“Super Mega Baseball 4 ziét er schattig uit, maar is zeer uitdagend”

Super én mega? Het zijn typerende, overdreven Amerikaanse toevoegingen die wel vaker worden gebruikt in hun sportcircuit. Het is dan ook niet verbazend dat deze woorden opnieuw gekoppeld worden aan Baseball 4. In Europa blijft de reeks een niche. Hebben het handjevol trouwe fans genoeg redenen om met deze vierde versie van Super Mega Baseball aan de slag te gaan?

Waarom Wel?

Realistische arcade

Super Mega Baseball 4 koppelt opnieuw een arcade-ervaring met een dieper kruipende detailsoep. Je hebt absoluut voorkennis nodig van baseball, z’n regels en alles er rond. Het is géén game die je zomaar even met je kinderen kan oppikken voor snel en simpel te spelen. Het ziét er misschien best uit als Wii Sports, maar de ervaring is toch wat meer gegrond.

Er zijn heel wat verschillende fictieve teams en competities waarmee je aan de slag kunt. Deze worden bevolkt door legendarische oude spelers en moderne fan favourites. Realisme is qua competitie, speelstijl en opties duidelijk een doel. Qua sfeer, simpelheid en uiterlijk zit je dan weer veeleer aan de arcadekant.

Unieke speelveldjes

Er is een mooie verzameling aan game modes met welke je aan de slag kan. Je kan jouw eigen franchise op poten zetten en álles controleren, of gewoon een seizoen in goede banen leiden. Er zijn talloze opties om jouw ervaring te personaliseren. Ik ben zelf een grote fan van de variatie aan stadia, die elks hun eigen sfeer en eigenheid hebben.

Tijdens het spelen tovert Super Mega Baseball 4 makkelijk een glimlach op je gezicht. De sfeer tijdens de partijtjes is vaak luchtig met hoog-gillende stemmetjes voor de officials en stoefend gedrag van de spelers. Je slaat, gooit en rent beurtelings. Tussendoor beslis je allerhande tactische zaken die heel wat verschillende opties hebben.

Dit alles gebeurt op een lekker rockende soundtrack die absoluut een vermelding waard is. Al is de game niet swingend over de hele lijn, de groove zit zeker goed.

Waarom Niet?

Cartoony, niet uniek

De verhouding arcade-simulatie blijft vreemd in deze game. Op zich zou ik argumenteren dat deze gemaakt is voor fans met heel wat voorkennis en liefde voor het spel. De grafische stijl spreekt dit alles wat tegen. Het ziet er allemaal best gezellig uit maar bij momenten zeer geblokt. Cartoony is één zaak, maar het kan schattiger en beter uitgewerkt worden dan hier.

De vergelijking met het vorige deel, SMB3, moet natuurlijk ook gemaakt worden. Er zitten gelukkig niet één maar drié jaren tussen de releases, en er is dus wel wat vooruitgang te merken. Toch blijft het in de details zitten. Zeker omdat je met grotendeels dezelfde fictieve teams en stadia zit.

Consistentie

De authenticiteit van het spel blijft bewaard en je hoeft dus geen krankzinnige power-ups of gamebreakers te verwachten. Da’s natuurlijk een stilistische keuze en niet per se een negatief punt. De gameplay kan soms een tikkeltje arbitrair aanvoelen en ik had niet steeds het gevoel dat er consistent een lijn zat in wanneer ik de bal wel en niet perfect raakte. Misschien is dat wel waarom ik zelf nooit een professional ben geworden.

---