“Ad Infinitum is een degelijke horrorgame”

Ad Infinitum is niet alleen een Zwitserse metal band het is ook het geesteskind van Lukas Deuschel en Thomas Lenz. Twee vrienden die mekaar aan de unief ontmoetten en nu de gamestudio Hekate hebben opgericht. Hun eerste titel heet Ad Infinitum en is een first person psychologische horror game die de nadrukt legt op een beklijvende sfeer en een aangrijpend verhaal.

Waarom Wel?

Jump scares in de loopgraven

Kogels vliegen in het rond en gedempte schreeuwen weergalmen langs het front. Johannes is een jonge soldaat tijdens WOI. Wanneer de vijand zijn uitvalsbasis bestormt, vlucht hij voor zijn leven. Paniekerig rent hij door de loopgraven op zoek naar een veilige plek, maar een oorverdovende explosie weet een abrupt einde te maken aan zijn vlucht. Johannes blijft voor dood achter…om dan plotsklaps wakker te worden op het landgoed van een rijke aristocratische familie. Ad Infinitum vertelt het verhaal van een jonge militair en hoe die van het front is thuisgeraakt.

Gamestudio Hekate windt er geen doekjes om, deze game draait om de sfeer. Vanaf de eerste gruwelijke momenten in de loopgraven tot de mysterieuze zoektocht op het landgoed, Ad Infinitum haalt alle horrortrucjes boven om zijn spelers de stuipen op het lijf te jagen. En met groot succes. De jump scares zijn verdiend en werken dus gemeen goed. De soundtrack zwelt op de juiste momenten aan en er is altijd wel iets dat beweegt tussen de muren van het spookhuis. Horrorliefhebbers zitten alvast gebeiteld.

Alien: Isolation

Hoe gaat dat spreekwoord alweer? Beter goed gejat dan slecht bedacht? Dat hebben de ontwikkelaars van deze game duidelijk goed begrepen. Want de heren spelen maar al te graag leentjebuur bij het fantastische Alien: Isolation. Er zit namelijk geen combat in Ad Infinitum. Verstoppen, weglopen of sterven, dat zijn de enige opties. Het creëert een sfeer van kwetsbaarheid en constante onveiligheid. De game grijpt je vanaf de start bij de keel.

De rest van de gameplay is gekend terrein voor de meest horrorgamers. In typische Resident Evil stijl moet je op zoek naar sleutels om deuren te openen, zal je generatoren herstellen en lees je een karrenvracht aan brieven. Het is niks baanbrekends of super origineel maar de uitwerking is wel piekfijn. De controls werken vlot, behalve dan om deuren te openen want dan moet je zoiets geweldigs dom doen met je rechterpook, je weet wel waar ik het over heb.

De inventory is overzichtelijk en het gebrek aan map wordt goedgemaakt door uiterst juiste audio queues. Er zit een zekere rechtlijnigheid in de game dus wanneer je dan toch vast zit dan ben je meestal gewoon te ver gelopen. De puzzels zijn makkelijk en logisch, waardoor ik zelden langer dan een paar minuutjes moest zoeken naar de oplossing. Nice!

Fokkin’ angstaanjagend

!!SPOILER!! Special mention voor de creature design want die is ronduit weerzinwekkend. Als een soort demonische Gollum je niet doet kokhalzen dan misschien wel de eindbazen. Er is er namelijk één per hoofdstuk. Die gatverse lelijkaards zijn de stuff of nightmares. Een drie-koppig paard dat in brand staat of een vleesbal gemaakt van afgerukte ledematen van kapotgeschoten soldaten. Bij Hekate deinzen ze er niet van terug om de meest gruwelijke gedrochten op je los te laten en dat kunnen wij alleen maar toejuichen.

Ook het sounddesign doet er alles aan om je ongemakkelijk te doen voelen. Er galmt een constant gejammer door het landhuis en gestommel achter de muren. In de loopgraven weerklinken de doodsratels van medesoldaten of het gegrom van creaturen die alleen maar uit een religieuze hel kunnen komen. De muziek durft af en toe te overheersen en dat haalt de sfeer dan weer naar beneden. Daarover vertellen we je in de volgende paragraaf iets meer.

Waarom Niet?

Soundmix zit niet juist

Hopelijk is dit een akkefietje dat met een day one patch wordt opgelost maar de soundmix van Ad Infinitum zit niet goed. Sommige ‘sfeer’ geluiden zijn overtuned en soms is het volume van de symfonische muziek gewoon te luid. Wat draaien aan de volumeknoppen lost dit helaas niet op. En voor een game die vooral inzet op sfeer is dit eerder nefast. Weg sfeer zou een bekend Vlaams TV-personage spontaan uitroepen. Maar het grootste issue met Ad Inifinitum is er één die te maken heeft met het genre. Een valkuil waar AI helaas ook intrapt.

Geen hulplijn

Wanneer je in een puzzelgame de oplossing niet vindt dan raadpleeg je eenvoudig weg het internet. Ah, het wereldwijde web, wat zouden we doen zonder die oneindige bron aan info. Dus loop je ergens vast in Ad Infinitum dan kan je natuurlijk de oplossing opsnorren. Maar een moderne game dient dat eigenlijk zelf op te lossen.

Het ontbreekt dit debuut aan hints waardoor eens je vastzit, je ook echt niet verder kan. Het voelt dan aan als een nederlaag om de oplossing op te zoeken en het trekt je bovendien als speler uit de game. Moderne games integreren vaak een gimmick waarbij je als speler bepaalde hints kan krijgen. Een nevenpersonage dat commentaar geeft of een letterlijke hulplijn die je kan opbellen. Allemaal netjes geïntegreerd in de wereld van de game, het waakt over de immersie en zorgt er toch voor dat de frustraties niet opborrelen.

Technische hickups

Het technische luik van Ad Infinitum is niet zonder fouten. Er is redelijk wat texture popping en de game lagt aanzienlijk in de drukkere momenten. Niet geheel onverwacht voor een first time developer maar hopelijk wel van tijdelijke aard. Helaas moest ik ook een aantal keer reloaden nadat mijn personage niet langer door een open deur kon stappen. Ik dacht trouwens eerst dat dat een deel uitmaakte van een puzzel. Clever die kerels bij Hekate.

---