“The Beasts of Burden is het beste deel uit de Voice of Cards-trilogie”

Met The Beasts of Burden zit de Voice of Cards-trilogie aan zijn, helemaal juist, derde deel. Werd dit meer van hetzelfde of slaagden de ontwikkelaars er toch in om wat nieuwigheden uit hun toverhoed te, hoe zal ik het zeggen, te toveren?

Waarom Wel?

Van bordspel naar videogame

Voor wie The Isle of Dragon Roars en The Forsaken Maiden heeft overgeslagen, is er goed nieuws. Je hoeft die games niet gespeeld te hebben om met deel drie aan de slag te kunnen. Fans mogen dus gerust deze paragraaf overslaan. Voor de nieuwkomers vat ik nog even kort samen wat het concept van de Voice of the Cards games nu net inhoudt.

Alle elementen in Voice of the Cards worden weergeven via…wacht er op…hier komt het…speelkaarten. De game ziet eruit als een klassieke tabletop game (ook gekend als een board game) maar speelt eerder als een klassieke RPG. De verteller – in dit deel zorgt een zoetgevooisde dame voor het stemmenwerk – praat de hele game aan mekaar. Er zijn dus geen afzonderlijke stemmen per personage. Het is de dungeon master die als het ware een boek voorleest en zo de speler door de game leidt.

De actie speelt zich af op een speelbord waarbij de speler zijn pion verschuift. Je hoeft geen dobbelstenen te rollen, je kan vrij bewegen. Maar de fog of war belemmert je echter wel om te grote sprongen te maken én om er wat spanning in te houden natuurlijk. De combat volgt de klassieke set-up van een turn-based RPG. De helden vechten tegen de monsters en om de beurt cast een personage zijn spell. Op het einde van het gevecht volgt de zuurverdiende loot en zo werk je dus de hele game af.

Nieuwe personages in oude formule

Net zoals deel één en deel twee speelt The Beasts of Burden zich af in een magische wereld gevuld met personages die weggelopen lijken uit een Final Fantasy game. Dat is niet verwonderlijk als je weet dat de developer niemand minder is dan het Japanse Square Enix. Ditmaal vergezellen we een jonge meid die uit is op wraak. Nadat haar hele dorp wordt platgebrand ontmoet ze een jonge kerel. Onze held en heldin lijken een gemeenschappelijk verleden te hebben en besluiten om samen op jacht te gaan naar de snoodaard die hen zoveel leed bezorgde.

Op hun reis zullen ze naast kleurrijke metgezellen ook formidabele vijanden tegenkomen. En het is net in zijn personages dat de sterkte ligt van The Voice of the Cards 3. Voor de derde keer is dat dankzij meesterverteller Yoko Taro, gekend van onder andere de Nier games en Final Fantasy XIV. Zijn typisch deprimerende vertelstijl gemixt met volwassen humor is ook hier weer een winnende combinatie.

De game slaagt er net zoals zijn voorgangers in om op zeer korte tijd sympathie voor al zijn personages op te wekken. En ik had een oprecht fijne tijd om samen met deze bende op pad te gaan.

Monsterkaarten

De gameplay van tVotC 3 is nagenoeg ongewijzigd ten opzichte van zijn voorgangers, op één belangrijk detail na: het is vanaf nu namelijk mogelijk om monsterkaarten te verzamelen. Je kan ze winnen door het respectievelijk monster te verslaan. De kaarten komen in verschillende gradaties van één tot vijf sterren. Waarbij het hoogste aantal sterren voor betere stats zorgt.

Meer dan voorheen beïnvloedt dit de manier waarop je de game speelt. Skills dienen op mekaar te worden afgestemd zodat het juiste personage op het juiste moment de juiste skill kan gebruiken. Dat levert heel wat mogelijkheden om te experimenteren met verschillende skills én verschillende line-ups. Een leuke maar ook zeker noodzakelijke toevoeging. Want op de Voice of the Cards formule zit na drie games wel wat sleet op.

Waarom Niet?

Te weinig vernieuwing

Ondanks zijn leuke personages en knap design ontbreekt het Beasts of Burden aan vernieuwing. Het houdt het midden tussen een boardgame en een RPG maar slaat er niet in om beide eer aan te doen. Te vaak vroeg ik me af of het niet leuker zou zijn om gewoon een fysiek spel van Voice of the Cards te spelen? Met mijn maten, rond tafel met een zak chips in de ene hand en een gekoeld biertje (of als je nog niet meerderjarig bent een colaatje) in de andere.

Het verzetten van een pion is erg verouderd en bovendien een gimmick die, net zoals de kaarten zelf, snel zijn kracht verliest. Zeker wanneer je geen dobbelsteen hoeft te werpen. Maar het zijn de random combat encounters die hemeltergende proporties aannemen. Elke vier of vijf vakjes word je aangevallen.

Dat klinkt voor grinders onder ons waarschijnlijk als het paradijs maar voor alle andere werkt dat vooral op de zenuwen. Het haalt het tempo uit een game die sowieso al erg traag is. Het is een probleem dat zich al voordoet sinds de eerste game en waar Square Enix niks lijkt aan te willen doen.

(te) Klassieke aanpak

Als RPG is de game erg klassiek en het is dan ook verwonderlijk dat Square Enix niet in eigen huis is gaan kijken om die ervaring te stroomlijnen. Zo is er geen mogelijkheid om presets in te stellen, iets wat de combat minder monotoon zou maken overigens. Na een aantal uurtjes zag elk gevecht er hetzelfde uit: defense down met champ 1, atk up met champ 2 en klappen met champ 3. Dat wordt echt heel saai nadat je diezelfde kaarten honderd keer na mekaar hebt gespeeld.

---