Dit zijn de 10 beste horrorspelreeksen volgens de PGLS-crew

Doorheen de jaren en decennia hebben er al heel veel reeksen ons de stuipen op het lijf gejaagd. Om Halloween te vieren besproken we met de PGLS-crew welke horrorreeksen ons nog steeds niet loslaten tijdens onze nachtmerries. Er kwamen heel wat namen naar boven die door meerderen als iconisch bestempeld werden. Ik verzamelde de suggesties van onze crew en goot ze naar mijn eigen mening in een top tien.

Het nadeel aan een top tien is dat er maar tien plaatsjes zijn. Onherroepelijk zijn er dus enkele klassiekers die de lijst net niet gehaald hebben. Toch is er binnen de crew ook liefde voor de gruwel van Condemned, Eternal Darkness en Amnesia. We hadden het ook over toppers zoals Alan Wake en Little Nightmares maar besloten dat deze net teveel thriller in plaats van horror waren.

10. Clive Barker’s Undying

We beginnen m’n top tien met een absolute cult classic (en dus geen effectieve reeks) die vooral bij Praga en Auron hoog aangeschreven staat. Bekroond auteur Clive Barker schreef het verhaal voor deze paranormale bibbergame waarin we afzakken naar 1923. We volgen een Ierse paranormale onderzoeker die afzakt naar het landhuis van een vriend waar het gras afrijden niet het enige grote karwij is. Occulte activiteiten en onverklaarbare vloeken teisteren de familie Covenant.

Deze FPS geeft je een gamma aan wapens maar vertrouwt ook zwaar op magische spreuken en krachten. Er zijn light-RPG mechanics en grotere puzzels om op te lossen. De reviews waren destijds uitmuntend maar bij het publiek sloeg Undying nooit aan. De verkoopcijfers vielen tegen, de sequel werd stilletjes vergeten. Allemaal ingrediënten om de cultstatus des te meer te versterken.

9. F.E.A.R.

In tegenstelling tot het gevoel van weerloos te zijn zonder vuurwapens, speciale krachten of andere perks koos F.E.A.R. ervoor om je erop los te laten knallen. Als lid van de First Encounter Assault Recon heb je in deze FPS een groots arsenaal én de mogelijkheid om de tijd te vertragen. Het zal nodig zijn want jouw team neemt het op tegen paranormale dreigingen. Het paranormale jonge meisje Alma werd symbool voor de psychologische horror.

Zelfmoorden, hallucinaties en bloederige slachtpartijen waren constante dreigingen. Vier jaar na het origineel van 2005 volgde met Project Origin de sequel. Nog eens twee jaar later werd de trilogie afgewerkt. F.E.A.R. behoudt een cultstatus en toont aan dat we zelfs met raketwerpers, kanonnen en miniguns in de handen nog steeds kunnen trillen en beven. Kleine meisjes in witte jurken zijn eng.

8. Alone In The Dark

Volgens velen is Alone In The Dark de voorvader van wat uiteindelijk survival horror zou worden. Een belangrijke inspiratie voor reeksen zoals Resident Evil. De originele game uit 1992 staat in het Guinness World Records boek als eerste 3D survival horror game. Edward Carnby zat vast op de zolder van Derceto Manor en zou doorheen de jaren héél veel monsters in de ogen kijken.

In ’93 en ’94 kreeg AITD twee opvolgers die meer actie en vuurgevechten in de mix brachten. Na de eeuwwisseling bracht The New Nightmare een verse portie gruwel die bleef plakken. Toch zakte de reeks volledig weg na de opkomst van nieuwe goden. De reboot Inferno in 2008 werd neergesabeld, net als Illumination in 2015. THQ Nordic is nu druk bezig met een nieuwe poging voor een eerste goéde game in het donker in meer dan twee decennia.

7. Alien: Isolation

Opnieuw een zeer korte horrorreeks van welgeteld maar één game. Na meerdere shooters met wisselend succes was het aan Creative Assembly om Alien een horror-makeover te geven die zou inslaan als een buitenaardse bom. Amanda Ripley onderzoekt de verdwijning van haar mama Ellen (de badass van de film uit 1979) aan boord van het ruimteschip Sevastopol. Ze is helaas niet alleen. Één xenomorph zou je een hele game lang angst inboezemen.

Isolation bracht in 2014 horror waarbij je grotendeels zonder verweer probeerde te overleven tegen één groteske alien. De geweldig ingenieuze en slimme AI zorgde voor een kat-en-muisspel dat continu de spanning op maximum hield. De retro-sci fi look bleef enorm trouw aan de films. Fans van de reeks hadden éindelijk hun magnum opus, hun kers op de taart, hun gruwelijke crème de la crème. De ontlading wanneer je eindelijk die vlammenwerpen in handen kreeg deed deugd.

6. The Dark Pictures (+ Until Dawn & The Quarry)

Technisch gezien is dit méér dan één reeks maar iedereen snapt wel waarom ik ze samenraap. Supermassive Games bracht in 2015 een zeer verse horrorervaring met Until Dawn. Men sprak over een half-game half-film waarbij jouw beslissingen het lot bepaalden van een vriendengroep op een besneeuwde berg. Het grote succes van deze slasher-horror bracht The Dark Pictures op gang, dat dit najaar met The Devil In Me aan z’n vierde telg toe is.

Tussendoor zagen we ook The Quarry verschijnen met andere details maar hetzelfde principe. Breinbrekers qua beslissingen tussen verschillende horrors bepalen het lot van meerdere hulpeloze zielen. Supermassive balanceert tussen sfeervolle ongemakkelijkheid en meestal geslaagde jumpscares. Mijn persoonlijke favoriet blijft Little Hope uit 2020. Wie in VR wil griezelen kan met Until Dawn: Rush Of Blood gillen tot de stembanden schor zijn.

5. Outlast

Het leven van journalist Miles werd er niet makkelijker op toen hij een tip over gruwelpraktijken volgde tot bij Mount Massive Asylum. Gewapend met enkel je camera ging je als speler op zoek naar de waarheid achter de horrorpraktijken. Het werd een zenuwslopende tocht waarbij je steeds dichter tegen de krankzinnigheid kwam. Enige mogelijkheden om je te verdedigen waren er niet. Je kon enkel vluchten of je verstoppen, en hópen dat je genoeg batterijen voor je nachtkijker vond.

Outlast bracht de “geen verweer”-aanpak in 2013 vooraleer deze zo cool en veelgebruikt werd. Zonder wapens voelde de nachtmerrie als gewone sterveling extra intens. Prequel Outlast: Whistleblower bracht meer van dezelfde geslaagde horror. Sequel Outlast 2 toonde dat developer Red Barrels geen eendagsvlieg was. Onze angst voor satanistische cults is er niet minder op geworden. Later dit jaar moet The Outlast Trials ons opnieuw psychologisch uitputten.

4. Silent Hill

Ieders favoriete dorp voor wie houdt van mist, angst en onbenoembare gruwel. Sinds 1999 houdt het dorp gekwelde zielen stevig in een wurggreep. Vermiste dochters, overleden vrouwen en anderen sturen mysterieuze berichten vanuit het dorp naar hun geliefden. Zelden leidt het tot iets goeds. Na drie toppers had de reeks z’n iconische status te pakken. Nadien ging het geleidelijk aan minder, met als achtste main entry Downpour in 2012. Het dorp trok steeds minder bezoekers.

In 2014 leek de reeks weer glorieus herboren te worden. De demo P.T. verkreeg in geen tijd een absolute cultstatus. Zelden waren we zo bang in een op het eerste zicht ordinair huis. De first person horror demo leidde tot de aankondiging van Silent Hills. Het project van Hideo Kojima zou een jaar later geschrapt worden na interne strubbelingen. De voorlopig laatste grote horror van Silent Hill is dat we hun grootste project nooit te zien kregen.

3. The Evil Within

Shinji Mikami is een man die elke horror liefhebbende gamer zou moeten doodknuffelen. Hij lag als director aan de basis van het ontstaan van Resident Evil in 1996. Een kleine 18 jaar later zou hij in 2014 een nieuwe gruwelwereld opzetten met The Evil Within. Detective Sebastian onderzoekt een massamoord in Beacon Mental Hospital. Nadat hij bewusteloos wordt geslagen komt hij in een wereld vol gruwel, gore en mysterie terecht. Drie jaar later was The Evil Within 2 wat mij betreft nóg sterker.

Het mysterie omtrent de gebeurtenissen was enorm aantrekkelijk. De games waren ook onverbiddelijk qua survival-mechanics. Één kogel missen kon later fataal blijken. De gevarieerde locaties, vijanden en verschillende angsten hielden het concept constant vers. Het meeslepende verhaal maakte de bibbercocktail helemaal af. The Keeper was een boss fight die niemand onberoerd liet en zelfs Pyramid Head trots zou maken.

2. Resident Evil

Al meer dan een kwarteeuw bezorgt Resident Evil ons de daver op het lijf. Het belang van deze reeks voor horrorgames (en gaming in het algemeen) mag niet onderschat worden. Vanaf de eerste zombie die in 1996 zo onheilspellend z’n hoofdje omdraaide in Spencer Mansion had de reeks ons te pakken. De survival horror was jaren dé maatstaf, tot de reeks in 2005 zichzelf heruitvond met Resident Evil 4. Deze game blijft één van dé beste horrorgames ooit, overgoten met een mooie adventure-saus.

In 2017 herhaalde Resi z’n truc door ditmaal first person voluit voor survival, spanning en stress te kiezen in Resident Evil 7: Biohazard. De engheid kwam weer volop op de eerste plaats. Van Albert Wesker tot Nemesis en Lady Dimitrescu, de reeks wist altijd larger-than-life vijanden te kweken. Met 27 games op de teller en meerdere films en boeken is dit de grootste horrorfranchise die iedereen doet trillen. Resi verdient eigenlijk evenzeer de eerste plaats, mocht het niet zijn voor…

1. Dead Space

Een noodsignaal vanop het ruimteschip USG Ishimura veranderde in 2008 alles in de wereld van horrorgames. Het gruwelijke avontuur van Isaac Clarke, zoiets hadden we nog nooit gezien. De intense akelige sfeer die je nooit losliet. Een game zonder HUD waarbij de sfeer constant op “ondraaglijk” stond. Gruwelijke necromorphs die van overal konden aanvallen. Qua graphics, audio, verhaal en survival horror mechanics was er een nieuwe maatstaf. Die lag nu nóg hoger in de ruimte.

Voor vele journalisten (mezelf incluis) blijft Dead Space één van de beste games ooit gemaakt. Psychologische horror, survival én gore: dit was de full package. Drie jaar later volgde een even sterke nachtmerrie met Dead Space 2. De cultreeks had een onsterfelijke status. EA besmeurde deze legende enigszins met het minder onthaalde Dead Space 3 en daaropvolgend de plotse dood van de reeks. De hemel klaart nu eindelijk weer op voor de fans (of kleurt hij juist bloederiger dan ooit?) met de aankomende DS-remake én The Callisto Protocol van het zieke brein van Glen Schofield.