“Tchia is meer dan een heerlijke feelgood open wereld game”

Van de typische Belgische lente word ik nu niet meteen echt vrolijk omdat we voornamelijk meer regen dan zonneschijn voorgeschoteld krijgen. Geef mij dan maar de pracht en praal van Nieuw-Caledonië, een Franse overzees gebied in de Grote Oceaan. En laat dit gebied nu net de grote inspiratiebron zijn van Tchia. Toeval bestaat niet!

Waarom Wel?

Respectvol eerbetoon

Eerlijkheid gebiedt mij om te zeggen dat ik voordat ik Tchia opstartte nog nooit gehoord had van Nieuw-Caledonië. Maar door mijn speeltijd met Tchia ben ik wél verliefd geworden op deze prachtige eilandenkolonie. De game wordt door de ontwikkelaars van Awaceb dan ook gezien als een open liefdesbrief en daar zijn ze naar mijn mening helemaal in geslaagd.

De omgevingen in Tchia zien er ondanks hun cartooneske stijl prachtig uit en de felle kleuren spatten door het zonnige klimaat bijna letterlijk van je scherm. Ook de typische Nieuw-Caledonische cultuur hebben de ontwikkelaars met veel liefde en passie in Tchia verwerkt. Doorheen de game word je regelmatig geconfronteerd met alles wat dit gebied en zijn inwoners zo speciaal maakt.

Donker verhaal in een kleurrijk jasje

In de game kruip je in de huid van het jonge meisje Tchia die samen met haar vader op een eiland in Nieuw-Caledonië leeft. Alles loopt rustig zijn gangetje tot op het moment waarop Tchia’s vader wordt ontvoerd door handlangers van Meavora. Het is aan jou om je vader, en Nieuw-Caledonië, te redden uit de klauwen van deze boosaardige heerser.

Maar dat is uiteraard makkelijker op papier dan in realiteit. Bovendien wist het verhaal mij op verschillende momenten serieus te raken. Laat je dus niet afschrikken door het kleurrijke uiterlijk van Tchia, want het verhaal wordt op een gegeven moment écht wel donker.

Soul jumpen

Waar de game écht in uitblinkt is met het zogenaamde Soul Jumping. Dit is een techniek die Tchia krijgt aangeleerd waarmee ze in staat is om de controle te nemen over dieren of voorwerpen. Dit werkt ontzettend vlot en het is dan ook een waar plezier om als vis of schildpad door de zee te zwemmen.

Maar je moet Soul jumpen ook in je voordeel gebruiken om verder te raken in de game of om op verborgen plekken te raken. Je kan bijvoorbeeld in een klein steentje springen om zo wél door een nauwe kier te raken. Maar er is wel een belangrijke kanttekening: je kan niet voor eeuwig soul jumpen. De tijd dat je een ander voorwerp of dier overneemt is beperkt, slechts een paar seconden, dus het is zaak om goed na te denken waar en wanneer je dit doet.

Waarom Niet?

Soms iets té aanwezig

Omdat de ontwikkelaars zo trouw willen blijven aan de Nieuw-Caledonische cultuur kan Tchia op sommige momenten nogal overweldigend zijn. Zeker in het begin word je overstelpt met plaatselijke gebruiken en tradities dat je makkelijk zou kunnen afhaken. Het is mooi dat er gebruik gemaakt wordt van lokale muziek én dat je die kan meespelen met je digitale ukelele. Maar het voelt allemaal wat te veel aan. Gelukkig kan je er wél voor kiezen om deze ritmesegmenten over te slaan als het je allemaal wat te veel wordt.

Daarnaast verzanden de quests die je tot een goed einde moet brengen nogal snel in een grote verzamelwoede. Hier hadden de ontwikkelaars iets meer variatie in mogen steken. Net zoals in het verdrijven van enkele kleine, vervelende bugs. Gelukkig is het wél een waar plezier om je door de wereld van Tchia te begeven. Vooral de boot was een van mijn favoriete vervoersmiddelen. Dat die glider wel héél hard is afgekeken van The Legend of Zelda: Breath of the Wild neem ik er voor lief bij.

---