“De Netflix-serie Love, Death & Robots S2 heeft alles in huis om een geweldige videogame te zijn”

Potverdikke, dit zou zo’n geweldige videogame kunnen zijn. Die gedachte heb ik ongeveer elke aflevering gehad bij het kijken naar Love, Death & Robots. De Netflix-reeks brengt een verzameling alleenstaande kortverhalen met als centraal thema steeds een vorm van science-fiction. De ene keer komisch, de andere keer eng en spannend. Bijna elke keer geslaagd en uniek.

Waarom Wel?

Black Mirror voor gamers

Twee jaar geleden was Love, Death & Robots een surprise hit op Netflix. De reeks bracht achttien kortverhalen die qua sfeer soms deden denken aan Cyberpunk, soms aan Dead Space en soms aan Portal. De futuristische elementen werden op heel wat verschillende manieren gebracht en de kijkers smulden er duidelijk van. Al snel werd een tweede én derde seizoen besteld. Met acht nieuwe afleveringen kunnen we nu weer even verder.

Met het tweede seizoen van LD&R ben je ook geen uren bezig, aangezien elke aflevering 10-20 minuten duurt. Elke keer verwonderde ik me ervan hoe de verschillende makers er in slaagden om een coherent, goed gebracht en sterk verhaal op zo’n korte tijdspanne te brengen.

De strijd tegen de machines is een steeds wederkerend thema in de reeks maar er worden ook enkele maatschappelijke thema’s mooi aangekaart. Deze reeks is slim grappig en zal je meermaals doen nadenken. Het is zowat Black Mirror voor gamers en geeks. De CGI is steeds heel knap te noemen en implementeert stijlen gaande van de scherpste PS5-looks tot prachtige anime.

Crashen & voortplanten

De acht nieuwe episodes zijn volledig computer animated maar er passeren enkele gekende acteurs. In het eerste seizoen hadden we Topher Grace, ditmaal passeert onder andere Michael B. Jordan. Hij speelt in “Life Hutch” een gevechtspiloot die na een crashlanding te maken krijgt met een vijandige atmosfeer. Returnal-vibes incoming.

De twee sterkste afleveringen vond ik “Pop Squad” en “Snow In The Desert”. In “Pop Squad” is het gevolg van overbevolking een verbod op voortplanting. We volgen een agent die illegale kinderen opspoort en uit de weg ruimt maar duidelijk worstelt met z’n eeuwig leven. Want: zolang je niet reproduceert mag je blijven bestaan.

Liefde voor kortfilms

“Snow In The Desert” smeekt het meest van allen om een game. Als dit een intro scene was begon ik meteen aan een gamesessie van meerdere uren. We volgen Snow, die over regenererende cellen beschikt waardoor hij opgejaagd wild is op een planeet vol cybernetische soldaten. Heerlijke actie gaat gepaard met sterke sfeer, zoals zo vaak bij deze reeks.

LD&R is erin geslaagd om me een nieuwe liefde te geven voor het genre van kortfilms. De reeks geeft vertrouwen aan meerdere developers en is niet bang om meerdere gokjes te wagen. Het is niet meer dan normaal dat niet élke gok even sterk uitpakt.

Waarom Niet?

Minder zware impact

Voor fanaten op zoek naar de volgende binge-serie met een verhaal dat hen uren en uren aan het scherm gekluisterd houdt is dit niet de juiste optie. Fans van Black Mirror, Altered Carbon en Snowpiercer zullen zich daarentegen heel snel thuis voelen.

Het tweede seizoen van Robots is met acht afleveringen (totale speelduur van 1u45) een pak korter en telt drie afleveringen die minder nazinderen dan verwacht. Vooral seizoensfinale “The Drowned Giant” van Tim Miller (Deadpool, Terminator: Dark Fate) valt heel saai uit.

Zo kent het tweede deel van deze anthologie een minder zwaar merkbare impact dan het debuut. Het voordeel is dat de zwakkere episodes gedaan zijn voor je goed en wel beseft dat je niet echt mee bent. De sterke hoogtepunten voelen zo mogelijk nog korter aan. Voor mezelf ideale ontbijt-tv, als je het niet erg vindt om soms je dag te beginnen met een existentiële vraag of twee.

---