“Road 96 is een indiegame die je aandacht zeker waard is”

De industrie is met de tijd veel veranderd. Originaliteit kwam altijd uit de hoek van de grote ontwikkelaars vroeger, terwijl de indie-ontwikkelaars nu met die eer gaan lopen.  Road 96 is zo’n probeersel, dat Telltale Games’ formule nieuw leven wil inblazen in plaats van de aandacht te trekken via extreem hoge productiewaarden.

Waarom Wel?

Elke run is verschillend

In Road 96 speel je met verschillende vermiste tieners die de grens willen oversteken. Corruptie overheerst in het fictieve Petria, waardoor tieners die het niet meer kunnen pikken illegaal het land willen ontvluchten. Elk leven speel jij met een andere tiener en heb je een bepaalde afstand af te leggen tot aan de grens. Jij krijgt zelf de keuze hoe je je pad wil afleggen. Afhankelijk van je geld en je energiebalk kan je verschillende opties kiezen die je zullen laten kennismaken met verschillende personages, en andere avonturen voor je zullen vrijspelen. Zo wordt geen enkele run dezelfde en leer je steeds meer bij over de personages die je in Petria ontmoet.

Je eigen politieke stempel zetten

De grootste drijfveer in Road 96 is je nieuwsgierigheid. De beste manier om deze game te omschrijven is een mix van een Telltale game met roguelike elementen. Iedere tiener die je bestuurt kan zomaar sterven tijdens één van de sequenties of kan de grens bereiken en het einde van de game impacteren. Elke run brengt je één dag dichter bij de grote finale: de dag van de verkiezingen. Het duurt niet lang voor je merkt dat er corruptie heerst tijdens deze verkiezingen, en het is nog een element dat rijker wordt naarmate je meer speelt. Je leert meer over de kandidaten en je krijgt iedere dag een nieuwsbericht te zien dat de huidige peilingen toont. Zelf kan je een poging wagen om de verkiezingen te beïnvloeden door posters te vandaliseren of je politieke standpunt duidelijk te maken. Of je kan op een andere manier de wereld impacteren.

Tjokvol boeiende personages die hele evolutie doorstaan

Road 96 speelt zich af in de jaren 90 en dat brengt al de charme van die tijd met zich mee. Bij een roadtrip hoort uiteraard ook goede muziek en dat is in deze game dik aanwezig. Vrijwel alle tunes klinken heerlijk, en ze als collectible verzamelen en op ieder moment kunnen herbeluisteren is een leuke bonus.   Naar een groot einddoel werken geeft je meer motivatie de game te blijven spelen, maar de hoofdreden blijven toch de uitstekend in elkaar gestoken personages. Alex bijvoorbeeld zal je om advies vragen over de videogame die ze aan het programmeren is, en door dit spel met haar te spelen kan je aanpassingen maken om de ervaring naar je eigen smaak te tunen. De roadtrip is echter niet altijd zonder gevaar. Liften zou je zomaar kunnen laten kennismaken met gevaarlijke dieven, en zelfs op een taxiritje ben je niet veilig. Ik kon het ook enorm waarderen hoe de verschillende verhaaltjes later met elkaar linken. Hierbij merk je hoe klein de wereld van Petria is en hoe alle personages uiteindelijk met elkaar verbonden zijn.

Waarom Niet?

Niet heel gepolijste ervaring

Road 96 is duidelijk door een indie-studio gemaakt met minder budget dan de grote kleppers, en dat merk je ook wel. Het aquarel stijltje ziet er niet verkeerd uit, maar het oogt niet enorm gedetailleerd. Verder merkte ik ook framedrops, wat niet zou moeten gebeuren bij een soortgelijk spel. Je merkt gewoon dat er veel meer moeite is gestoken in de muziek, het verhaal en de hoofdpersonages. Personagemodellen worden onder andere gerecycleerd, waardoor hetzelfde gezicht gebruikt wordt voor een politieagent, een huurbaas en meer mensen. Dit haalt je een beetje uit de ervaring en had eigenlijk wel verholpen moeten worden.

Niet meer dan keuzes maken en minigames spelen

Qua gameplay is Road 96 ook veel te simplistisch. Al spelend zal je de hele tijd praten met personages, keuzes maken, rondkijken voor geld of tapes en minigames spelen als de tijd rijp is. Minigames zijn onder andere op de straat auto’s ontwijken, vier op een rij spelen of uiteraard agenten te ontvluchten tijdens je laatste kilometers naar de grens. De minigames zijn meestal vrij simpel en niet per se vervelend. Het probleem is dat je bij subsequente runs deze minigames opnieuw zal moeten doen, en ze op dat moment geen bron van vermaak meer zijn. Soms krijg je ook stukken waar je in first person kan rondlopen en extra manieren kan vinden om geld te verdienen of voedsel te ronselen. Al bij al is de gameplay misschien net iets te simplistisch en had de game wat meer puzzels kunnen gebruiken en minder minigames.

---