“Gran Turismo 7 is een prachtige ode aan de autosport”

Gran Turismo is een reeks die ik al sinds zijn originele release op de PlayStation in 1997 een warm hart toedraag. Ik herinner me nog altijd de vele frustrerende momenten waarop het een schier onmogelijk opdracht leek om die gouden beker binnen te halen tijdens een rijbewijsopdracht. Nu, 25 jaar later moet deze zevende iteratie het kroonstuk worden van meer dan twee decenia hard werk. Ik haalde mijn racestoel en -stuur uit de kast en leefde mij de voorbije weken helemaal uit.

Waarom Wel?

Pure passie

Wanneer je de game voor het eerst opstart, krijg je meteen een goed beeld waarvoor Gran Turismo 7 staat: pure passie voor autosport. Tijdens een meer dan zeven minuten durende video word je meegenomen in een reis doorheen de geschiedenis van de automobiel om uit te komen bij sfeervolle gameplaybeelden van deze zevende Gran Turismo-telg.

Deze passie wordt verder uitgediept naarmate je de game speelt. In het nieuwe Café, dat meteen dienst doet als een soort carrière modus, word je aangemoedigd om opdrachten uit te voeren en zo thematische menukaarten te vervolledigen. Deze menu’s staan meestal in het teken van een type auto of een merk zoals Ford of Fiat. In ruil daarvoor krijg je nieuwe bolides of circuits ter beschikking. Tegelijkertijd krijg je ook een korte geschiedenisles over het merk en laat men op een bepaalde manier ontwerpers van wagens aan het woord. Al kan je dit laatste met een korrel zout nemen, maar daarover later meer.

Ook in het Brand Central, waar je nieuwe wagens koopt, vind je een pak geschiedenis terug. Bijna elk merk heeft er een tijdlijn gekregen om zo de evolutie van het merk duidelijk te maken. Heb je niet genoeg geld om een nieuwe wagen te kopen? Dan kan je langs de tweedehands dealer passeren. Aan de andere kant van het spectrum heb je op de nieuwe landkaart dan weer een paviljoen met exclusieve bolides zoals de Aston Martin DB7.

Gezonde rijbewijsfrustraties

Diezelfde passie vind je ook terug in hoe de meer dan vierhonderd bolides zijn weergegeven in de game. Stuk voor stuk zijn het digitale pareltjes. De babyblauwe Toyota Aqua die ik als eerste kon aanschaffen, is met dezelfde liefde naar zijn echte evenbeeld gemodelleerd als bijvoorbeeld de blitse Porsche 911 GT 1. Ook de circuits zijn stuk voor stuk grafische hoogtepunten, met de nostalgische Deep Forest Raceway voorop. Al moet ik wel toegeven dat naast het circuit er meestal weinig animo is en alles er best statisch uitziet.

Maar daar merk je gelukkig niet zoveel van wanneer je aan het racen bent. Je zal je hoofd er goed moeten bijhouden wanneer de pk’s van de wagens omhoog gaan. Gran Turismo 7 slaagt er opnieuw in om de moeilijkheidsgraad stelselmatig op te voeren, dit tezamen met de snelheid van je wagens. Al is het besturen van een wagen nooit écht makkelijk te noemen. Zeker niet omdat elke bolide een andere aanpak vraagt. Een achterwiel aangedreven wagen vraagt een andere aanpak dan een wagen waarbij de motorkracht de voorste wielen aandrijft.

Dit alles leer je gelukkig ook in het License Center, wat de terugkeer van de gevreesde rijbewijzen inluidt. En ik heb al de nodige frustraties mogen ondergaan bij mijn pogingen om alle gouden bekers binnen te halen. Dat lukt gelukkig na een tijdje meestal wel, al bijt ik nog steeds mijn tanden stuk op de sectie waarbij ik die verdomde haarspeldbocht op Suzuka moet ronden. Na meer dan 100 pogingen strandde ik op 1 duizendste van een seconde van de gouden beker. FRUSTRATIE ZEG IK U!

Je vergapen aan de wolkenpracht

Waar je wél mag van genieten tijdens het racen op een van de negentig tracks, zijn de prachtige weerseffecten. Ontwikkelaar Polyphony Digital haalt dit dan ook niet voor niets aan als een van de hoogtepunten van de game. De wolkenformaties die gevormd worden zijn bij de mooiste die ik ooit gezien heb. Ook de weereffecten zijn om duim en vingers van af te likken.

Bolides reageren anders wanneer het licht begint te regenen en worden bijna onbestuurbaar wanneer de hemelsluizen helemaal open gedraaid worden. Al helpt het altijd wel om regenbanden te monteren in dat geval. Wanneer het dan begint op te drogen, zie je eerst de ideale rijlijn langzaam opdrogen om dan in een later stadium het volledige circuit te zien opdrogen onder een stralend zonnetje. De ontwikkelaars hebben zelfs rekening gehouden met hoe en waar de zon opkomt of ondergaat afhankelijk van op welk circuit je aan het racen bent. That’s dedication!

Sensationele DualSense implementatie

Laat je echter niet afschrikken, want het racen zelf is een waar plezier. Zeker wanneer je de game op een PlayStation 5 speelt met de fameuze DualSense-controller. In de marketingpraat werd zeer lovend gedaan over wat Polyphony Digital heeft klaargespeeld en ik kan alleen maar bevestigen dat de beweringen kloppen. Het detail dat je voelt door middel van de haptische feedback is van een ongekend hoog niveau. Ik voelde zelfs aan welke kant mijn banden aan het slippen waren in een bocht. Ook de sleuven tussen de betonnen wegdelen op een brug worden telkens met een harde klap in je handen overgedragen.

Hetzelfde geldt over de implementatie van de 3D Audio in combinatie met een compatibele headset. Je waant je op dat moment echt op de motorkap van een snelle bolide en hoort elk onderdeel rammelen wanneer je in de auto zelf zit. Echt ontzettend straf.

Aanpassen tot in het kleinste detail

Gran Turismo 7 luidt ook de terugkeer in van de vele aanpassingsmogelijkheden van je verschillende bolides. Je kan jezelf opnieuw helemaal uitleven met het upgraden van alle interne onderdelen om zo je wagen hogere Performance Points (of PP) te geven. Bovendien krijg je de mogelijkheid om elke parameter van je bolide aan te passen: rijhoogte, rembalans, noem maar op. Dit hoef je niet te doen, maar de simulatorfans kunnen wel op beide oren slapen dat ze zich op dat vlak helemaal kunnen uitleven. En als je het saaie standaard uiterlijk beu bent, kan je aan de slag met de bijna eindeloze mogelijkheden in de livery editor.

Waarom Niet?

Vastgeroest in oude gewoontes

Hoe fantastisch de race ervaring ook mag zijn en hoe goed het nieuwe Café wel mag zijn, toch moet ik enkele frustraties van mij afschrijven. In de eerste plaats doet ontwikkelaar Polyphony Digital anno 2022 nog steeds niet aan gesproken tekst of voice-over in zijn games. Dat is langs een kant wel te verklaren omdat er gigantisch veel informatie in de game zit. Maar het komt wel ontzettend knullig en goedkoop over dat je de volledige tutorial moet aflezen onder generische avatarafbeeldingen.

Ook de aloude achilleshiel van de reeks is nog steeds aanwezig: het ontbreken van een volwaardig schadesysteem. Hoewel de auto’s mechanische schade kunnen oplopen en de banden op een realistische manier verslijten, lijkt Polyphony Digital nog steeds niet de kaart van realistische crashschade te durven trekken. Dit heeft ongetwijfeld iets te maken met licenties en/of budgetten, maar concurrenten zoals Forza doen het al jaren. Dus ook hier komt het ontzettend knullig over wanneer je wagen gewoon teruggekaatst wordt wanneer je tegen 300km/u tegen een betonnen muur knalt…

---