“Lemnis Gate biedt een unieke blik op het shooter-genre”

Het overkomt me niet vaak dat ik nog nooit van een titel heb gehoord, maar bij Lemnis Gate hoorde ik het tot vorige week donderen in Keulen. Daarom besloot ik mij te wenden tot die goede ouwe oom Google om wat meer informatie in te winnen. Ik kwam terecht op de homepage van de game en wat ik daar las maakte verwarde me nog meer. Ik ging vervolgens enkele uurtjes aan de slag met de game en ik kan nu al zeggen dat de complexe uitleg op de site volledig doorgetrokken wordt in de complexiteit van het spel zelf. Of dat een goed ding is, lees je hier.

Waarom Wel?

Unieke in zijn soort

Wie mij ondertussen kent, weet dat ik een voorkeur heb voor games die experimenteren en nieuwe zaken uitproberen. Games zoals Deathloop, Battleborn en Borderlands zijn in mijn ogen dan ook echte toppers. Lemnis Gate probeert zich in datzelfde schavuit te positioneren met zijn unieke concept; een turn-based combat-game gecombineerd met een heuse Hero shooter. Het concept is eigenlijk redelijk eenvoudig; net zoals in een Hero shooter zijn er een aantal modi; gaande van Domination tot Search and Destroy, die je tot een goed einde moet zien te brengen. Er is echter een addertje onder het gras; een partij winnen doe je in twee rondes van vijf beurten.

Eén ronde bestaat uit vijf beurten waarbij jij één van je zeven Heroes kan inzetten. Vervolgens heb je 25 seconden de tijd om dood en verderf te zaaien op de kaart. Is jouw tijd om, dan is het aan de tegenstander om iets gelijkaardigs te doen. Er is echter één grote maar; jouw personage uit de voorgaande ronde legt exact hetzelfde parcours af zoals jij het hem oplegde in de vorige ronde. Gedurende jouw 25 seconden speeltijd kon de tegenstander daarbij nauwlettend jouw moves in de gaten houden vanuit zijn drone. Het is dan ook aan de tegenstander om jouw personage uit beurt 1 zijn gang te laten gaan en een andere kant op te wandelen of om snel te anticiperen en jouw character omver te knallen.

Wie wat kan tellen weet dus dat bij de laatste beurt in een ronde negen personages zullen rondlopen (die in het verleden door beide spelers werden bestuurd) en er slechts één personage de laatste 25 seconden time loop live kan beïnvloeden. Het klinkt allemaal wat overweldigend, maar eigenlijk speel je een partijtje schaak waarbij de pionnen heroes zijn met elk hun unieke wapens en abilities. Ik had tot voor Lemnis Gate eerlijk gezegd nog nooit op dergelijke manier naar een shooter gekeken. Wanneer zet ik mijn hero in die turrets kan plaatsen? Wanneer haal ik Deathblow erbij om met zijn bazooka massief veel schade aan te richten? Counter ik alle aanvallen van mijn tegenstander of negeer ik hem gewoon en doe ik gewoon mijn eigen ding? My mind was literally blown! 

Spannend tot het einde

Bovenstaand concept geeft spelers dan ook oneindig veel manieren om te spelen. Los van de strategisch overwegingen die je kunt maken, zijn er ook enkele varianten op bovenstaande modus. Zo kun je van de turn-based combat genieten in 2vs2-wedstrijden, of kun je beslissen om de beurten met jouw tegenstander synchroon uit te voeren. Dit heeft als gevolg dat een spelletje veel sneller verloopt, maar heeft als nadeel dat je jouw tegenstander niet kan begluren tijdens zijn beurt met jouw drone.

Toegegeven; het is wat zoeken wat ik nu het leukst vind. Met z’n tweetjes is leuk, maar moeilijk als de speler een random dude is die maar wat doet. Asynchroon spelen duurt dan weer stukken langer, maar geeft je de kans om tussen iedere beurt door te reflecteren en na te denken over jouw volgende zet. Ik blijf hier de link leggen tussen het schaken en Lemnis Gate; de asynchrone 1vs1-modus komt zeer dicht in de buurt van een partijtje futuristisch schaken.

Leuk sci-fi-sfeertje

De volledige game, personages en omgevingen doen me denken aan andere sci-fi-games zoals Destiny en Warframe. Dat zijn helemaal geen slechte namen om mee vergeleken te worden als je het mij vraagt. De zeven helden in de game zijn dan ook stuk voor stuk personages die in bovenstaande games de revue zouden kunnen passeren. Zo heb je Striker, een sniper die een helm draagt die rechtstreeks uit Destiny lijkt gestolen. Ook Karl, een robot met genietbaar lasergeweer, lijkt zeer sterk op de Postmaster uit Destiny. Verdacht veel zelfs…

Waarom Niet?

Toch niet zo uniek…

Ik haalde het in de vorige paragraaf reeds aan; de personages uit Lemnis Gate lijken zowel grafisch als gameplay-gewijs zeer sterk op characters uit andere games. Quasi ieder personage kan ik – op vlak van gameplay – één op één mappen op twee personages uit Overwatch; namelijk op vlak van wapens en abilities. Zo heb je Toxin die grote gifklodders rondspuwt net zoals Junkrat dat doet met bommen. De ability van Toxin (waarbij hij zichzelf enkele meters verder kan teleporteren) mapt dan weer exact op de Hero Power van Reaper uit Overwatch.

Of wat dacht je van Vendetta; een knappe dame die op strategische plaatsen turrets plaatst (~Torbjörn uit Overwatch) en op korte afstand genadeloos haar shotgun gebruikt (~Reaper). Ook grafisch heeft deze game de mosterd gaan halen bij andere games. De helm die Striker op heeft is gewoon schaamteloos gekopieerd uit Destiny. Het is inderdaad vandaag de dag moeilijk om ergens uniek uit de hoek te komen op vlak van personages, al ligt het er hier wel vingerdik op dat er klakkeloos werd gekopieerd.

Te complex voor het grote publiek?

Experimentele games worden vaak goed onthaald door een select publiek, iets wat de player count meestal niet ten goede komt. Deathloop loste dat op door een single player-titel uit te brengen waarvan het spelplezier niet afhankelijk is van het aantal actieve online spelers. Battleborn hield daar niet echt rekening mee wat tot shutdown leidde in januari van dit jaar. Lemnis Gate gebruikt een gelijkaardige strategie zoals Battleborn; enkel PvP-wedstrijden worden ondersteund.

De 1vs1-matchmaking verliep redelijk vlot al moest ik vaak enkele minuten wachten om in een 2vs2-partij terecht te komen. Ik vrees dat de complexiteit van Lemnis Gate heel wat spelers afschrikt, net zoals dat het geval was bij Battleborn en dat manifesteert zich nu al in de matchmaking-tijden. Zowel Battleborn als Lemnis Gate zijn ambitieuze titels, maar moeten het niet hebben van hun grote online player base. Een aspect dat wel cruciaal is bij games waarbij het multiplayer-aspect centraal staat. Gelukkig kun je de game wel offline spelen met een couch buddy; een feature die naar mijn aanvoelen de uiteindelijk doodssteek vermijdt.

Why so serious?

De leercurve in Lemnis Gate is redelijk steil; initieel ga je geregeld op je bek of moet je een strategie weten te bepalen die met jouw speelstijl klikt. Meestal worden dergelijke steile leercurven gecompenseerd door te speler te belagen met allerlei lekkers. Veel xp-punten, extra wapens, leuke skins of een snel stijgend level zijn allemaal elementen die de speler aanzet tot doorbijten. Helaas is dat in Lemnis Gate helemaal het geval niet.

Levelen gaat bijzonder traag en schouderklopjes onder de vorm van xp of extra loot blijven jammer genoeg uit. Je moet een behoorlijke doorzetter zijn (of een reviewer) om jezelf door de eerste uren van de game te worstelen. Ook het feit dat enkel harde doorzetters vertoeven in de online-wereld, zorgen ervoor dat je als nieuwkomer geregeld op je bakkes gaat tegen veel hoger gerankte spelers.

---