“Destiny 2: Lightfall is een stap in de verkeerde richting”

Destiny 2 is zo’n game die de tand des tijds blijft doorstaan. Enerzijds zitten de fundamenten van de game wel snor en kan de franchise op een trouwe fanbasis rekenen. Anderzijds probeert ontwikkelaar Bungie ons ook ieder jaar geboeid te houden met een flinke uitbreiding die vergezeld wordt van een resem seasons die het geld rollende houdt. Toen vorig jaar The Witch Queen verscheen was iedere Guardian razend enthousiast; een ijzersterk verhaal werd samen met de langverwachte Light 3.0-update gelanceerd. Met Lightfall ben ik net iets minder blij; en ik ben klaarblijkelijk niet de enige.

Waarom Wel?

Gedurfder dan anders

Waar ik bij voorgaande uitbreidingen veelal teleurgesteld buiten wandelde door het terugkeren van oud materiaal onder de vorm van omgevingen en vijanden, moet ik zeggen dat ik op dat vlak wel aangenaam verrast was. Lightfall neemt ons mee naar de verborgen staat Neomuna waar ik oog in oog kom te staan met twee Cloudstriders: Nimbus en Rohan. Voor het eerst heb ik het gevoel dat er daadwerkelijk iets helemaal nieuw in de game aanwezig is. Zowel de stad die bezaaid is met neonlampen als de twee sexy cyborgs zijn zaken die ik ook nog nooit in de game zag. Het kleurenpallet die de stad daarbij op mijn scherm tovert is ook iets van ongeziene oorden; dit deed Bungie nog nooit in Destiny.

Gloednieuwe subklasse

The Witch Queen was een uitbreiding die een geheel ander doel voor ogen had dan deze Lightfall-uitbreiding. In tegenstelling tot de vorige uitbreiding staat een stabiele mijlpaal establishen hier niet centraal, maar moet Bungie jou zien te overtuigen van hun nieuwe Strand-subklasse. Die is overigens behoorlijk leuk en volgt diezelfde grafische stijl die in Neomuna werd gecapteerd. De granaat werd daarbij vervangen door een soort grapple hook die heel wat leuke opportuniteiten blootlegt. Zo kom ik laat in het verhaal oog in oog te staan met een gigantische boss die mij constant van het platform probeert te kegelen. Met mijn nieuwe grapple hook-ability kan ik snel terug op het platform klauteren en de strijd verder zetten. Net zoals de andere subklassen kun je – eens de campaign uitgespeeld – de klasse helemaal naar jouw hand zetten met alle buildcrafting-options van doen.

Quality of Life-verbeteringen

Destiny 2 is zo’n game die met een dedicated community manager belachelijk dicht bij zijn fans staat. Er wordt dan ook bij Bungie met argusogen gekeken naar wat spelers van de game vinden om zo de vele feedback in de game te integreren. Zo werden er allerhande Quality of Life-verbeteringen aan de game toegebracht; gaande van een vlottere buildcrafting-ervaring tot de mogelijkheid om dedicated loadouts te creëren. Ook wordt er geëxperimenteerd met een betamodus waarbij eenzame spelers (zoals mezelf) een groep met ervaren Clan-leden kunnen joinen om zo toch een Raid aan te vatten. Tot voorheen moest ik via allerhande third party-websites een party zoeken mocht ik de Vault of Glass willen spelen; binnenkort zal dat wellicht in-game kunnen. De functionaliteit had samen met de uitbreiding moeten verschijnen, maar werd jammer genoeg naar verder in 2023 verschoven.

Waarom Niet?

Karikatuur van een verhaal

De lore achter Destiny is eentje waar menig Star Wars-fan jaloers kan zijn; het universum is belachelijk groot en puilt uit met intriges en backstories. Ondergetekende moet daarbij ook toegeven dat het verhaal volgen in een game niet één van mijn favoriete bezigheden is. Desondanks doe ik behoorlijk hard mijn best om tijdens een review enkele side notes te nemen en zo het verhaal te capteren. Mijn notitieboekje bleef echter behoorlijk leeg tijdens het spelen van deze Lightfall-uitbreiding; alles voelt belachelijk vaag aan en ik had eerlijk gezegd veelal geen clue waarover het ging.

Wat ik wél heb onthouden is dat The Witness, vergezeld van zijn Disciple, terug is en dat ze het op de Traveler gemunt hebben. De gigantische kruising tussen Darth Vader en een rookmachine wordt daarbij ondersteund door een ouwe bekende; Calus. Ik moet samen met de Cloudstriders voorkomen dat Calus en The Witness The Veil in handen krijgen. De campaign zit er intussen op en ik heb eerlijkgezegd nog steeds geen clue wat The Veil is, wat het ding doet en waarom het niet in verkeerde handen moet terecht komen. De dialogen worden naar mijn mening onnodig complex gemaakt en hebben iets mee van een Griekse tragedie met way to much toeters en bellen. Het voelt allemaal wat geforceerd aan en dat komt volgens mij ook door de nieuwe setting die ergens niet helemaal in het totaalplaatje past. Een tip voor Bungie: denk ook eens aan de breindode, jonge vaders die ’s avonds gewoon hersenloos wat gespuis aan gorten willen knallen.

Neomuna

De nieuwe zone die in deze uitbreiding onder de vorm van Neomuna te zien krijgen is – desondanks de poging tot innovatie en vernieuwing – veruit de saaiste die ik in de game te zien kreeg. Begrijp me niet verkeerd, de missies zélf zijn niet baanbrekend maar wél leuk en verfrissend. Zo zitten de missies vol verborgen passages en hebben ze meer en meer weg van een Dungeon of een Strike door de vele geïntegreerde puzzels. Het gedeelte waarbij je echter kan freestylen doorheen de stad voelt voor het eerst sinds lange tijd doods aan. Ik mis de geheime grotten, de opeenvolging van bergpassages en de verrijkende uitzichten. Neomuna voelt voor mij aan als een opeenstapeling van levenloze blokken met hier en daar wat neonlampen. Dit komt in de verste verte niet in de buurt van wat er in the Witch Queen op ons bord kwam.

Vreemde keuzes

Het geheel wat Lightfall is, wordt afgekruid met een resem changes en beslissingen waarbij ik geregeld de wenkbrauwen moet fronsen. Vooraleerst heb je de introductie van de Strand-subklasse. Meestal werd de subklasse ergens middenin de uitbreiding vrijgespeeld zodat je ergens vanaf missie 4 ermee aan de slag kon. Dat betekende ook dat je vanaf dat moment de klasse kan uitbouwen zoals je zelf wil. In Lightfall ligt dat jammer genoeg anders; de Strand-subklasse wordt helemaal vrijgespeeld eens je de volledige campaign uitspeelt. Dat betekent ook dat je helemaal niet kan experimenteren met de subklasse tot het einde van de uitbreiding… Dat allemaal los van de enkele momentopnames doorheen het verhaal waarbij de klasse in je strot wordt geramd krijgt op de meest vreemde momenten.

Ook enkele activities werden een stuk pittiger en minder toegankelijk. Zo heb je Battlegrounds die vanaf heden ervoor zorgt dat je Light-level altijd vijf punten minder is dan het aangeraden level. Hoewel dat naar mijn mening eigenlijk niet zo’n slechte verandering is, maakt het de game wel een stuk minder toegankelijk voor nieuwe spelers. In het algemeen worden we in Lightfall van de roze wolk gehaald waarop The Witch Queen ons plaatste. Again; helemaal slecht is dat niet al maakt het de uitbreiding wat minder verwelkomend voor nieuwe spelers. Je zult geregeld op je doos krijgen; dat kan ik je beloven.

---