“Pokémon Scarlet/Violets technische problemen doen niets af aan het spelplezier”

Wanneer een nieuwe videogame het daglicht ziet, staat het internet standvastig klaar met uitgesproken meningen. Veelal zijn die meningen onterecht; de grootste roepers baseren zich meestal op geruchten en gelekte gameplaybeelden die weinig objectief zijn te noemen. Jammer genoeg kwamen enkele betrouwbare bronnen bij de release van Pokémon Scarlet en Violet met slecht nieuws naar buiten; de game zou quasi onspeelbaar zijn door de vele bugs en technische mankementen.

Disclaimer: voor jullie de hooivorken en brandende toortsen uit kast halen; ja, ik ben me bewust van de vele video’s en getuigenissen rond de technische problemen. In deze review ga ik echter uit van mijn ervaringen en die vallen eerlijk gezegd behoorlijk goed mee.

Pokémon Scarlet/Violet zijn zijn de eerstvolgende telgen in de klassieke Pokémon-reeks nadat we vorig jaar verwend werden met een zijsprongetje onder de vorm van Pokémon Arceus. Scarlet en Violet zouden opnieuw het typische elan van de reeks volgen met de typische gym battles en verhaallijn, maar aangevuld met open-world elementen uit Arceus en de Wild Area uit Sword en Shield. Het idee van een open-world game in het Pokémon-universum is de stoutste droom van iedere twintiger en dertiger die met de game opgroeide. Het concept klonk alvast veel belovend.

Waarom Wel?

Open spelwereld

Laat me beginnen met één van de meest spraakmakende veranderingen in de Pokémon Scarlet en Violet; de open wereld! Voor het eerst in de geschiedenis van de franchise kunnen we gaan en staan in de game waar en wanneer we dat willen. We komen terecht in de Paldea-regio; een gigantisch eiland met een grote variëteit biotopen met centraal het startpunt van de game. Dat startpunt is namelijk de school waar je als jonge knaap beslist te gaan studeren. Wanneer de directeur je thuis komt ophalen en je voor het hartverscheurende starter-dilemma zet, gaat de game echt van start.

We komen in een sneltempo in aanraking met allerhande verhalen die we uiteindelijk kunnen distilleren tot drie hoofdverhalen. Enerzijds heb je het typische pad waarbij gym battles centraal staan. Daarnaast heb je klasgenoot Arven die koste wat kost de geheime Herba Mystica-kruiden wil verzamelen om z’n doodzieke hond te redden. De kruid worden bewaakt door zogenaamde Titan-Pokémon; extreme varianten van Pokémon die de kruiden liefst voor zichzelf houden. Last but not least heb je Team Star; de Scarlet- en Violet-variant van Team Rocket. Uiteindelijk gaat het over een troepje pubers die maar al te graag wat rebelleert en daarbij enkele basiskampen in de wereld heeft opgezet. Jij moet de kampen zien te ontmantelen door de respectievelijke leiders bij de kraag te vatten.

Hoe je de drie verhaallijnen aanpakt kies je helemaal zelf. Mix je de drie door elkaar? Fine! Focus je eerst op de gym battles? Ook goed! Haal je voldoeningen door gewoonweg in de wereld rond te dwarrelen en shiny Pokémon te verzamelen? Oké! Het idee van de verschillende verhaallijnen en het verwijderen van de harde locks in een game vind ik bijzonder leuk; persoonlijk verken ik maar al te graag in dit soort games. Hoewel het concept wel goed in elkaar zit, moet ik toegeven dat de uitvoering misschien wat minder is. Zo kun je effectief iedere gym van bij het beginnen aanvatten, al is er geen level scaling aanwezig waardoor je eens goed op je doos krijgt. Het pad is dus eigenlijk al min of meer uitgestippeld voor jou, al moet je zelf nog zien uit te vogelen hoe de touwtjes aan elkaar werden geknoopt.

Auto Battle-feature

Nog zo’n heerlijk extra in Pokémon Scarlet is voor mij de Auto Battle-feature. Voor het eerst kan ik met andere Pokémon vechten, zonder dat ik een turn-based gevecht terechtkom. Met de Let’s Go-knop haal ik mijn favoriete Pokémon uit zijn bal waarna hij mij trouw volgt en daarbij automatisch andere Pokémon aanvalt. Eens gewonnen plukt mijn Fuecoco proper de gedropte materialen op die ik later in de game kan gebruiken. Het is een simpele feature, maar getuigt van een luisterend oor voor de fans.

Want deze Auto Battle-mogelijkheid maakt het bijvoorbeeld stukken makkelijker om op shiny Pokémon te jagen. De sleur om eerst enkele Pokémon te verslaan alvorens jouw gelukskansen omhoog te krikken, werd in Pokémon Scarlet en Violet een stuk eenvoudiger.

Nog zo’n stille getuige van dat luisterend oor zijn de minder opdringerige Pokémon trainers op het veld. Waar de opgedrongen gevechten in voorgaande games veelal mijn oren uitkwamen, ga ik hier af en toe pro-actief een trainer opzoeken om de battle aan te gaan. Niet noodzakelijk om mijn Pokémon te trainen, maar eerder voor de beloningen die de mannen in maatpak aan de Poké Centers jouw geven bij het vernederen van enkele trainers.

Er valt heel wat te beleven

Als reviewer probeer je iedere aspect van een game onder handen te nemen. Bij deze Pokémon Scarlet was dat voor mij persoonlijk een hele uitdaging. Zo ging ik aan de slag met alle drie de verhaallijnen, al is dat slechts een fractie van wat er te beleven valt in de game. Zo heb je bijvoorbeeld het concept ‘shiny hunt’ waarbij je een shiny variant van een Pokémon probeert te vangen. Eigenlijk is het één groot kansspelletje waarbij je een naald in een hooiberg zoekt. Desondanks te minieme kansen is en blijft dit een leuk tijdverdrijf in de game, zeker gezien de Pokémon echt ronddwalen in de omgeving en je dus een shiny Pokémon écht kunt spotten.

Er is echter nog veel meer te beleven; Gimmighoul Coins zoeken, eieren uitwandelen, de perfecte Pokémon vangen en daar mee verder kweken of gewoonweg de omgeving verkennen en jouw Pokédex vervolledigen. Ik heb daarbij ook het gevoel dat alle Pokémon verkrijgen deze keer complexer is dan ooit. Er zijn namelijk enkele behoorlijk creatieve manieren om enkele Pokémon te evolueren; gaande van het verzamelen van Gimmighoul Coins tot het uitlaten van een Pokémon in de Lets’s Go-modus. Last but not least heb je voor het eerst ook de coöperatieve modus in de game. Naar mijn mening niet echt een toegevoegde waarde, maar de mogelijkheid om een beperkt aantal zaken samen te doen is aanwezig.

Waarom Niet?

Technische mankementen, maar niet overdrijven hé…

Nintendo en Game Freak hebben hun excuses aangeboden voor de performantie- en stabiliteitsproblemen in de game. Meer zelfs; de game lag nog maar net in de rekken of de eerste negatieve reviews en fail compilations staken de kop op. Zo werd er gesproken over een memory leak die ervoor zorgt dat de game na enkele uren spelen gewoonweg alle werkgeheugen van de Switch innam, waardoor je het spel wel moest herstarten. Ook frequente crashes, veelvoorkomende glitches en tonnen bugs zouden deel uitmaken van het pakket aan technische mankementen.

Eerlijk gezegd ben ik wel blij dat ik de reviews doornam alvorens aan de game te beginnen; ik verwachtte namelijk een draak van een game. Maar wat bleek? De game is wel degelijk speelbaar. In mijn speelsessies kwam het bijvoorbeeld nog nooit tot een crash. Wel zag ik geregeld een drop in framerates en zag mijn personage er soms wat vreemd uit door een glitch. Vervelend? Dat wel. Een onspeelbare game? Helemaal niet naar mijn mening. Ik speel overigens op een Nintendo Switch; een console waar performantie en bloedmooie graphics even aan de kant wordt geschoven voor meeslepende franchises en gezellige avondjes in de zetel.

Don’t get me wrong; ik praat de gebrekkige technische prestatie niet goed. De geruchten rond een onspeelbare game werk ik daarentegen graag de wereld uit. Het is allemaal zo slecht nog niet en ik ben er overigens van overtuigd dat Nintendo alles in het werk stelt om enkele patches zo snel mogelijk door te voeren. De eerste werd daarbij op het moment van schrijven gereleaset.

Vals gevoel van vrijheid

Zoals eerder vermeld krijgen we in deze Pokémon Scarlet voor het eerst een open wereld voorgeschoteld. Dat is vooral leuk als je er op uit wil trekken met Koraidon en alle delen van Paldea wil verkennen. De verhaallijnen stippelen echter een pad uit die niet zo vrij is als het doet uitschijnen. Je kunt hier en daar bijvoorbeeld de volgorde van enkele gyms omwisselen, al vat je bepaalde activiteiten maar beter aan als je een zeker niveau van Pokémon in jouw party hebt zitten.

Bepaalde regionen bezoeken doe je zelf ook maar beter eens je voldoende sterke Pokémon in jouw party hebt. Het feit dat je pas Pokémon van een bepaald niveau kunt vangen eens je bepaalde gym leaders hebt verslagen, draagt ook bij tot die vorm van valse vrijheid. Waarom gewoonweg niet de niveau’s van alle Pokémon schalen denkt een mens dan? Al moet ik daarbij de bedenking maken; where is the challenge in that?

Tera Pokémon, zucht…

Bij de release van Pokémon Sun en Moon fronste ik reeds de wenkbrauwen bij het zien van de Alola-Pokémon. Bestaande Pokémon werden in een nieuw jasje gestoken; wat op niet erg veel enthousiasme van mezelf kon rekenen. Met Pokémon Sword en Shield werd daar een schepje bovenop gedaan met zogenaamde Dynamax Pokémon. Het Dynamax-fenomeen zorgde er namelijk voor dat Pokémon de grootte van wolkenkrabbers konden aannemen; iets wat volgens mij niet echt strookt met het concept van pocket monsters, jawel, Pokémon. Met Tera Pokémon in Scarlet en Violet bewijzen ze bij Game Freak dat ze draad helemaal kwijt zijn.

De Terastal-mechanic zorgt ervoor dat jouw Pokémon veranderen in Swarovski-beeldjes en daarbij een ander type kunnen aannemen. Een overbodige toevoeging; tot daaraan toe. Jammer genoeg worden de Tera-raids in mijn strot geramd waardoor er geen ontkomen aan is. Ik wil gewoon old school, doodgewone Pokémon vangen. Is dat nu zoveel gevraagd?