben gestoken om een gebalanceerd, “correct” einde aan de trilogie te knopen, maar desondanks blijft het verhaal een oppervlakkig, verplicht nummertje dat enkel en alleen bestaat om je slachtpartijen een narratieve omkadering te geven. Er moet nu eenmaal een verhaal zijn en awel, we hebben er een. Maar daarmee is het beste er ook van gezegd.

Wat mij wél wist te boeien zijn de mini-verhaaltjes binnen dat overkoepelende narratief, vooral omtrent de targets die je moet omleggen. De achtergrond van deze personages die je beetje bij beetje leert kennen naarmate je clues en info samensprokkelt doorheen de levels, wat ze allemaal op hun kerfstok hebben, hoe zij sommige gebeurtenissen uit het overkoepelende verhaal ervaren, wat hun relaties zijn met andere personages… die kleine details zitten vaak complexer ineen dan je zou verwachten.

Case in point: het Cluedo-achtige murder mystery dat je in missie 2 moet ontrafelen. Daar was ik ook in de preview heel enthousiast over en nog steeds is die missie een verademing, vooral door de unieke manier waarop er narratief ingezoomd wordt op de personages, hun onderlinge verhoudingen en hun geheimen.

Waarom Niet?

De AI is aan vernieuwing toe

Naast het verhaal is er nog zo’n klassieker die keer op keer als negatief puntje opduikt binnen Hitman games: de AI. Toegegeven, er zijn games waar die véél en véél slechter is, maar toch blijft het gedrag van de NPCs in de meeste gevallen ongeloofwaardig overkomen. Als je collega-bodyguard op 2 meter van jou neergeschoten wordt, dan ga je niet eerst 5 seconden rondkijken om dan op je gemak wat rond te wandelen in de hoop dat je de dader vindt.

Ik kan me inbeelden dat het geen lachertje is om écht spontane menselijke reacties te programmeren maar de huidige AI is misschien wel het grootste werkpunt naar de toekomst toe. Er zijn in mijn ogen niet zo heel veel verbeterpunten aan Hitman, dus daar zou ik toch eens de focus op durven leggen. Al heeft die robot-achtige AI natuurlijk wel zijn charmes.

Schoonheidsfoutjes

Tot slot moet ik toch ook een paar schoonheidsfoutjes melden. Hitman 3 bevat hier en daar bugs, vooral glitches van visuele aard, die je focus en immersie verstoren. Geen game-breaking bugs gelukkig. Ook is online connectivity om een of andere onbegrijpelijke reden verplicht in deze game die voor het grootste deel single player is.

---