“The Last of Us Part I is hét perfecte voorbeeld hoe een remake moet zijn”

The Last of Us is misschien wel de allerbeste single player game die ooit werd gemaakt. Het kunstwerkje van Naughty Dog werd intussen door miljoenen mensen gespeeld en liet niemand onberoerd. De opvolger uit 2020 vond ik zowaar nog beter maar werd door velen als slecht onthaald wegens de gewaagde keuzes in de verhaallijn. Het origineel uit 2013 kreeg een dik jaar na de launch al een remaster voor PlayStation 4.

Nu, meer dan negen jaar later, is de tijd aangebroken voor een remake. Een remake van een game die tot op de dag van vandaag nog steeds staat als een huis. En een remake maken van een game die een godenstatus heeft bereikt, houdt altijd risico’s in. Heeft Naughty Dog zichzelf met deze remake verbrand of hebben ze zich andermaal overtroffen? Deze review biedt antwoord.

Waarom Wel?

Een perfecte remake

De woorden remaster en remake mogen qua schrijfwijze dan wel op elkaar lijken, de twee worden vaak door elkaar gehaald maar hebben een totaal andere betekenis. Bij een remaster krijgt de game betere texturen, een hogere resolutie en/of verbeterde frame rates. Dit omdat er intussen een nieuwere console op de markt is gekomen die games op grafisch vlak beter tot hun recht laat komen.

Bij een remake wordt een game volledig vanaf de grond opnieuw opgebouwd. De verhaallijn is meestal het enige dat overeind blijft. The Last of Us Part I is een remake. Een remake met respect voor de originele game maar die aanvoelt als een volledig nieuwe ervaring door implementatie van moderne gameplaymechanismen waarover de PlayStation 5 en de DualSense Controller beschikken.

Het begint al bij de graphics

Laat ons beginnen met de graphics. Als speler heb je zoals bij de meeste PlayStation 5-games de keuze uit ‘beeldkwaliteit’ en ‘prestaties’. Met beeldkwaliteit wordt de game afgespeeld in native 4K-resolutie en wordt er gemikt op 40 frames per second (fps). Met prestaties, de keuze die ik heb gemaakt, speel je het spel in dynamische 4K-resolutie en wordt er gemikt op 60 fps.

Aan elk detail is gewerkt. Kogelinslagen zijn hyperrealistisch, zowel op personen als gebouwen. Headshots voelden nog nooit zo bevredigend aan. Bekende locaties uit de game zagen er nog nooit zo prachtig uit. Licht en schaduwen komen levensecht over. Elk personage werd volledig herwerkt.

Dit alles zorgt voor een sfeer die echter aanvoelt dan ooit tevoren. Ik heb meermaals met open mond naar mijn scherm gestaard door de grafische pracht van deze game. Het leek bij momenten wel alsof ik nu al naar de aankomende HBO-serie aan het kijken was. The Last of Us Part II op PlayStation 4 zag er al fenomenaal uit. The Last of Us Part I doet zowaar nog veel beter.

Tempest 3D AudioTech

Ook op vlak van audio heeft de game de nodige verbeteringen meegekregen. Zo wordt er ten volle gebruikt gemaakt van de Tempest 3D AudioTech van de PlayStation 5 waardoor je kan genieten van rijkere soundscapes, intensere gevechten en een overweldigende gameplay.

En dan is er natuurlijk nog de DualSense Controller. Haptische feedback wordt ondersteund voor elk wapen. De volledige omgeving in The Last of Us Part I komt tot leven door je controller. Bijvoorbeeld wanneer er in de verte een truck voorbijrijdt, voel je dit tot leven komen doordat je controller op een subtiele manier begint te trillen.

Adaptieve triggers zorgen voor weerstand en terugslag wanneer je bijvoorbeeld gebruik maakt van jouw boog of vuurwapen. De functies van de DualSense Controller zorgen voor een volledige onderdompeling in de game.

Extra’s bieden meerwaarde

Niet alleen op vlak van graphics en audio is The Last of Us Part I vernieuwend. Naughty Dog heeft samen met de community een aantal verzoeken van de fans verwerkt in de remake. Te beginnen met een enorm aantal aan toegankelijkheidsopties. Meer dan zestig om precies te zijn. Zo zijn er onder andere heel wat visuele hulpmiddelen en opties voor mensen die last hebben van motion sickness. Ik kan me inbeelden dat dit heel wat tijd en moeite heeft gekost om deze opties in de game te implementeren. De boodschap van Naughty Dog is hiermee duidelijk: The Last of Us Part I is voor iedereen.

Een andere toevoeging aan de remake zijn nieuwe spelmodi zoals permanente dood en een speedrun modus. Bij permanente dood kies je ervoor om telkens wanneer je sterft de game niet te hervatten bij het laatste opslagpunt, maar helemaal vanaf het begin van de game. Wie dit een beetje te sadistisch vindt, kan er ook voor kiezen om te herstarten aan het begin van de akte (gemiddeld 2-3 uur speeltijd per akte) of aan het begin van het hoofdstuk (gemiddeld 30-60 minuten speeltijd per hoofdstuk).

De permanente dood modus is dus een absolute meerwaarde voor gamers die willen oefenen voor een speedrun. Je records van het speltype speedrun kan je overigens bekijken in de speedrunsamenvatting. Hier worden jouw beste tijden opgeslagen voor elk niveau (supermakkelijk, makkelijk, normaal, moeilijk, overlever en genadeloos).

Spelen én herspelen is de boodschap

Wie de meest recente games van Naughty Dog gespeeld heeft, weet dat er in het hoofdmenu heel wat extra’s te unlocken zijn zoals conceptuele vormgeving, modellen van personages, rendertypen en gameplay-aanpassingen. Om deze extra’s te unlocken, heb je punten nodig. Deze verzamel je door in het spel verzamelvoorwerpen te vinden, trofeeën te verdienen en de game uit te spelen op een hogere moeilijkheidsgraad. Vooral de conceptuele vormgeving vond ik interessant omdat je deze van de originele The Last of Us kunt vergelijken met deze van de remake.

Maar hier stopt het niet op vlak van extra’s. Met je verdiende punten kan je ook een kijkje nemen achter de schermen bij de totstandkoming van The Last of Us en kan je luisteren naar vier afleveringen van de officiële podcast die telkens een uur duren. Al deze dingen bieden dus nog eens uren extra kijk- en luisterplezier die bij vele fans in de smaak zullen vallen.

Na het uitspelen van The Last of Us Part I heb je dus meer dan redenen genoeg om aan een volgende playthrough te beginnen. Voor de ene zal dit zijn voor meer uitdaging, voor de andere om meer punten te verzamelen om zo alle extra’s binnen te lijven.

Cash grab my ass

Hooguit vijf minuten na de aankondiging van The Last of Us Part I stond het internet al in rep en roer. Links en rechts kon je de woorden cash crab lezen. Mij lijkt het alleszins voorbarig om te spreken over een cash grab wanneer er enerzijds nog maar weinig details bekend zijn over de game en anderzijds wanneer je de remake nog niet eens gespeeld hebt.

In eerste instantie liet ik deze hele discussie aan mij voorbijgaan want over het al dan niet zijn van een cash grab beoordeel ik pas na het spelen van een game. En nu ik het spel volledig gespeeld heb, kan ik in alle eerlijkheid zeggen dat er van een cash grab allerminst sprake is. Dit is niet zomaar een projectje van een aantal maanden geweest maar is vergelijkbaar met het ontwikkelen van een nieuwe game. Ik wil niet weten welk prijskaartje er hangt aan de ontwikkeling van The Last of Us Part I. De liefde die door Naughty Dog in het origineel gestoken werd, is nu evenzeer aanwezig.

Het prijskaartje van 80 euro is een andere discussie. Elke exclusieve PlayStation 5-titel van een AAA-ontwikkelaar kost nu eenmaal 80 euro. Dat is de prijs die Sony hanteert. Demon’s Souls is ook een remake. Het origineel kwam uit in 2009 voor PlayStation 3, dezelfde console waarop The Last of Us werd gelanceerd. Hierover is toch nooit ophef geweest?

Mij lijkt het dat een groot deel van de gamers Part Two van The Last of Us nog niet verteerd heeft en elke mogelijkheid aangrijpt om kwaad te spreken over Naughty Dog. Ik heb er alle begrip voor dat niet iedereen 80 euro wilt betalen voor een spel waarvan ze de hele verhaallijn al kennen. Maar ik kan weinig begrip opbrengen voor het verwijten van een ontwikkelaar die een geweldige remake heeft gemaakt. Wie na het spelen van The Last of Us Part I nog altijd spreekt over een cash grab is gewoonweg van kwade wil.

Waarom Niet?

Arm Europa

Toen de remake van The Last of Us werd aangekondigd tijdens het Summer Game Fest, was ik er als de kippen bij om te kijken of er een eventuele Deluxe Edition of Collector’s Edition te scoren viel. En ja hoor, naast de Standard Edition stond de Firefly Edition te pronken, die voor 100 dollar te verkrijgen was. Helaas moest mijn enthousiasme vrij snel plaats maken voor teleurstelling want deze Firefly Edition is enkel verkrijgbaar in de Verenigde Staten.

Wat had ik graag in het bezit geweest van deze Firefly Edition. Deze omvat naast het spel een limited edition SteelBook display case en vier The Last of Us: American Dream comics. Wetende dat de Standard Edition voor 80 dollar (dus ook 80 euro) verkocht wordt, had ik graag 20 euro meer betaald voor deze leuke extra’s.

De marketingafdeling van Sony dacht hier anders over. Het is trouwens niet de eerste keer dat de Amerikanen een voorkeursbehandeling krijgen. Met de launch van de PlayStation 5 kon elke inwoner van de Verenigde Staten die een PlayStation-account had, uitgenodigd worden voor de aankoop van een PlayStation 5-console via de website van PlayStation-Direct. Dit gaf hun meer kans om sneller in het bezit te geraken van de console die tot op de dag van vandaag nog steeds moeilijk te verkrijgen is. Ook heeft Sony beslist om de prijsverhoging van de PlayStation 5-console niet door te voeren in de Verenigde Staten.

Dit doet natuurlijk geen afbreuk aan de game zelf maar zal voor vele fans toch een grote teleurstelling zijn en misschien wel een reden om de game niet te kopen voor 80 euro. Zij zullen de game waarschijnlijk pas kopen wanneer deze afgeprijsd zal worden omdat het verzamelen van exclusieve items belangrijker is dan het bezitten van een game die ze al meermaals gespeeld hebben. Hopelijk houdt Sony in de toekomst meer rekening met het Europese continent want in Europa is PlayStation nog steeds veel populairder dan Xbox. Dat is in de Verenigde Staten wel anders.

---