“Signalis is een ode aan de Resident Evil games op PS2”

Het valt onmiddellijk op dat de nieuwste game van tweemans studio Rose-Engine veel inspiratie haalt uit één van de langstlopende horror franchises op console: Resident Evil. Het is een ode aan het survival horrorgenre uit het lang vervlogen PS2 tijdperk. In die mate zelfs dat je zou zweren dat Signalis een retro-game is. Angsthazen mogen deze review alvast overslaan. Durvers, lees gerust verder.

Waarom Wel?

Cyberpunk en horror

Je neemt de controle over Elster, een vrouwelijke Replika technicus. Wanneer ze ontwaakt uit haar cryostatis, blijkt haar ruimteschip te zijn neergestort. En de piloot, de enige andere persoon aan boord, is verdwenen. Wanneer ze op onderzoek gaat, stoot ze op een verlaten heropvoedingscentrum vol vreemde en vijandige schepsels. Gedreven door een belofte die ze maakte aan haar overleden partner zet ze moedig haar reis verder. Tijdens haar zoektocht zal ze niet alleen meer te weten komen over haar onfortuinlijk lot, maar ook over haar eigen raadselachtige verleden. Het is moeilijk om zonder spoilers dieper in te gaan op het verhaal, dus laten we je graag de rest van deze thriller zelf ontdekken.

Signalis mengt succesvol verschillende genres met mekaar. Cyberpunk is de meest voor de hand liggende. De Replika’s zien eruit alsof ze net uit een anime zijn gestapt, vooral Ghost in the Shell en Gantz lijken de voornaamste visuele inspiratiebronnen. Het leveldesign doet dan weer denken aan de klassieke horrorfilm The Thing met zijn bevroren poolkappen en desolate ijslandschappen maar ook met die godverdomse claustrofobische gangen. Er zitten hints in van een dystopische wereld in de talrijke, op Sovjetpropaganda gebaseerde, posters die je doorheen de vervallen gebouwen zal aantreffen. De game breekt geen potten op vlak van originaliteit maar steelt wel de beste elementen uit de allerbeste horrorfilms en games.

Less is more

Als het op zijn schrikmomenten aankomt, kiest de Signalus voor de aanpak van minder is meer. En dat is mede dankzij de pixel art stijl waarin de game is getekend. Niet alle details zijn even duidelijk maar wat de horrorgame mist aan visueel vernuft maakt hij ruimschoots goed aan onvervalst terreur. Het neemt de beproefde formule van de survivalhorror, je weet wel: weinig ammo, kleine inventory, beperkte bewegingsvrijheid en gaat daar voluit voor. Rose-Engine laat zijn spelers duidelijk weten: ‘Hey, dit werkte twintig jaar geleden, dus waarom zouden wij er iets aan veranderen?’

Ook het typische puzzelen uit de Resident Evil games maakt een groot deel uit van de gameplay. Eindeloos gangen doorkruisen op zoek naar een sleutel of een moerbout hoort er nu eenmaal bij. Maar Signalis voegt er wel een angstaanjagende dimensie aan toe. De vijanden die je eerder verslagen hebt, zijn namelijk niet echt dood. Ze zakken als een pudding in mekaar om dan op de meest onverwachte momenten weer tot leven te komen. De spanning gaat alvast maal duizend de hoogte in en opnieuw eenzelfde gang doorkruisen blijft een gevaarlijke onderneming.

Het save systeem is een exacte kopij van de Resident Evil games. Er is één kamer per level waar je, in plaats van op een typemachine, je game savet op een oude computer. Je extra items kan je droppen in een crate waarvan de inhoud in elke save room beschikbaar is. Ook het herkenbare combineren van items is in Signalis overgenomen. Ammo voeg je samen met een wapen. Healing items voeg je aan mekaar toe om er dan een sterkere versie van te maken. Het voelt aan alsof je deze game al eens gespeeld hebt en laat dat nu net de grootste zwakte zijn van deze overwegend sterke videogame.

Waarom Niet?

Vernieuwing nodig

Signalis struikelt soms over zijn eigen complexiteit. De cyberpunk termen vliegen je om de oren en het is oh zo makkelijk om ingesneeuwd te raken onder een lawine van namen en termen. Bovendien doet de game er bijzonder weinig aan om er enig licht op te schijnen. Het puzzelwerk geldt ook voor het verhaal: er wordt verwacht van de speler dat hij de lege vakken zelf opvult. Sure, het is een uitdrukking van de mentale toestand van Elster, maar het zorgt voor onnodige verwarring.

Maar wat Signalis het meest nodig heeft, is vernieuwing. En dat zit er te weinig in. De game doet op zich niks mis, helemaal niet. Maar het mist wel wat eigentijdse toevoegingen. Bij Capcom hadden ze al snel begrepen dat de RE-formule niet voor altijd zou werken. Dat de technologie beter zou worden en dus het survival horrorgenre mee moest.

Het bewijs daarvan zijn de uitstekende Resident Evil remakes. Ze behouden de kern van wat Biohazard (zo heet Resident Evil in Japan) zo goed maakt en transformeren dat naar 2022. Daar slaat Signalis niet in, die blijft als het ware steken in het verleden.

Oude mannenpraat

Ouwe venten kijken vaak terug naar het verleden en deze game leent zich daar perfect toe. Want waar een ode is, is natuurlijk ook het origineel. En voor Signalis is dat Resident Evil, meer specifiek, deel 2. Uitgebracht in 1998 en laaiend enthousiast onthaald door zowel gamers als critics. De horrorgame zou een generatie fans de stuipen op het lijf jagen en talloze sequels krijgen. De éne al wat beter dan de andere. 

Het is dan ook moeilijk om een game als Signalis aan te prijzen wanneer de huidige generatie consoles het simpelweg toe laat om die jaren 90 klassiekers terug te spelen. Het neemt niks weg van alle arbeid en de overduidelijke liefde voor het genre die in deze horrorgame zijn gekropen, maar het stelt wel zijn bestaansreden in vraag.