“The Callisto Protocol is een heerlijke horrorrit voor iedereen die Dead Space opnieuw voor het eerst wil beleven”

In 2008 bracht Glen Schofield met z’n toenmalig team Visceral Games de survival horror classic Dead Space. De game straalt als één van de besten ooit, de reeks vierde vijf jaar en drie games lang hoogtij tot het abrupte einde in 2013. Nu, vijftien jaar na z’n eerste parel, keert Schofield terug om z’n horrorkroon opnieuw te claimen. The Callisto Protocol is dé spirituele opvolger die sci-fi horror weer aan de top moet brengen. Het zijn immens grote schoenen (enfin, ruimtelaarzen) om te vullen.

Waarom Wel?

Vergeet de launch

Laat me beginnen met een technische disclaimer. Bij Pragalicious kenden we helaas heel wat issues met de review code van The Callisto Protocol, waardoor ik pas ben beginnen spelen vier dagen post-launch. Het bleek een verdoken zege te zijn, aangezien de launch van Callisto helemaal de mist in ging. Bugs, glitches, crashes en haperende beelden: de game was duidelijk nog niet af.

De volgende dagen kreeg Callisto een hele resem patches die de performance duidelijk verbeterden. Toen ik begon aan de game waar ik zo lang naar had uitgekeken, was er geen sprake meer van technische issues (op PS5). Ik neem ze dus ook niet mee qua negatieve punten in deze review. Ik kon tijdens mijn uren op Callisto geen drie bugs noteren.

Prison break in space

Schofield en z’n nieuwe rekruten van Striking Distance brengen met The Callisto Protocol het verhaal van piloot Jacob Lee. Zijn laatste ruimtemissie loopt gruwelijk mis en het duurt niet lang vooraleer hij valselijk terecht komt in Black Iron Prison. Deze maximum security gevangenis op Callisto begeeft al snel onder de horror van een virusuitbraak. Wat volgt is een prison break storyline met lugubere monsters en duistere geheimen.

Beautiful Callisto

Deze third person survival horror balanceert mooi tussen intense spanning, jumpscares en actie. Het geheel is enorm sfeervol. De audio is van een enorm hoogstaand niveau, net zoals de graphics. Op deze aspecten behoort de game tot de besten beschikbaar. Van de gigantische brandhaarden tot grootse sneeuwstormen, van elke zweetdruppel op Jacob’s gezicht tot de bloedspatten op z’n uniform. Audiovisueel is dit een paradepaardje.

De storyline sleept je bij aanvang meteen mee en deed me constant afvragen wat er vervolgens zou gebeuren. De vijanden zien er allemaal heerlijk gory uit en er is een goede afwisseling qua tempo. De focus ligt zeker in het begin op melee combat maar je beschikt ook over een (vrij traditioneel) wapenarsenaal. 3D-wapenprinters zijn in de toekomst duidelijk van een hoogstaand niveau.

Necrolifant

Laten we de necrolifant in de kamer benoemen: hoe Dead Space is The Callisto Protocol? Al vanaf de eerste trailer was het duidelijk dat Schofield geen zin had in een volledig nieuw avontuur. Dit is in zoveel manieren de opvolger dat echt énkel de naam en licentie ontbreken. Bij aanvang van spelen dacht ik dat dit 80% Dead Space ging zijn maar het is 95%. Op het herwerkte combat systeem na zijn de signalen overal.

Grootschalig gezien herkennen we de geweldig ongemakkelijke sfeer, de locaties, enkele story beats, de enemy designs en het inventory systeem. Ga je meer in detail kijken zijn de gelijkenissen nóg beter zichtbaar.

Het stompen op lijken om items te krijgen, de health bar en minimale HUD, de misvormde kinderdeuntjes en gefluister, ga zo maar door. Men zegt soms “kon ik mijn herinneringen van deze game maar wissen zodat ik alles weer voor het eerst kon beleven”. Zo voelt Callisto aan voor een enorme Dead Space-fan als mezelf.

Waarom Niet?

Wie was u ook alweer?

Voor mij is de grootse aanwezigheid van de Dead Space-spirit geen enkel probleem. Wie op iets niéuws hoopt en geen grotendeelse herhalingsoefening wil kijkt beter elders. Wél had het verhaal beter uitgewerkt kunnen worden. Josh Duhamel levert een sterke prestatie als Jacob Lee, de rest van de cast is evenzeer goed en de start is enorm veelbelovend. Na het eerste uur verwatert het helaas, om pas terug écht boven water te komen richting het einde.

Het lijkt alsof sommige plotpoint worden aangebracht in het begin maar nadien vergeten raken, tot men enkele uren later dacht “Ooh, juist!”. De spanning en sfeer komt geheel van de constante dreiging, in veel mindere mate van het overkoepelende verhaal.

Off-screen ontwijken

Hét grote pijnpunt van deze release is het combat systeem. De focus ligt op dodgen, evaden en vervolgens zelf meppen uitdelen. Ontwijken gebeurt via de linker analog en werkt tijdens 1v1 gevechten vrij goed. Wanneer je tegen grotere groepen vijanden uitkomt wordt het héél snel een pest. De camera draait ongemakkelijk mee, de bewegingen registreren vaak niet goed en één ontwijkmanoeuvre brengt je meteen in het pad van een andere off-screen mep.

Het zorgt voor een redelijke dosis frustratie en meerdere chaotische deaths die onvermijdbaar lijken. De combat gameplay is de achilleshiel van deze Protocol, zeker wanneer de horror plaats ruimt voor actie. Er zijn ook enkele vreemde difficulty spikes tijdens deze ruimtewandeling. Jammer dat ik uit m’n flow geraak omdat ik ineens een gevecht 10-20 keer opnieuw moet proberen. Want die aangename flow is grotendeels absoluut aanwezig.

---