“Little Nightmares II is verplichte kost voor wie houdt van games met een duistere sfeer en uitdagende platform- en puzzelelementen.”

Een dikke twee jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met het fenomeen Little Nightmares. Als absolute non-fan van horror was het een openbaring hoe een game mij zo’n lange tijd op het puntje van mijn stoel wist te houden. Ik was dan ook ontzettend nieuwsgierig naar wat ontwikkelaar Tarsier Studios voor het vervolg in petto had.

De eerste Little Nightmares speelde zich af in The Maw, een drijvende gevangenis. Hier waren de ruimtes bewust klein en krap gehouden om je een benauwd gevoel te geven. Je moest hier zien te ontsnappen terwijl je aan het uitzoeken was wat deze mysterieuze plek exact was.

In Little Nightmares II is dit niet meteen het geval. Al vrij vroeg in de game maak je kennis met de protagonist uit de eerste game, Six, waarna je samen met het nieuwe hoofdpersonage Mono op een groots en spannend avontuur trekt. Hoewel ik af en toe écht wel het gevoel had dat ik zo snel mogelijk moest zien te ontsnappen uit een bepaalde plek, kreeg ik meer het gevoel dat ik op een grote ontdekkingstocht trok, in plaats van dat ik deel uitmaakte van een ontsnappingsverhaal.

Waarom Wel?

Op stap met een oude bekende

Het grote verschil ten opzicht van de eerste game is dat je het overgrote deel van het verhaal met twee op stap gaat. Niet dat je de game met twee kan spelen, Six wordt bestuurt door de AI. Ze zal je een zetje geven wanneer een opstapje te hoog blijkt, iets voorop lopen in achtervolgingsscènes om je de veilige weg te tonen of ze zal een zwaar voorwerp mee helpen verschuiven. De AI doet dit voor het grootste deel erg goed, maar af en toe lijkt er een kortsluiting op te treden bij Six. Dan blijft ze gewoon staan of blokkeert ze de doorgang. Dit is meestal snel opgelost door het vorige checkpoint opnieuw te laden, maar ideaal is dat zeker niet.

Een ander nieuw element is dat je als Mono nu in staat bent om wapens te gebruiken. Denk hierbij aan een hamer, loden pijp of bijl. Deze zijn niet alleen van goudwaarde wanneer je jezelf moet verdedigen maar ook om een doorgang te maken in bijvoorbeeld een deur. Dit zorgt voor een leuke extra twist aan de gameplay en draagt ook bij aan de grimmige sfeer. Want het geluid dat je krijgt wanneer je bijvoorbeeld een hamer over de grond meetrekt, is ijzingwekkend.

Claustrofobische vergezichten

Wat wél helemaal snor zit, is de sfeer die Little Nightmares II uitademt. De visuele stijl uit de eerste game wordt consequent verdergezet en dat kan ik alleen maar toejuichen. Ik zou die nog het best kunnen vergelijken met de stijl die regisseur Tim Burton zou gebruiken. Donker en grimmig maar toch ook met de nodige humor onder het oppervlak. En het fijne is dat de ontwikkelaars erin geslaagd zijn om de game een stuk meer open te maken. Dankzij de passages die zich in open lucht afspelen, krijg je het gevoel dat je echt een klein radertje bent in een gigantische wereld. Maar laat je niet misleiden, ook deze buitenlevels voelen verdomd claustrofobisch aan.

Ook op vlak van sound design moet ik Tarsier Studios een dikke pluim geven. De game is op de juiste momenten angstaanjagend stil. Maar je stressniveau gaat zeker de hoogte in wanneer de dreigende muziek door je boxen galmt terwijl er een of andere freak achter je aan loopt. De houten vloeren kraken en piepen wanneer je erover loopt en je hoort in de verte altijd wel gemompel zodat je je nooit helemaal alleen voelt. Ook de details deden mij soms gniffelen. Zo bleef Six een tijdje haar handen warmen aan een oven waarin net een vijand was opgebrand. Heerlijk!

Ik wil geen kus van de juf

Hoewel het Mono en Six zijn die de hoofdrollen vertolken in deze game, zijn het toch de verschillende levelbazen die wat mij betreft met alle eer gaan lopen. Tarsier Studios is er ook nu weer in geslaagd de meest geschifte figuren uit hun brein te toveren. Ik ga uiteraard niet teveel weggeven over het verhaal en dergelijke, maar wil jullie toch vertellen wie mijn favorieten levelbaas is.

In het tweede level moet je jezelf een weg zien te banen door een schijnbaar verlaten school. Niets is minder waar, want er is namelijk een persoon die er de plak zwaait over een legertje ongeregelde kinderen: de schooljuf. Vanaf het eerste moment dat ik haar zag liepen de koude rillingen over mijn rug. En als dan ook nog eens blijkt dat ze Fantastic Four-gewijs haar nek kan uitrekken om zo op onbereikbare plekken een kijkje te nemen, was ik meteen verkocht. Alleen al het geluid wanneer ze haar nek uitrekt, deed mij de kriebels krijgen. Een gouden tip: speel de game met een hoofdtelefoon op, dat trekt je een pak meer in de sfeer.

Waarom Niet?

Tot je knieën in de vloer

Ja, ik ben razend enthousiast over deze Little Nightmares II en zou dan ook aan iedereen aanraden om deze game te spelen. Toch zijn er ook bepaalde zaken waaraan ik mij stoorde. Zo bleek, zeker op momenten waarop ik wat platforming moest doen, dat het cameraperspectief ervoor zorgt dat ik mijn sprongen niet altijd correct inschatte. Ook wanneer ik bijvoorbeeld een hamer of bijl in mijn handen had, was het lastig om in te schatten of ik mijn tegenstander nu net wel of net niet zou raken.

Ook traden er af en toe clippingproblemen op met de beide hoofdpersonages. Zo liep Six soms door voorwerpen en liep Mono tot onder de knieën in een houten vloer. Gelukkig hadden deze zaken geen impact op het spelverloop, maar het haalt je wel uit de game.

Het had wat meer mogen zijn

Een ander punt van kritiek dat ik had op Six als AI-personage is het feit dat de samenwerking met Mono erg beperkt blijft. Ze volgt voor het overgrote deel van de tijd gewoon je doen en laten, waarbij ze je af en toe verder helpt. Ik had hier toch graag wat meer variatie in gezien waardoor de band tussen beide personages groter zou worden. Moest Tarsier Studios de game wat langer gemaakt hebben, dan zouden ze hier zeker tijd voor gehad hebben. Nu lees je na 4 à 5 uur de eindcredits en dat had wat mij betreft ook wat langer mogen duren.

Ook het feit dat Six soms zonder nadenken rond blijft lopen op een moment waarop bijvoorbeeld de Dokter naar ons op zoek is, haalt de dreiging wat mij betreft onderuit. Zeker omdat de tegenstanders enkel de focus leggen op Mono. Ik zat bijvoorbeeld goed verstopt onder een bed, terwijl Six er gewoon naast stond. Op dat moment stormt de Dokter binnen en begint naarstig te zoeken naar ons. Omdat ik goed verscholen zat, druipt hij af, maar Six stond dan wel gewoon doodleuk onder hem naast het bed. Dan had ik veel liever zonder medespeler gespeeld, omdat de sfeer zo wel meer gecontroleerd kon worden.

---