“Als actie-RPG is Werewolf: The Apocalypse – Earthblood best oké, maar daar blijft het bij”

Milieuactivisten hoeven niet altijd schoolmeisjes met schattige vlechtjes, of boomknuffelende hippies te zijn. Zo nu en dan zijn het bonkige spierbundels, vol tatoeages en – heel af en toe – een overvloed aan haar en vlijmscherpe slagtanden. Dat is het type activist waarmee je aan de slag gaat in Werewolf: The Apocalypse – Earthblood. Of jij ook meteen aan de slag moet gaan met die game, dokterde ik alvast voor je uit.

Waarom Wel?

The World of Darkness

Werewolf: The Apocalypse is één van de tabletop RPG’s binnen het World of Darkness-universum. Dat ken je misschien wel van Vampire: The Masquerade. Hoewel ikzelf nooit die bewuste tabletop RPG’s speelde, wist deze duistere onderwereld ook mijn hart te veroveren met de cult-klassieker Vampire: The Masquerade – Bloodlines.

Werewolf: The Apocalypse – Earthblood huist ook in de semi-connected lore waar velen dankzij Bloodlines zo verliefd op werden. Ontwikkelaar Cyanide maakt er dan ook een punt van om niet alleen het verhaal te doorspekken met typische WoD-references (zo vecht je in deze game tegen de Wyrm in vorm van een evil corporation), links en rechts vind je ook documenten en collectibles die de lore van deze spelwereld spijzen.

Denk echter niet dat deze game je dezelfde spelervaring biedt als Bloodlines. Earthblood is een action-RPG die de klemtoon op het eerste deel van die samentrekking legt. Verwacht dus minder bla bla en meer boem boem. Iets wat – aangezien we het hier over bloeddorstige harige monsters hebben – perfect oké is in mijn boekje.

Man, wolf en – euh – weer wolf

In Earthblood kruip je in de huid(en) van Cahal, een bonkig hoofdpersonage met anger management issues. Hij kan drie vormen aannemen: een menselijke, dierlijke en monsterlijke, waartussen hij afhankelijk van de situatie kan wisselen.

Als mens kan Cahal interageren met z’n omgeving. Denk aan computerterminals hacken om camera’s en automatische turrets uit te schakelen of deuren te openen. Als wolf is Cahal dan weer sneller en compacter, wat hem helpt snel voorbij vijanden te glippen en zich doorheen ventilatieschachten te wurmen.

Veruit de coolste vorm die Cahal aan kan nemen is – je raadt het al – weerwolf. In deze vorm ga je de strijd aan met de verschillende vijanden die het spel op je afstuurt. Als weerwolf kan Cahal wisselen tussen een agile en een heavy stand. Waar hij in agile positie snel en behendig is, kan hij in de loggere heavy-houding serieus wat schade aanrichten met één mep. Beide houdingen hebben als klap op de vuurpijl verschillende abilities die je skilltree-gewijs kan vrijkopen en upgraden, afhankelijk van je speelstijl.

Leuk aan Earthblood is de dynamiek tussen de drie vormen die Cahal aanneemt. Als mens kun je de omgeving naar je hand zetten waar je als wolf doorheen sluipt. Zo kun je naast de camera’s en turrets uitschakelen ook de toegangen voor versterking van je vijanden saboteren. Dan komen zij met een penalty een level binnen om hun collega’s te versterken als je dan eindelijk ervoor kiest naar weerwolf-vorm over te schakelen.

Waarom Niet?

Het sop is de kolen niet waard

De eerder vermelde dynamiek tussen stealth en full-on Rambo combat mag dan wel een fijne gameplaymix bieden, de game geeft je weinig reden om het echt zo aan te pakken. Ik doorspeelde Earthblood op normal difficulty en ben doorheen mijn volledige playthrough van een dikke negen uren slechts zes (!) keer gestorven. En dat zeg ik heus niet omdat ik wil pochen over mijn kunnen. Ik heb voldoende op m’n doos gekregen in titels als Dark Souls of zelfs God of War om wel beter te weten.

Waar ik bij aanvang nog netjes een hoop stealth in de mix bracht om iedere omgeving die ik doorkruiste te saboteren, werd al snel duidelijk dat de combat zo weinig uitdaging bood dat ik best wat agressiever mocht zijn. Als alternatief zou ik ervoor kunnen kiezen om full-stealth te gaan. Een noemenswaardig deel van het spel is perfect sluipend en conflict-vermijdend doorspeelbaar. En zo zou ik normaal gezien ook gespeeld hebben, mocht de stealth gameplay niet zo slecht uitgewerkt zijn.

Bewakers staan vaak op één plek een beetje hol voor zich uit te staren, waardoor je ze wel héél makkelijk ongezien kan uitschakelen. Andere vijanden merken vaak dingen die vlak onder hun neus gebeuren niet helemaal op, dus ook die geven geen krimp. Ramen zouden net zo goed bakstenen muren kunnen zijn, want wat er aan de andere kant gebeurt, wordt straal genegeerd. Hierdoor haal je behoorlijk weinig voldoening uit een meer stealthy manier van spelen. Gelukkig biedt de combat een pak meer voldoening, maar zoals gezegd, die is voor het merendeel van het spel niet al te moeilijk. Ook sluipt er op die manier net iets sneller een zekere repetitiviteit in het spel.

Flauw verhaal

Naast de stealth gameplay is het verhaal van Earthblood ook eerder aan de flauwe kant. De game hervalt al snel in een hoop cliché personages die verwikkeld zitten in een dertien-in-een-dozijn revenge story tegen een typische evil corporation. Cahal is als hoofdpersonage al niet de meest flamboyante peer, maar vergeleken met het merendeel van de rest van de cast, is hij een ware rockster. Toepasselijk, want hij lijkt net van het podium gestapt van een of andere heavy metal coverband.

In Earthblood vecht je aan de zijde van een groep eco-activisten tegen Endron, een vervuilend oliereus. Al snel lopen de zaken mis en is Cahal op missie om enkele personages – waar je nooit echt een band mee hebt kunnen opbouwen – te wreken en/of redden. Het helpt niet dat de vele conversaties en twists die het verhaal biedt behoorlijk slecht geschreven noch goed geacteerd werden, waardoor mijn interesse ook snel weg was.

2013 called … they want their graphics back

Gamers die al eens de overgang van een consolegeneratie meemaakten, weten dat er een periode is waarin de games op de nieuwe console er nog niet op hun opperbest uitzien. Het lijkt vaak alsof deze games met één been in de vorige en één in de nieuwe generatie staat. Werewolf: The Apocalypse – Earthblood is zo een game.

Op zich niets mis mee, ware het niet dat deze game eerder met één voet in de PlayStation 3/Xbox 360 en één voet in de PlayStation4/Xbox One-generatie staat. Ik ben doorgaans niet iemand die over graphics valt, maar in deze valt het vaak toch wel sterk op. Zeker omdat ik de game op maxed-out settings op pc kon spelen. Het helpt ook niet dat animaties behoorlijk houterig zijn alle cutscenes in een lage resolutie lijken te draaien.

Meer coole bossfights, please

Wie ooit al een action-RPG als Earthblood speelde, hunkert na ieder naar die epische eindbaas die je het leven even heel zuur maakt. Ik had je al verklapt dat ik in Earthblood niet vaker dan zes keer het loodje legde. Dat zegt wellicht ook meteen alles over de boss battles die je in deze titel zal voeren.

Doorheen het spel waren er maar twee gevechten waar ik echt voldoening uit haalde. Eentje rond de 90% completion en dan eentje vlak voor het einde (maar niet de ultieme eindbaas, die was dan weer eerder flauw). Hoewel deze twee de teleurstelling van de reis een beetje goed maakten, blijf ik erbij: op net geen tien uren gameplay maar twee noemenswaardige tegenstanders tegenkomen, voelt als verloren moeite aan.

---