“Ghostwire: Tokyo is een meeslepende, angstaanjagende trektocht doorheen een adembenemend akelig Tokyo”

Bij momenten P.T., bij momenten Doctor Strange. Het Shibuya-district van Tokyo vormt het decor van deze enorm bevreemdende Ghostwire: Tokyo. Het paranormale viert alle lusten bot in deze Japanse setting die akelig uniek en waarheidsgetrouw aanvoelt. Van jumpscares in een brandend hospitaal tot zwevende, pratende katten: Japanse folklore is nog nooit zo eng geweest. Hoe strak spant de draad van Ghostwire?

Waarom Wel?

Verstoppertje met wasberen

Tango Gameworks brengt met Ghostwire: Tokyo z’n derde game op de markt. Deze studio bracht eerder het geniale The Evil Within en z’n nóg genialere opvolger The Evil Within 2. Deze verse portie horror stond dus wel al even op m’n radar. Tango gooit het roer om en brengt ditmaal een FPS-avontuur. Ik sta dus nog wat dichter bij m’n angsten. Joepie.

Ghostwire was lange tijd niet echt in één hokje te plaatsen. Trailers gaven niet alles prijs en niemand wist écht wat te verwachten. Nu, na uren spelen, ben ik nog steeds niet zeker wat er eigenlijk gaande is. Dat bedoel ik positief. Je hink-stap-springt van schreeuwende, huilende meisjes en bezeten poppen naar Ghostbusters-achtige technologie en verstoppertje spelen met wasberen.

De Japanse Johnny Silverhand

Nog voor de eerste minuut van de game verstreken is laat bijna de gehele populatie van het Shibuya-district in Tokyo het leven. Akito overleeft “The Vanishing”, maar enkel omdat de geest van de mysterieuze KK zijn lichaam overneemt. Met deze duo-persoonlijkheid die niet perfect in hegemonie samenleeft mag je aan de slag. Noem het zowat de Japanse Johnny Silverhand.

Ghostwire gaat in geen tijd balls-out crazy met de plotlines. Twintigers in Tokyo moeten echt wel wat gewoon zijn, want Akito accepteert zonder zuchten onthoofde schoolmeisjes, vormloze creaturen, vliegende demonen en zingende, zwevende katten. Het verhaal bevat best wat goed gefabriceerde story content maar deze werkt best als je jouw verstand dicht bij nul houdt.

De Japanse Doctor Strange

De gameplay van Ghostwire laat je vooral omgaan met stealth, detectivewerk en handmagie. Doordat je bezeten bent door KK heb je toegang tot een arsenaal aan magische krachten met onder andere wind-, water- en vuurmagie. Je schiet heel wat ongein uit je handpalmen en hebt ook een handige boog bij.

Er zijn veel opties én je raakt ze snel gewend. Ook de skill tree en inventory management vinden een ideale balans tussen diepgang en toegankelijkheid. Ghostwire is zeker niet de moeilijkste game en dat hoeft ook niet. Het gaat hem veeleer om de ervaring.

De Japanse schipper van de dood

Naast main missions is dit Tokyo een nieuwe speeltuin vol side quests, vraagtekens, verdoken gangetjes en collectibles. Zo’n map waar Praga (net als ik) verdwaald in loopt en niet weet wat eerst te doen. Al zijn alle mensen verdwenen uit de straten, hun getormenteerde zielen blijven achter zonder doorgang naar het hiernamaals. Als joviale schipper van de dood help je hen uit hun lijden te verlossen. Hoeveel mensen en zielen er ook ronddwalen, dé ster van deze game is de stad zelf.

I <3 Tokyo

Kortweg gesteld: dit Tokyo is subliem. Grafisch prachtig en realistisch, zowel sfeervol als beladen. Gevuld met paranormale vreemdheid en beangstigende locaties. Al zijn de character models matig op z’n best, de stad schittert volledig next gen. Het blijft een plezier om elke donkere steeg, drukke winkelstraat of overgroeid park te bezoeken. De vele huizen en andere grote gebouwen die je binnentrekt zijn geslaagd en akelig interessant.

Ghostwire gaf me constant zin om verder op ontdekking te trekken en nieuwe krachten te leren. Toch slaagt de game er niet in om me als een volleerd Japans magiër te doen voelen.

Waarom Niet?

Flitsend simplistisch

Vele vijanden in deze horrortitel vinden hun roots in Japanse folklore. Sommigen zijn enorm geslaagd, anderen zijn snel stereotiep. Net zoals de “verloren zielen” in de stad missen bepaalde enemy designs vaak gedetailleerde character models. Het voelt vaak iets te simpel aan.

Hetzelfde geldt voor de combat. Snel gemeesterd is leuk maar betekent hier ook soms repetitief. De enemy AI is niet van een enorm hoogstaand niveau. Toch mag ik stellen dat dit me niét tot verveling bracht. De flashy finishing moves en knallende visuals zorgen voor een kleurenspektakel keer op keer. Visueel blijft alles steeds interessant.

Minder magie

De grootste kwelgeest van deze Tango-titel is de variatie qua missies en combat. De handmagie ziet er cool uit maar is simpel gesteld een gekend ensemble van close, mid en long range combat opties. De mission objectives zijn fetch quests, breadcrumb trails en andere stereotypen. Naast de main quest botst de creativiteit regelmatig eens tegen de muur. Of was dat een klopgeest?

---