“Gods Will Fall is een leuk en uitdagend indietussendoortje”

Met duizenden trokken ze naar het eiland der goden om hun totalitaire overlords voorgoed de mond te snoeren. Slechts acht overleefden de zware tocht. Dat kleine groepje is mogelijks de redding van de mensheid, die al jaar en dag onder de zware eisen van de goden leeft. Of dat kleine groepje staat ten dode opgeschreven. Aan jou om hen in hun missie te doen slagen. Is dit allesbeslissende tripje naar het Godeneiland jouw tijd waard? Ik zocht het voor je uit.

Waarom Wel?

Klassiek gamedesign in een hedendaags jasje

In Gods Will Fall stuur je één voor één krijgers de realm – lees: dungeon – van één van de tien goden in. Daarin baan je je een weg doorheen een hoop vijanden tot je uiteindelijk -boss fight-gewijs – de strijd aangaat met de god zelf. Sterft de krijger onderweg, dan moet je de hele realm opnieuw doorworstelen met één van de resterende krijgers. Gaan ze allemaal dood, dan is het game over. Enkel wanneer je de god verslaat, krijg je alle verloren krijgers weer terug.

Deze aanpak doet me sterk denken aan klassiekers van weleer. Denk aan titels zoals de originele Super Mario Bros.. Combineer dit met afstraffende actie-RPG gameplay à la Demon’s Souls, maar dan vanuit een klassiek geometrisch camerastandpunt. Qua levenspunten steunt het spel dan weer op een systeem zoals in Bloodborne, waarin je health kan terugverdienen door enkele rake klappen uit te delen. Alles bij elkaar krijg je een gameplay-mix die behoorlijk hedendaags aanvoelt, maar steunt op klassiek gamedesign waar we – naar mijn bescheiden mening – veel te weinig van zien vandaag. Een cocktail die smaakt naar meer, dus.

Tien om te zien

Tien goden, dus tien realms die je moet doorworstelen om ze een kopje kleiner te maken. Iedere realm heeft z’n eigen mix aan vijanden die – hoewel ze vaak lijken op elkaar – ook hun eigen manieren van aanvallen hebben. Ontwikkelaar Clever Beans maakt er een punt van iedere individuele dungeon een eigen sfeertje en grafische stijl mee te geven. En plus krijgt iedere realm ook z’n eigen unieke gevaren. Zo kun je in het ene gemakkelijk verdrinken in het eindeloze zeewater dat je constant omringt, terwijl je in een andere realm planten hebt die in een gifwolk ontploffen als je te dicht in de buurt komt.

Kortom: er zit een hoop variatie in dit spel. Er werd duidelijk een hoop liefde gestoken in ieder level dat je met jouw acht krijgers doorkruist. Slechts één of twee keren werd ik een beetje teleurgesteld door een vijand of eindbaas die nogal sterk lijkt op die uit een andere realm. Gelukkig bleken deze qua skillset dan wel weer voldoende hun eigen ding te doen.

Team spirit

De acht krijgers waarmee je de tien goden van Gods Will Fall te lijf gaat, zijn trouwens ook stuk voor stuk hun eigen mannetje of vrouwtje. Hoewel ze bij iedere playthrough random gegenereerd worden, hebben alle speelbare personages hun eigen karaktertrekken en unieke speelstijl. Zo is de ene misschien wel sneller en meer vaardig met precisie wapens zoals speren, maar heeft die minder levenspunten. Of heb je een andere die log en traag beweegt, maar behoorlijk wat slagkracht in de armen heeft. Het gebeurt dat zo’n personage bijvoorbeeld reageert op de dreiging van een specifieke realm, en daardoor meer of minder stat punten krijgt.

Daarbovenop komt dat de personages onderling ook relaties hebben. Zo kunnen twee van de krijgers goed bevriend zijn, wat een boost in stats kan geven voor de ene als de andere gevangen zit in de realm van een god, bijvoorbeeld. Die stats zullen gaandeweg sowieso veranderen, want hoe meer goden je verslaat, hoe sterker – of soms ook zwakker – iedereen wordt. Reken daarbij nieuwe, betere wapens die je tijdens je playthrough verdient en je hebt al snel een uniek team aan godenkillers die je doorheen de tien realms van de game wil loodsen.

Waarom Niet?

Sleur

Hoewel Gods Will Fall tien behoorlijk unieke dungeons voorschotelt, compleet met eigen variaties van vijanden, voelt de game na drie geclearde realms toch behoorlijk repetitief. De structuur van ieder level is hetzelfde: je vecht tegen een reeks zwakke tot middelsterke vijanden, je komt hier en daar eens een echt sterke vijand tegen en dan beland je bij de eindbaas. De realms zelf bieden verder weinig uitdaging. Zo zitten er bijvoorbeeld geen omgevingspuzzels in het spel. Je moet gewoon je weg doorheen een realm zien te vinden, wat bij de ene al wat vlotter gaat dan bij de andere.

Na het uitspelen van enkele realms, worden je krijgers ook al merkbaar sterker en versla je het merendeel van de grunts in de andere realms met één of twee welgemikte meppen. Zo voelen ze meer als cannon fodder aan dan als echte gevaren. Je kan de verschillende realms in willekeurige volgorde doorspelen, dus de uitdagingsfactor van ieder level ligt ook steeds op hetzelfde niveau. Al bij al zorgt dit voor een zekere sleur die er op een gegeven punt toch wat in kruipt. Gelukkig zijn de meeste boss fights wel de moeite, waardoor het bereiken van iedere god zelf toch als een zekere beloning aanvoelt.

Degelijk, maar verre van perfect

Het is duidelijk dat de dames en heren bij Clever Beans van wanten weten. Doorheen m’n speelsessies ben ik bugs noch glitches of crashes tegengekomen. Het spel draait als een tierelier op technisch vlak. Dat klinkt misschien als een Olympisch minimum, maar in tijden van AAA-kleppers die amper tot niet speelbaar zijn op consoles waar ze op releasen, lijkt het me wel het vermelden waard.

Jammer genoeg wil dat niet zeggen dat de spelervaring van Gods Will Fall zonder problemen is. De AI van de vijanden is bijvoorbeeld behoorlijk hol. Een beetje baby see, baby smash. Zo lopen vijanden steeds in een rechte lijn op je af. Als er een object in de weg staat – of soms zelfs een hele muur – dan lopen ze daar gewoon ongestoord tegen aan tot je binnen bereik bent. Af en toe heb je een tegenstander die je aanvallen even kan dodgen, maar veel verder dan dat gaat het ook niet.

Ook heb je in de spelomgevingen vaak voorwerpen of obstakels die – ondanks hun ogenschijnlijk broze aard (lees: crates van verrot hout) – niet te vernietigen vallen. Deze komen op de meest ontoepasselijke momenten in de weg te zitten, wat voornamelijk frustrerend is door onnauwkeurige collision mapping. Meer dan eens liep ik tegen een stukje lucht naast een object aan te botsen alsof een onzichtbaar touw me weerhield verder te gaan.

Die imprecieze colission mapping is voornamelijk een probleem wanneer het aankomt op combat. Zo raken sommige vijanden je ook terwijl je het gevoel hebt wel op tijd ontweken te hebben. Het zorgt nu en dan voor enige frustraties. Gelukkig zijn die – in mijn geval dan toch – steeds binnen de perken gebleven en heb ik me voornamelijk goed geamuseerd met dit pittige tussendoortje.

---