“Wreckfest is de ideale arcaderacer voor Switch”

Wreckfest is zo’n heerlijk schaamteloze videogame die zichzelf nooit serieus neemt. Gewoon verstand op nul, voet vol op de gas en lekker hard op andere racers inbeuken. Een recept dat zowel op pc als PlayStation en Xbox zeer gesmaakt werd, zoals RoMa’s eerdere review van de PS5-versie beaamt. Na zulk succes is het tijd om ook op Nintendo’s Switch-console de schroothoop te spijzen.

Waarom Wel?

No nonsense

Wreckfest is een no nonsense racegame die ooit de inspiratie bij cultklassieker Destruction Derby haalde. In heerlijk ronkende muscle cars, venijnige hatchbacks en van de pot gerukte mastodonten als schoolbussen en vrachtwagens ga je de strijd aan in uiteenlopende disciplines. Er is geen verhaal, enkel een career mode waarin je opklimt in verschillende leagues door punten bijeen te sprokkelen in uiteenlopende events. Daarnaast kan je online het vierwielige equivalent van Dikke Bertha spelen of loos gaan in een custom race mode.

Wreckfest windt er geen doekjes om. Je bent hier om te racen en om auto’s aan gort te rijden. De races en destruction events zijn telkens behapbaar kort wat ze ideaal maakt voor een hybride console als de Switch. Pendeltrajecten of wachttijden worden algauw een pak aangenamer met de hop in and have fun aanpak van deze game.

Stuur en vier wielen

RoMa haalde het al aan in zijn review van de PS5-versie van deze game: het schademodel van deze game is eentje om duimen en vingers bij af te likken. Meer dan eens rij je een race uit met zoveel schade aan je wagen dat je quasi enkel met een stuur en vier wielen over de eindstreep bolt (als je geluk hebt toch). Zoals de naam doet vermoeden worden er heel wat wagens tot schroot herleid in deze titel. Dit is dus niet het type game waar je met hoge snelheid tegen een vangrail kan knallen en met een schrammetje ervan afkomt.

Nee, dit is een game waar je van de eerste tot de laatste ronde het gevaar loopt ten onder te gaan aan een dramatisch incident, weze het een tegenstander die je ruwweg de berm in knalt of een onfortuinlijk calculatiefoutje van eigen hand. Het heeft bijna iets Mario Kart-achtig, die onvoorspelbaarheid. Dit wordt bekroond door de venijnige AI die je maar al te graag dat tikje richting die boom of dat betonblok uitdeelt. Om duimen en vingers bij af te likken, zeg ik u!

Impact

Hoewel deze game behoorlijk rechttoe rechtaan is, laat hij je de vrijheid aan je wagens te sleutelen zodat deze net iets sneller, of dan toch iets robuuster in de race staat. In een behoorlijk eenvoudig systeem van verschillende onderdelen die je per klasse kan upgraden (van street tot sport, je-weet-wel), kun je extra ponies onder de motorkap van je roestbak proppen. Ook esthetisch kun je jouw livery naar hartelust pimpen met verschillende graphics en kleurtjes. Niet dat het veel uitmaakt, aangezien het merendeel van die cosmetica de gemiddelde race niet overleeft.

Dat gezegd zijnde mochten de menu’s waarin je deze upgrades uitvoert net iets overzichtelijker. Het is niet altijd duidelijk wat net de impact van een bewuste investering zou zijn. Het is pas wanneer je de kleine lettertjes begint te lezen dat je echt ziet wat je net aan je bolide toevoegt. En die lettertjes zijn wel heel klein op zo’n Switch-scherm hoor … Waar je gelukkig wél de nodige impact voelt van de upgrades, is de racetrack. Meermaals heb ik races opnieuw gereden met enkele extra investeringen onder de motorkap. Waar het eerst een nipt verlies was werden die races al snel omgetoverd tot een dominante run van mijn zijde.

Waarom Niet?

Mak

Jammer genoeg kan ik op die manier meteen de nodige segue maken naar het eerste minpunt van deze game: hij is gewoon niet uitdagend genoeg. Hoewel races wispelturig zijn qua karakter, heb ik zelden vastgezeten bij één race. Na enkele keren proberen bol je gegarandeerd als eerste over de eindstreep. Lukt het niet? Dan investeer je de gaandeweg verdiende funds toch gewoon in enkele upgrades?

Dit wordt het meest voelbaar in de Tournament-modus, waarin je seizoensgebonden challenges uitvoert. Deze challenges an sich zouden de diehards van de game tot het uiterste moeten drijven, en op papier doen ze dat ook. Denk aan het winnen van een race op een zitmaaier tegen een peloton vrachtwagens. Hilarisch, maar in de praktijk is deze strijd echter snel gestreden.

What year is it?

Moeilijkheidsgraad ten spijt valt op Switch voornamelijk de grafische prestatie van Wreckfest op. Docked ziet het spel eruit als een PS3-titel op één van z’n betere dagen. In handheld tuur je soms naar een game die me doen terugdenken aan de laatste dagen van de PS2. Het is lang geleden dat ik nog eens uit een bocht ben gevlogen in een spel puur doordat het door de blocky graphics niet duidelijk was welke kant ik net uit moet.

Als kanttekening moet ik er wel bij vermelden dat dit resulteert in een spel dat voor mij steeds behoorlijk stabiel draaide. Geen enkele frame die dropt, geen enkele crash (op die van de wagens na dan). Wreckfest draait als een tierelier op Switch.

---