“Ik heb me rot geamuseerd met New Pokémon Snap”

Look at this photograph, every time I do, it makes me laugh. De Pokémon-franchise blaast in 2021 maar liefst 25 kaarsjes uit. Een geldige reden dus voor Nintendo om in juni vorig jaar enkele Pokémon-gerelateerde bommetjes te droppen. Nintendo scharrelde de pers samen en kondigde in een Pokémon Presents-presentatie enkele Pokémon-gerelateerde kleppers aan waaronder deze New Pokémon Snap.

Het internet stond even in lichterlaaie; eindelijk kregen we, na maar liefst 22 jaar wachten, een opvolger voor het originele Pokémon Snap. Ik was in 1999 druk in de weer met een boekentas zoeken voor het eerste leerjaar; de originele Pokémon Snap onder handen nemen zat er jammer genoeg niet in toen. However, miljoenen mensen claimen dat Pokémon Snap behoorlijk leuk was. Nu ben ik vastberaden de tweede Snap-trein niet te missen!

Waarom Wel?

Nostalgie troef

Voor wie de franchise niet kent; in Pokémon Snap kruip je in de rol van een echte Pokémon-fotograaf die voor wetenschappelijke doeleinden de wezens op de gevoelige plaat vastlegt. De foto’s neem je vanuit de NEO-ONE; een soort futuristische hovercraft die een parcours aflegt terwijl jij alles rondom je nauwlettend in de gaten houdt. De plaatjes worden vervolgens geëvalueerd door Professor Mirror die punten geeft op compositie, houding, kleuren, enzovoort. Een behoorlijk simpel concept dat zeker te implementeren viel op een Nintendo 64-console. En zo geschiedde het; Pokémon Snap wist heel wat harten te veroveren in 1999.

Ontwikkelaar Bandai Namco steekt het dan ook niet onder stoelen of banken; in New Pokémon Snap trekken ze duidelijk de kaart van nostalgie. Ik spot het merendeel van de tijd verschillende Pokémon uit de eerste drie generaties die mij meenemen op een trip down memory lane. Enkele oneliners zoals “Juist, op Pokémon Red had ik ook een Raichu!” of “Wow, ik was vergeten dat er zoiets bestond als een Caterpie” passeren geregeld de revue. Hoewel er hier en daar een nieuwe Pokémon in de omgeving verscholen zit, werd duidelijk ingezet op de old-school Pokémon. Draait jouw leeftijd met andere woorden rond de 30? Dan moet je deze in huis halen om in jouw kussenfort met een warme chocomelk of frisse Fristi onder handen te nemen.

Grafisch Top

De NEO-ONE is een behoorlijk saai ding. Je kunt het toestel niet besturen, niet versnellen of zelfs even laten stilstaan. Er is met andere woorden weinig interactie met de buitenwereld, wat extra ruimte laat voor de ontwikkelaar om de beperkte interacties subliem uit te werken. New Pokémon Snap is één van de mooiere games die ik op de Switch onder handen nam. Verwacht je niet aan fotorealistische omgevingen, maar eerder aan kleurrijke droomwerelden met prachtig vormgegeven Pokémon. Ook bewegen de wezens uiterst natuurlijk en voelt de onderlinge symbiose als oprecht aan.

Ook word je doorheen het verhaal geconfronteerd met verschillende personages in het L.E.N.S. (Laboratory of Ecology and Natural Sciences). Dit gebeurt aan de hand van dialogen en korte cutscenes die met gelijkaardige precisie werden uitgewerkt. New Pokémon Snap is helemaal geen extravagante game met baanbrekende features, maar een eenvoudige game die uitblinkt in zijn eenvoud en met uiterst veel professionaliteit werd uitgewerkt.

Verslavende verzamelwoede

Net zoals de ‘gewone’ Pokémon-games, voel ik na enkele uren Florio Island in zekere zin toch een verzamelwoede opkomen. Uiteraard wil je iedere Pokémon in de game op de gevoelige plaat vastleggen, maar daarbovenop integreert de game ook een sterrensysteem waarbij je iedere Pokémon op vier schillende poses moet zien vast te leggen. Zo is een slapende Pikachu één van de vier poses die vereist is om het Pikachu-gedeelte in jouw Photodex te vervolledigen. Hoe je de wezens de verschillende poses kunt laten aannemen, verschilt van Pokémon tot Pokémon.

Zo moet je voor sommige poses gewoonweg een hoger onderzoekniveau bereiken. Andere Pokémon vereisen dan weer een nauwkeurige timing waarbij muziek opleggen of een Fluffruit gooien bepaalde reacties kan opwekken. Het is een constant trial-and-error-proces waarbij je zelf moet zien uit te vissen welke acties al dan niet goed uitpakken bij verschillende Pokémon. Eigenlijk kun je het beschouwen als een constante opeenvolging van minipuzzels waarbij je op zoek gaat naar diene ene perfecte foto. Zo heb je bijvoorbeeld de uil-Pokémon Hoothoot waarbij één van de vier poses een pose is waarbij zijn tweede poot zichtbaar is. Een Fluffruit richting de arme stakker gooien om hem zo zijn evenwicht te doen verliezen is bijvoorbeeld zo’n leuke trigger-actie.

Waarom Niet?

Frustrerende tasks

Naast het vervolledigen van jouw Photodex, zijn er ook een shitload extra optionele tasks die je tot een goed einde kunt zien te brengen. Zo stuurt de hoofdprofessor van het lab, Professor Mirror, geregeld verzoekjes om een Pokémon op een bepaalde manier vast te leggen. Ook sturen bevriende medefotografen geregeld requests die leuke beelden kunnen opleveren. “Kun je eens nagaan welke beesten er aan deze Fluffruits hebben geknibbeld?” of “Kun jij de snurkende Pokémon in deze regio vinden?” zijn maar enkele voorbeelden.

Op het eerste zicht lijken dit leuke en uitdagende opdrachten, al voelen ze veelal frustrerend aan. Ten eerste wordt de game momenteel geteisterd door een bug waardoor reeds ingeleverde foto’s niet meer in aanmerking komen om een task te completen als deze werden genomen alvorens je het verzoek kreeg. Ook zijn de verzoekjes veelal extreem vaag waardoor je denkt de juiste foto te hebben genomen, om achteraf te ontdekken dat er toch iets aan de foto schort. Shout out naar Philip uit de mol die overigens hetzelfde meemaakte.

Ook kun je iedere ronde maar één foto per Pokémon ter evaluatie voorleggen waardoor de kans reëel is dat je de goede foto per ongeluk niet aan de professor voorlegt. Sommige tasks kun je bovenal ook maar tot een goed einde brengen eens je een hoog genoeg onderzoekniveau bereikt. In de task zelf wordt daar niet over gerept. Daarbovenop geeft het puntenalgoritme ons soms een vreemde score die niet echt overeenkomt met onze persoonlijk smaak. Bref, des goûts et des couleurs, on ne discute pas.

Repetitief (voor sommigen)

Kwatongen durven beweren dat Pokémon Snap een uit de hand gelopen minigame is die na enkele uurtjes gaat vervelen. Neem je echter niet meteen vrede met het eenmalig vastleggen van een Pokémon en ga je op zoek naar alle poses, alternatieve routes en mysterieuze aspecten op jouw weg, dan herbergt deze New Pokémon Snap zo veel meer dan een doordeweekse minigame. Ik beschouw mezelf tot die categorie.

Net zoals in het leven van een echte fotograaf is er heel wat geduld, oefening en doorgedrevenheid vereist om alles uit een Pokémon en zijn omgeving te halen. Het gevoel wanneer die ene foto dan subliem blijkt te zijn, weegt echter niet op tegen die vele pogingen. Persoonlijk had ik geen problemen met het repetitieve aspect in de game, al kan ik mij ook wel uren bezighouden met grinden in Destiny of WoW. Is dat niets voor jou? Dan laat je deze New Pokémon Snap ook het best links liggen.

---