“Starfield biedt een duizelingwekkende hoeveelheid content”

Zelfs als iemand die fan is van de Fallout-games, moet ik toegeven dat tientallen uren doorbrengen in een woestijn vol ghouls en raiders een beetje deprimerend kan worden. Starfield is Bethesda’s nieuwste sci-fi RPG en Microsofts grootste release dit jaar. Na de teleurstellende ontvangst van Redfall in mei was het belangrijk dat Starfield een ervaring zou bieden die gamers van hun gamestoel blaast. Starfield heeft een aantal astronomische verwachtingen en het slaagt erin om aan een aantal daarvan te voldoen. Maar is Starfield eigenlijk de hype waard?

Starfield is gebouwd op de nieuwste versie van Bethesda’s eigen technologie, bekend als Creation Engine 2, een bijgewerkte versie van hun technologische basis met veel verbeteringen om de meest ambitieuze game van het bedrijf tot nu toe mogelijk te maken. Starfield is een RPG voor ruimteverkenning die voortborduurt op de concepten uit eerdere games van Bethesda Game Studios en de reikwijdte naar een nieuw niveau tilt.

Waarom Wel?

Een zandbak in de ruimte

Je bent een mijnwerker op een stoffige planeet die per ongeluk een vreemd, mogelijk buitenaards, artefact opgraaft. Om de een of andere reden spreekt het je aan en je personage beleeft een buitenlichamelijke ervaring.

Deze ontdekking leid je uiteindelijk naar een groep die bekend staat als Constellation, een team van ontdekkingsreizigers dat van plan is de mysteries van het universum te ontrafelen. Het duurt niet lang voordat je de volledige controle krijgt over je eigen ruimteschip en aan je reis door het heelal begint, een proces dat meteen antwoord geeft op belangrijke vragen over hoe de game in elkaar zit.

Je schip fungeert als de centrale pijler waarop alles is gebouwd. Het pendelt je tussen werelden en dient als thuisbasis voor je bemanning. Vanaf je schip heb je toegang tot de sterrenkaart en kun je koers zetten naar verschillende planeten in meerdere systemen.

Indrukwekkend detailniveau

Veel planeten hebben drastisch andere steden en omgevingen om te verkennen dan de andere locaties. New Atlantis is bijvoorbeeld de eerste grote stad die je bezoekt. Er zijn glazen gebouwen die boven de speler uittorenen, met verzorgde tuinen en vegetatie die de gaten opvullen. Het is een bruisende plek die doet denken aan de Citadel in Mass Effect of aan omgevingen in games als Cyberpunk 2077 en Stray.

In deze steden kom je in aanraking met een breed spectrum aan personages. Als je de details van personages van dichtbij bekijkt, zie je een indrukwekkende reeks details die in hun kleding is verwerkt. De fysieke materialen schitteren echt en geven de game een extra gevoel van realisme. Hoewel de animatie dus niet bijzonder indrukwekkend is, is het detailniveau dat wel. De omgevingen en de manier waarop ze worden verlicht, vormen een cruciaal onderdeel van de esthetiek van het spel.

Er zijn naar verluidt meer dan 1000 planeten die je kan bezoeken, maar ze vertrouwen allemaal op de nieuwe visuele mogelijkheden van de engine om sfeer te creëren. De meeste planeten lijken te vertrouwen op procedureel gegenereerd terrein dat een behoorlijke verscheidenheid aan locaties oplevert. Er zijn steile berggebieden die doen denken aan Skyrim, maar ook vlakke, desolate manen en woestijnen of ijsplaneten. Variabel weer en het tijdstip van de dag hebben beide invloed op de presentatie: soms is een helder uitzicht mogelijk, andere keren wordt het verborgen door mist.

Het is de reis, niet de bestemming

Als drukbezette ouder is het opmerkelijk dat ik van dit spel houd ondanks de enorme omvang. Omdat het overkoepelende verhaal niet echt de drijvende kracht achter de game is, heb ik niet het gevoel dat ik iets bijzonders moet bereiken. Starfield draait om de reis, niet om de bestemming. Het wil niet dat je verdwaalt in een specifiek verhaal, maar dat je ronddwaalt en je eigen verhaal verzint.

Het is heel gemakkelijk om je urenlang in deze game te verliezen, maar door het discrete karakter van de afzonderlijke missies kun je ook in speelsessies van 30 minuten iets afmaken. In de factie- en zijmissies zit het meeste vlees van de game. De omschakeling tussen first-person en third-person view werkt naadloos en ik zou willen dat elke game deze opties had.

De besturing van het schip en de gevechten zijn eenvoudig te begrijpen, en als je het beu bent om met je schip van planeet naar planeet te vliegen, kan je een fast travel optie selecteren. De game is ontworpen om je in de eerste vijf uur van de gameplay te leren wat je moet weten, en laat je daarna los op het universum.

Verrassend weinig bugs

Het is je misschien opgevallen dat ik zo ver in deze recensie ben gekomen zonder het over bugs te hebben. En daar is een goede reden voor: ik ben er maar heel weinig tegengekomen.  Verrassend wel voor Bethesda, een studio waar glitches en bugs een geaccepteerd onderdeel van de ervaring zijn. Maar Starfield is de meeste gepolijste game die de studio heeft gemaakt.

Dat wil niet zeggen dat ik geen rare dingen heb gezien: personages lopen tegen muren op of staan bovenop bureaus, mensen kijken de verkeerde kant op tijdens dialogen en op een gegeven moment is de vloer van een saloon helemaal onzichtbaar geworden. De vreemde physics voor dode lichamen zijn er ook nog steeds, dus vijanden kreukelen op soms hilarische manieren in elkaar als ze doodgaan. Maar deze situaties waren vrij zeldzaam en hadden geen enkele invloed op het spel zelf.

Waarom Niet?

Zeker niet perfect

Hoewel Starfield er over het algemeen indrukwekkend uitziet, is het natuurlijk niet altijd even perfect. Veel hiervan is te wijten aan de omvang van het spel. De gevechten in Starfield zijn niet zo indrukwekkend als de andere aspecten, maar ze doen ook niet per se afbreuk aan het spel. Het heeft elementen van een looter shooter zoals Borderlands, waar je verschillende wapens kunt pakken die vijanden soms laten vallen, maar het biedt niet dezelfde soort hectische actie als in die games.

Omslachtige besturing van schepen

Een van de spelmechanismen van Starfield is de mogelijkheid om met je ruimteschip naar andere planeten te reizen. Onderweg kun je vijandige schepen tegenkomen en het gevecht met hen aangaan. Hoewel het mechanisme van die space skirmishes leuk kan zijn, is de besturing frustrerend. Vooral het verplaatsen van het ruimteschip is vervelend. De bewegingen zijn veel te kneuterig en gevoelig, waardoor het moeilijk is om je schip aan te meren bij ruimtehubs en satellieten. Het is vaak voorgekomen dat ik per ongeluk ergens tegenaan knalde waar ik eigenlijk op wilde landen.

Trage verkenning

Het grootste minpunt van Starfield is dat er geen voertuig is waarmee je je snel over planeten kan verplaatsen. Dit maakt het doorkruisen van planeten zo’n logge ervaring. Je hebt ook een zuurstofmeter die dienstdoet als uithoudingsvermogen en het feit dat je moet wachten tot de meter weer vol is voordat je weer kunt rennen, verpest het tempo van de verkenning.

Breinloze AI

De AI is net zo dom als in eerdere Bethesda-games. Personages botsen tegen elkaar op als poppen en reageren niet op bepaalde situaties terwijl ze op andere situaties overdreven reageren. Metgezellen lopen vaak cutscènes binnen of staan in deuropeningen naar je te staren met lege ogen. Allemaal niets onoverkomelijk maar het had beter gekund.

---