“Oddworld: Soulstorms unieke sfeer en platvloerse humor maken dat alle elementen perfect worden samengebracht tot een ludiek en perfect passend geheel”

Oddworld: Soulstorm is de nieuwste titel in de lang vervlogen Oddworld franchise. De game is uitgebracht en ontwikkeld door, hoe kan het ook anders, Oddworld Inhabitants en maakt zeven jaar na de vorige titel eindelijk zijn langerverwachte heroptreden op console. Als rechtstreeks vervolg op Oddworld: New ’N’ Tasty! kruip je andermaal in de huid van de stuntelige Abe, op zjin aartsmoeilijke missie om zijn volk van slavernij te redden. Als totale leek van de franchise, waagde ik me voor een eerste keer aan een veelbelovende expeditie in de odd world van de Mudokons.

Waarom Wel?

Nostalgische nieuwigheden

Als je fan bent van de franchise en de eerdere titels ook al achter je kiezen hebt geschoven, dan is deze game ongetwijfeld eentje om op je verlanglijstje te zetten. De unieke Oddworld sfeer komt onmiddellijk terug naar boven van zodra je op de startknop drukt, maar om de fans toch niet onbedoeld te vervelen, werden hier en daar ook enkele vleugjes nieuwigheid toegevoegd. Een van die nieuwe mechanics omvat onder meer een nieuw looting en crafting systeem. Zo kan Abe op verschillende manieren items te pakken krijgen, enerzijds eenvoudig vindbaar in interactieve objecten, anderzijds door neergepinde vijanden te bestelen, waarna je deze items kan gebruiken om handige voorwerpen en wapens te boetseren.

Eveneens werd het Quarma systeem herwerkt. Zo wordt nu niet enkel rekening gehouden met het aantal geredde en gestorven Mudokons per level, maar ook met het aantal vijanden die je tot de verdoemenis hebt gebracht. Een perfecte balans tussen enerzijds nostalgische gameplay, en anderzijds nieuwe snufjes om je reukorgaan te sussen. 

Uitblinker in zijn genre

Ik ga direct open kaart spelen, aangezien ik zelf niet volledig thuis ben in het platform genre. Hoewel ik toch al behoorlijk wat uren heb afgesleten op mijn PlayStation consoles, waaronder dus ook enkele platformgames, kan ik toch in alle eerlijkheid stellen dat het genre niet volledig voor mij is weggelegd. Een pseudo-3D side-scrolling platform game is hier dan nog eens een schepje bovenop. Maar net dat is wat deze game enerzijds toch boeiend en uniek maakt. Want hoewel het geen genre naar mijn voorkeur is, toch kan ik puur objectief stellen dat ze uitstekend werk hebben geleverd om een volwaardige platform game tot zijn recht te brengen. De unieke camerastandpunten, gecombineerd met de originele gameplay, maken dat deze game exact is wat je van een platformer verwacht, maar toch nog net met dat tikkeltje extra. Ik ben er dan ook steevast van overtuigd dat de doorwinterde platformfanaat zich meer dan gematigd kan verzoenen met deze vertrouwde klassieker.

Quarma, not Karma

Net zoals deze veelzeggende woordspeling duidelijkt maakt, zit deze game boordevol hilarische randanimatie. De platte humor, in combinatie met de vatsige scheten en zwartkomische toetsen, maken dat de game volledig naar de hand is gezet van de developer. De mannen van Oddworld Inhabitants weten als geen ander hoe ze hun spelers zoet kunnen houden met geestige dwazigheden. Ze hebben een volledig fictieve wereld op poten gezet, die me vanaf het eerste moment direct wist te boeien. En nogmaals, hoewel ik geen absolute fan ben van het genre, toch konden de leuke cinematics en luisterrijke landscapes mijn aandacht voor enkele uren naar het scherm trekken.

Waarom Niet?

Frustratie troef

Het eerste level had ik in no time doorlopen, en bijgevolg begon ik met enorm veel enthousiasme aan deze, voor mij onbekende, klassieker. In het tweede level werd echter al snel duidelijk waarom ik me toch liever distantieer van dergelijk type games. De frustratie stak vanaf dan jammer genoeg onafgebroken de kop op. De soms toch wat stroeve mechanics maakten dat ik bij momenten zin had om staalhard de exitknop van mijn PS5 in te duwen, wat een keer hilarisch genoeg zelfs gebeurd is. Hoewel ik, onder andere door FIFA, reeds een enorme frustratiebuffer heb weten op te bouwen, kon ik mezelf soms toch betrappen op een spatje agressie. Hetgeen ik totaal niet verwacht had bij deze game. De bovendien meer dan behoorlijke moeilijkheidsgraad zorgde ervoor dat ik bijna de handdoek vroegtijdig in de ring had gesmeten.

Sloom en eentonig

De stroeve en veelal frustrerende mechanics leiden rechtstreeks tot een slome en eentonige gameplay. Het feit dat je elk level de zelfde repetitieve handelingen dient uit te voeren, maakt dat je ongewild snel op het einde van je Latijn bent. Zeker als je na elke verkeerde stap, helemaal terug opnieuw dient te beginnen vanaf de vorige checkpoint, waarbij je gevonden loot en geredde Mudokons telkens verloren gaan. Dit werkt natuurlijk averechts indien je, net zoals ik, een soepele speelstijl en snelle doorlooptijd verkiest. Ik heb mezelf met momenten echt een beetje moeten dwingen om verder te spelen, omdat ik toch voldoende speeltijd achter de rug wou hebben om een goede review te kunnen schrijven. Hierbovenop komt dan nog eens de teleurstellende bevinding dat ze de nieuwe features van de PS5 echt amper hebben benut, wat in mijn ogen een vergooide kans is. Je zou verwachten dat ze met de current-gen consoles voldoende troeven achter de hand zouden hebben om de game vlot en soepel te laten verlopen, maar daar moet ik bij deze toch echter het tegenovergestelde dulden.  

---