“De wereld van Horizon Forbidden West is een grote speeltuin waarin ik me geen seconde verveeld heb”

We hebben er lang op moeten wachten maar eindelijk is Horizon Forbidden West in ons midden. Wordt dit de eerste game die op alle vlakken de kracht van de PlayStation 5 in de verf zal zetten? Ik hoop van wel. Ik heb enorm veel zin om met Aloy op stap te gaan, en ik kijk er naar uit om fantastische avonturen te beleven met haar. Hoe die reis verliep dat lees je in mijn lange review want er valt veel te vertellen over deze schitterende titel.

Voor ik aan mijn review begin wil ik graag een tip meegeven. Zet tijdens de installatie van het spel je volume een tikkel hoger. De muziek die je te horen krijgt tijdens die installatie is zo mooi, pakkend en sfeervol dat je er gegarandeerd kippenvel van krijgt. Het is Enya-achtige muziek, in combinatie met natuurgeluiden en geloof me, dat doet iets met een mens…

Korte terugblik

Even kort het verhaal schetsen: Horizon Forbidden West speelt zich af een half jaar na de gebeurtenissen in Zero Dawn. Aloy, een vrouwelijke jonge jager trekt naar de westkust van Amerika, onder andere San Francisco en Las Vegas, waar ze de bron moet vinden van een mysterieuze plaag, genaamd Red Blight. Als niemand iets doet dan zullen mens en dier binnen de kortste keren uitsterven. Maar geloof me, het verhaal gaat veel verder, is veel boeiender en vooral uitdagender dan dit… Ik wil echter niets spoilen voor jullie!

Zero Dawn niet gespeeld? Jammer maar dat hoeft de pret niet te bederven. In “Korte Terublik” krijg je een korte samenvatting geserveerd.

Waarom Wel?

Nieuwe speeltjes

Een van Aloys nieuwste speeltjes waarmee ze zich nog vlotter door de omgeving kan verplaatsen is de Pullcaster, of grijphaak zoals wij dat noemen. Best handig om hoger gelegen gebieden en moeilijk bereikbare plekken en richels te bereiken of obstakels uit de weg te ruimen. Denk nu echter niet dat de hele wereld je speeltuin is. Aloy kan deze enkel gebruiken op vooraf bepaalde plaatsen. Haar Focus skill stelt haar nu in staat om beklimbare richels te markeren, wat dus wil zeggen dat ze, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Assassin’s Creed games niet overal zal kunnen klimmen. Enerzijds jammer omdat de wereld er fantastisch uitziet en ik hem van uit alle hoeken wil bekijken, anderzijds te begrijpen omdat ik anders (iconenjager die ik ben) misschien te veel zou afgeleid zijn, en de scanfunctie misschien overbodig zou zijn geweest. Maar hoe je het ook draait en keert, het is een meerwaarde voor de gameplay.

Nog opvallender echter is de Shieldwing, of glider zoals we die kennen uit Far Cry en Breath of the Wild. Ook hier fronste ik even mijn wenkbrauwen maar bon als het de gameplay ten goede komt, dan ben ik de laatste om daar over te klagen. Heel handig om lagergelegen gebieden te bereiken of sneller iets grotere afstanden af te leggen. Maar vooral handig in combat. Zo merkte mijn arendsoog in de verte een tegenstander op die zich in een lagergelegen gebied bevond. Dus snel van een richel springen, glider opentrekken, naar beneden gliden in stijl (want zo doe ik dat), meteen het hoge struikgewas in gliden, boog klaar en tegenstander met welgemikte pijl uitschakelen. Dus nogmaals, de nieuwe tools zijn voor sommigen misschien ‘gepikt’ bij andere licenties, maar ze zijn verdomd plezant om te gebruiken.

Dankzij het duikmasker ligt er een hele nieuwe en knap vormgegeven onderwaterwereld open die je naar hartenlust kan verkennen. Let ook hier op de vele details die die wereld tot leven brengen en kleur geven.

Eén grote speeltuin

De open spelwereld van Horizon Forbidden West, zowel boven- als onderwater, is één grote speeltuin waarin ik me geen seconde verveeld heb. Of ik nu de verhaallijn volgde of een van de vele nevenmissies voor mijn rekening nam, overal kwam ik nieuwe activiteiten tegen. Zo pijnigde ik meermaals niet alleen mijn grijze haren op mijn hoofd maar ook de grijze massa in mijn hoofd bij een van de vele puzzels. Want ja, ik ben zo iemand die geen blinkend ornament achter tralies kan laten liggen, die moet weten waar die foto in de omgeving genomen werd om een Vista Point vrij te spelen of die tot het uiterste gaat om die ene lens van die oude Carja-wachttoren te pakken.

Last but not least zijn er ook nog Salvage Contracts, waarvoor je moet jagen op specifieke onderdelen van machines. En een vraagteken, dat werkt op mij als een rode lap op een stier. Maar het belangrijkste hier is dat al die nevenmissies er niet voor niets zijn. Of ze voegen iets toe aan het verhaal of ze leveren je iets waardevols op waardoor het geen verloren speeltijd is. Zelfs de zwarte dozen van vliegtuigen die zijn neergestort voegen een extra verhaaltje toe. Ramptoerist die ik ben, kon ik ook deze niet links laten liggen natuurlijk. En ook de Machinehaarden zijn terug, even pittig als je zou verwachten.

In de levendige settlements die in het Nederlands als Kettingspoor en Schermerlicht door het leven gaan, ga ik altijd eens piepen bij de werkbank, de diverse handelaars en koks en natuurlijk de onvermijdelijke taverne. Net zoals The Witcher Gwent heeft, en Valhalla Orlog heeft ook Horizon zijn eigen (verslavende) bordspelletje, genaamd Machineslag (Strike). Het principe is simpel: verdien zeven punten door de machines (houten pionnen) van je tegenstander van het bord te spelen. De machines zijn gemaakt van hout en gebaseerd op de mechanische wezens die je tegenkomt in de spelwereld. Ze hebben verschillende hoeveelheid leven, aanvals- en beweging-statistieken en het type terrein kan een negatief en positief effect hebben op het spel. Een mix tussen schaken, Zeeslag en de wereld van Horizon zeg maar. Plezant is dat je een eigen set kan uitbouwen door pionnen te kopen, te ruilen of zelfs te vinden in de spelwereld.

En als dit alles nog niet genoeg is dan kan je in de diverse arena’s niet alleen je skills en wapens testen maar het ook opnemen tegen andere strijders. Ook hier verdien je weer rewards met als ultieme beloning dat je het mag opnemen tegen de (tot nu toe) onoverwinnelijke vechtkuilmeesteres.

Verzamelwoede

Daarnaast natuurlijk zoals in elke RPG valt er ook heel wat loot te scoren. Ik heb het hier dan vooral over grondstoffen, planten en onderdelen om aan een van de vele werkbanken je wapens en gear te pimpen, potions te brouwen of vallen en bommen in mekaar te knutselen. En vergeet zeker niet de vele kostuums voor Aloy in de gaten te houden die je her en der kan vrijspelen. Ze zien er niet alleen cool uit maar hebben ook specifieke eigenschappen die je misschien nodig hebt om een bepaalde mechanische dino te verslaan.

Ik gebruikte mijn scanfunctie voortdurend. Niet alleen om planten en richelhout te spotten maar vooral om wild te spotten. Schapen, wasberen, everzwijnen, eekhoorntjes en zo kan ik nog even doorgaan. Als je er eentje ziet kill it! De ene is al zeldzamer dan de andere en je zal ze nodig hebben om je uitrusting te verbeteren.

Zoals gezegd scoor je geen nieuwe wapens of armor. Die kan je kopen en/of verdienen en moet je nadien zelf pimpen en tweaken bij handelaars of aan de werkbank. Ook hier vier belangrijke elementen, namelijk ijs, vuur, zuur/gif en shock. Want elke dino is allergisch voor een van die vier elementen. Ik kon dus maar beter goed voorbereid zijn. 

Zeer aangename combat

De combat in Horizon Forbidden West is een plezier. Maar voor je je wapentuig bovenhaalt en in de aanval gaat zou ik toch aanraden om niet alleen de omgeving maar ook de tegenstanders te scannen met je verbeterde Focus. Zo kan je je voorbereiden op wat komen gaat. Burrowers en Scroungers vallen nog mee, maar de Bristlebacks, Fanghorns en Slitherfang zijn dan weer een tikkeltje uitdagender. En dan heb ik het nog niet over wat je nadien te wachten staat…

Ook onderwater dreigt er gevaar met de Snapmaw. Het kan geen kwaad om op voorhand al eens een ontsnappingsroute te checken. Ik scande altijd eerst mijn vijanden om hun zwakke punten te ontdekken, markeerde hun pad, zette mijn bommen of vallen klaar en ging dan stealth-gewijs in de aanval. Maar ik zocht altijd wel een of meerdere punten in de omgeving waar ik door gebruik te maken van mijn Pullcaster snel kon ontsnappen. En die omgeving biedt ook mogelijkheden om je tegenstander te pakken. Die stapel boomstammen ligt daar bijvoorbeeld niet voor niets.

Aloy beschikt niet over SMG’s of aanvalsgeweren zoals in Call of Duty… Nope, onze dappere vriendin moet het doen met een unieke speer, een boog met diverse pijlen, explosieve- en rookbommen, valstrikken en ander zelf in mekaar geknutseld lekkers. Daarbovenop heeft ze nog een speciale katapult en (hou u vast) een struikeldraad- en stekelwerper.

Het kan er in gevechten zeker hectisch aan toegaan. Daarom ook dat ik me goed voorbereidde want die dino’s laten zich niet gewillig afslachten. Wapenwiel (L1) en D-pad om snel te schakelen tussen wapens en gadgets, dodgen en rollen om aanvallen te ontwijken en dan zelf nog aanvallen plaatsen. Het doet iets met een mens op leeftijd… Gelukkig pas ik mijn Assassin’s Creed-tactiek toe. Vijanden scannen en markeren, ze stealth-gewijs uitdunnen en dan luidschreeuwend ten aanval gaan. Want draai en keer hoe je het wilt, uiteindelijk beland elke dino op de schroothoop. Tenzij ik ze natuurlijk kan gebruiken om me te verplaatsen door de spelwereld, dan neem ik ze gewoon over.

Mijn eerste Thunderjaw kill was ook nu weer een onvergetelijk moment. Die beesten zijn echte mofo’s, zwaarbewapend en al even zwaar bepantserd. Maar dinokiller die ik ben ging hij (of zij) er toch aan!

Interessante personages

Aloy zal ook heel wat bekende en nieuwe personages tegen het lijf lopen. Ik denk hier in de beginfase zeker aan de louche Ulvund, haar vrienden Varl (en later Zo) en Erend, oude getrouwe Sylens of Tenakth clanleidster Regalla. Al die personages werden goed uitgewerkt en voegen elk op hun beurt iets waardevols toe aan het verhaal. Vriendschap staat vaak centraal maar wat als oude vrienden niet zijn wie ze blijken te zijn? En als je Aloy al een taaie tante vond, wacht dan maar tot je kennismaakt met Regalla.

En die Ulvund die zou je sowieso een peer op zijn gezicht verkopen, de heimelijke zak. Het zijn met andere woorden geen lege omhulsels die maar wat rondhangen of als een overbodige last mogen beschouwd worden. De twee zussen in Chain Scrape of de kok toverden ook een lach op mijn gezicht trouwens.

En die lijn kan je verder doortrekken voor de hele game. Alles wat je ziet, doet of beleeft heeft zin en moedigt je aan om verder te spelen. Het zijn de details die het hem doen, en die zijn overal aanwezig. Guerilla heeft geluisterd naar de feedback van de spelers na Zero Dawn en heeft daadwerkelijk zijn best gedaan om al die feedback effectief te verwerken in de game. Doe mij eens een plezier en schuif eens op uw gat door de sneeuw… dan zie je wat ik bedoel.

Schitterende omgevingen

Ook de diversiteit in omgevingen maakt het reizen door de spelwereld zeer boeiend. Deze gaan van besneeuwde bergtoppen, verzengende woestijnlandschappen tot zandstranden en een weelderige wildernis. Voeg daar nog nederzettingen, kampen, ondergelopen grotten en onderaardse gangenstelsels aan toe en je krijgt heel wat verscheidenheid in de vele omgevingen. Torenhoge watervallen, waterplassen en uitgestrekte meren en moeraslandschappen vervolledigen het onderwaterplaatje. En de kers op de taart is toch wel de post-apocalyptische versie van San Francisco. Inclusief de Golden Gate Bridge trouwens.

Probeer dan ook zo veel mogelijk, en zo snel als je kan, kampvuren vrij te spelen. Deze zijn gratis fast travel- en savepunten en je zal ze zeker kunnen gebruiken en nodig hebben want je zal heel wat heen/weer-reizen. Toch als je zoals ik alle nevenmissies en contracten (groepeer ze) wil doen.

En ook hier die eerste keer dat ik weer een Tallneck beklom en de omgeving downloadde, riep toch mooie herinneringen op aan Zero Dawn.

DualSense en Pulse 3D

En dit alles ziet er fantastisch uit om mijn Samsung Curved televisie. De omgevingen smeken om verkend te worden, en dit zowel boven- als onderwater, de animaties verlopen vlot en vloeiend waardoor zowel de combat als het vele klimwerk (en je zal veel klimmen want de gameplay is veel verticaler dan in Zero Dawn) een plezier is. Let bovendien ook op de vele en verzorgde details in de mechanische dino’s of de vele pakjes en tattoo’s die je voor Aloy kan vrijspelen.

Daarbovenop maakt de game ook volop gebruik van de mogelijkheden van de DualSense controller. Dit voel je zeker bij het aanspannen van je boog of het openwrikken/hacken van gesloten deuren of terminals. Horen doe je dit wanneer de dino’s hun metalen schreeuw op je loslaten of wanneer de Pulse 3D-headset het omgevingsgeluid tot in de kleinste details in je oor doet weerklinken. Dat laatste zeker in de settlements waar er wat afgeroddeld wordt. Of de knetterende kampvuren. Alles komt tot leven.

Ook een dikke pluim voor de soundtrack. Schitterende en sfeervolle muziek, aangename stemacteurs, de dino’s die een eigen ‘stem’ hebben, de verschillende machines die je her en der bij je puzzelwerk zal aantreffen (ik wil niks spoilen) of de gewone dieren en hun geluidjes. En dan heb ik het nog niet gehad over de speciale effecten, de explosies, het kabaal van het metaal wanneer ik de mechanische beesten een pak slaag verkoop en ze uit mekaar mep.

Of de natuur zelf: het klaterende water, watervallen die zich in de diepte storten, de wind die het zand doet opwaaien, enzovoort. Om nog maar te zwijgen over de gezangen die je te horen krijgt verderop in de game. Dit alles zorgt ervoor dat het spel als het ware tot leven komt in je oren én je handen. Een totaalervaring zeg maar. 

Waarom Niet?

Zwemles en kappersproblemen

Sowieso ben ik geen fan van zwemmen in games. Het voelt onnatuurlijk aan en je moet je steeds in bochten wringen om je personage doorheen openingen te wringen. Opgelet, rechte stukken en duiken dat is geen probleem, maar bij het puzzelen, vechten of maneuvreren om doorheen openingen te geraken (ja ik kijk naar jou zwarte doos in neergestort vliegtuig onder water) is het absoluut een bitch. Ik zal er waarschijnlijk nooit aan wennen. Zeker omdat het toch wel een belangrijk aspect is geworden in Forbidden West. Maar bon, ik pak het er graag bij want de beloning is altijd de moeite.

Het tweede waar ik kriebels van kreeg is Aloys rastakapsel. Die slierten lijken bij momenten een eigen leven te leiden en zwieren van links naar rechts, en van boven naar onder, of er nu wind staat of niet. Moet toch vervelend zijn voor dat kind denk ik dan bij mezelf? Maar ook hier zag ik in de verste verte geen kapperszaak dus ik begrijp het wel.

---