“The Quarry is exact de horror die je van Supermassive verwacht”

De zomer beginnen met een stevige dosis horror. Het lijkt niet de perfecte combo maar in Hackett’s Quarry is de zomer net afgelopen. Zomerkamp zit erop, de kinderen zijn naar huis. Enkel de kampleiders blijven over. Één stevige feestavond hebben ze nog in hun hoofd zitten. Al snel lijken ze niet alleen in de groeve te zijn. De nieuwe interactieve horror van Supermassive verliest vlug de gezellige kampsfeer maar niét z’n akelige griezeligheid.

Waarom Wel?

Vrees niet, vrees wel

Reality check: Until Dawn is al zeven jaar oud. Met deze intussen iconische topper bracht Supermassive evenzeer een game als een film uit. De interactieve horrortitel scoorde heel sterk en elke beslissing die je nam vormde het lot van de hoofdrolspelers. Zeven jaar later is er nog niet veel veranderd. Supermassive werkt momenteel aan het vierde deel van de gelijkaardige The Dark Pictures-reeks. The Quarry is dan weer z’n volledig eigen beestje.

Krijgen we iets helemaal anders dan we intussen gewoon zijn van The Dark Pictures, dat al drie delen lang de Until Dawn-formule opvolgt? Nee, op enkele details na niet echt. Vrees niet, want meer van hetzelfde betekent hier vooral meer van dezelfde kwaliteit. Vrees wel, want dat betekent dat Supermassive nog steeds weet hoe ons de stuipen op het lijf te jagen.

Instagram-trut

In The Quarry krijg je controle over de bewegingen en beslissingen van de negen kampleiders. Zij komen al snel in de problemen wanneer hun auto maar niet wil starten en de zon ondergaat. Wat een strijd moest worden om zoveel mogelijk bier te scoren wordt een strijd om zo min mogelijk bloed te verliezen.

De verschillende karakters zijn een handvol stereotypen van tieners die volwassen worden. Het verlegen meisje, de Instagram-trut, de macho, de eenzaat enzovoort. Toch kon elk personage me wel eens verrassen met dialogen die hen meer diepgang gaven. Sommige eikels werden m’n lievelingen, anderen zag ik uiteindelijk graag struikelen. Niémand liet me koud, en dat is een prestatie.

Mosterd

Het is duidelijk waar The Quarry z’n mosterd heeft gehaald. De sfeer begint wat à la Stranger Things en verandert later richting Cabin In The Woods, Evil Dead en The Hills Have Eyes. Er zijn diverse gruwels die schuilen in Hackett’s Quarry. Geen nood dus als je niet van alles bang bent, jouw vrees heeft vast ook wel een plaatsje gekregen.

Ook voor de vijfde titel van dit soort zit er nog geen slijt op de formule. Er zijn wel enkele zaken die ik intussen kan voorspellen maar het behoudt allemaal z’n charme. Soms is de duidelijkheid van aankomend gevaar zelfs grappig, al twijfel ik of dit altijd de bedoeling was. The Quarry is soms cheesy, soms sereen en soms intens. Grafisch is het altijd dik in orde.

Vaarwel kompas, hallo tarot

In The Dark Pictures moet je constant rekening houden met een moraal kompas. Dat principe valt hier weg. Ook de geliefde Curator is logischerwijze afwezig. In de plaats daarvan krijgen we een licht gestoorde, oude waarzegster die je tarotkaarten doet verzamelen. Het is eens wat anders.

De meest opvallende nieuwe mechanic is “3 lives”. Sedert het begin is de charme van deze games dat jouw beslissingen finaal zijn. Er zijn vele mogelijke eindes en elke beslissing heeft een impact. The Quarry bevat 186 (!) verschillende eindes.

Laat één van jouw geliefde personages het leven, dan is dat hier niét per se finaal. Per playthrough heb je drie keer de optie om kort terug te keren in de tijd en een beslissing aan te passen, om zo hopelijk een leven te redden. Zelf ben ik géén fan van deze optie maar dat is subjectief.

Waarom Niet?

Iets te veel hoop

Wie hoopt op een volledig nieuwe ervaring van Supermassive die je nog nooit eerder hebt gezien, is er aan voor de moeite. The Quarry is exact wat je er van verwacht. Dat Supermassive deze formule herhaalt is helemaal ok want het blijft sterk. Iéts unieker uit de hoek komen mag wel.

Ik begrijp dat er maar zoveel enge settings en akelige situaties bestaan maar het eerste halfuur vertoont héél veel gelijkenissen met The Dark Pictures: Little Hope. Die game is nog geen twee jaar oud. Langs de andere kant: hoeveel zombiegames en films zijn er wel niet, zonder dat we ze beu raken? Als deze kwaliteit behouden blijft mag Supermassive me nog jaren laten trillen.

---