Bestaat er iets romantischer dan samen met je partner onder een heldere sterrenhemel naar de maan te kijken en weg te dromen, of vallende sterren te spotten? Misschien wel. Maar wat als de maan niet is wat we al die jaren gedacht hebben?
Rampenfilms, ik hou daar wel van. Er zijn er immers een paar super coole out there, en natuurlijk ook een pak heel slechte. Maar ik vind het heerlijk om zo’n film te kijken, verstand op nul, en een hapje en een drankje dabei.
Ik zal deze Moonfall, een rampenfilm van Roland Emmerich (2012, The Day After Tomorrow die in februari volgend jaar in de bioscoop verschijnt, dus zeker in de gaten houden.
Het verhaal? Dat gaat als volgt: In Moonfall haalt een mysterieuze kracht de maan uit haar baan om de aarde en stuurt het op een ramkoers met het leven zoals wij het kennen.
Met nog slechts enkele weken voor de inslag en de wereld die op de rand van de vernietiging staat, is het tijd om iets te ondernemen.
NASA executive en voormalig astronaut Jo Fowler (Halle Berry) is ervan overtuigd dat ze de sleutel heeft om ons allemaal te redden – maar slechts een astronaut uit haar verleden, Brian Harper (Patrick Wilson, “Midway”) en een samenzweringstheoreticus K.C. Houseman (John Bradley, “Game of Thrones”) geloven haar.
Deze onwaarschijnlijke helden zetten een onmogelijke laatste missie in de ruimte op, waarbij ze iedereen die ze liefhebben achterlaten, alleen om erachter te komen dat onze maan niet is wat we denken dat ze is.
Pragalicious 