“Warhammer 40K: Gladius heeft mijn blik op 4x en turn-based strategy games volledig veranderd”

Is het mogelijk een goeie Warhammer 4x-game te maken? Deze vraag stelde ik mijzelf wanneer ik Warhammer 40,000: Gladius – Relics of War begon te spelen. ‘Explore, Expand, Exploit and Exterminate,’ dat zijn de vier pilaren van een 4X-game. Sid Meier’s Civilization doet het al jaren als de beste. Warhammer 40,000: Gladius – Relics of War probeert een Civilization-achtig 4x-spel te zijn, maar kan maar niet loskomen van het feit dat oorlog eigenlijk het enige is wat er te doen is in het 40K-universum. Gelukkig is het daar wel wreed goed in.

De base game, Gladius, kwam uit in 2018. Intussen werden al tien DLC packs toegevoegd aan de game, wat er voor zorgt dat de community rond dit spel wel heel erg actief blijft. In Gladius heb je de keuze tussen vier verschillende facties: de elite Space Marines, de woeste Orks, de griezelige Necrons en de troepen van Astra Militarum, hoewel ze wel heel hard lijken op de Imperial Guard. Met enkele DLC’s pack breid je het aantal speelbare facties uit van vier naar negen.

Waarom Wel?

Geweldig strategisch oorlogsspel

Gladius is echt een geweldig oorlogsspel. Het voelt fantastisch om beurt na beurt een colonne Space Marines te laten marcheren, gevolgd door dodelijke tanks en enkele Dreadnoughts . Het is een schitterende verfijning van de één-eenheid-per-tegel-gevechten die in de twee meest recente Civ-spellen zijn geïntroduceerd, en het past echt goed bij het 40K-universum. Beslissen hoe ik doelwitten moet aanvallen, flankmanoeuvres uitvoeren om gewonde eenheden uit de vuurlinie te houden en wrede artilleriebarrages en tactieken opzetten, bevredigde bijna altijd mijn honger naar nauwkeurig georkestreerde vernietiging.

Gestroomlijnd om oorlog te voeren

Gladius is gestroomlijnd voor gevechten, en het schittert echt in de weergave van deze gevechten. De eenheden zien er absoluut fenomenaal uit en de animaties zijn leuk om op in te zoomen en naar te kijken. Ik vind het vooral leuk om verschillende eenheden snel in een wachtrij te zetten en te zien hoe hun bewegingen en aanvallen zich zonder pauze afspelen. De soundtrack past echt goed, en geeft een extra dimensie aan de grimmige sfeer. Net als in het Warhammer 40.000-universum draait alles in dit spel om oorlog. De beurten gaan erg snel, maar ik kan me voorstellen dat dat voor een groot deel komt doordat ik tegen AI speel.

Uniek quest-systeem

Als de granaten niet rondvliegen, kun je de overwinning nastreven via een quest-systeem dat elke factie een unieke verhaallijn geeft om Gladius Prime voor zich te winnen. Voor het grootste deel zijn deze quests uitdagend, goed geschreven en hielden ze mijn aandacht met de belofte van antwoorden op de mysteries rond Gladius Prime. Het voltooien van de quests kwam vaak neer op het sturen van een specifieke held naar een bepaalde tegel of het verslaan van een neutraal leger. De eindgevechten die elke questline doet eindigen, waren enorm uitdagend, omdat ik gedwongen werd om, met mijn inmiddels oude en ervaren leger, vele golven van krachtige aanvallers tegen te houden.

Waarom Niet?

Niet noodzakelijk een geweldige 4X-game

Gladius gaat niet erg diep te werk met de vier pilaren van een 4X-game. Er is bijvoorbeeld geen diplomatie en economische handel tussen de facties. Je wijst teams toe aan het begin van het spel, maar de Space Marines zijn niet van plan de Tyranids onder de arm te nemen en over een alliantie te onderhandelen. Je ontwikkelt geen infrastructuur of terravormt in grote mate, tenzij het een ingebouwd onderdeel is van je specifieke factie, en zelfs dan is het enige wat je echt doet af en toe een tegel vrijmaken om stadsuitbreiding mogelijk te maken. Je bouwt geen wereldwonderen, hoewel je wel een “Influence” resource hebt die je kan uitgeven.

Royale schop onder mijn kont

De uren die ik doorbracht in Civ, hebben me niet kunnen voorbereiden op hoe moeilijk Warhammer 40,000: Gladius – Relics of War eigenlijk is. Omdat ik had gehoord dat het spel een tikkeltje brutaal was, speelde ik op de makkelijkste moeilijkheidsgraad. Ik begon op mijn gebruikelijke Civ-manier en stuurde eenheden in verschillende richtingen om te verkennen. Ze stierven. Heel snel. Iedereen wil een stukje van mijn manschappen. Alles en iedereen dood je. De lokale puppies, Kroot Hounds, ze doden je. Vliegende zoemende dingen, ze doden je zeker. Schorpioenachtige wezens die een toren kunnen neerhalen met een zwiep van hun staart, ze doden je, zelfs het verdomde gras (wire weed) is er op uit om je te pakken. Dit alles nog voor je een andere factie bent tegengekomen. Eenvoudige regel: als het beweegt, kan het je doden, als het niet beweegt, kan het nog steeds een poging wagen. Ik heb nog nooit zo’n royale schop onder mijn kont gehad op easy.

---